Bana Aşık Ol

Geç Kalmak

Kızın ' sen kimsin ya ' bakışlarına aldırmadan Kıvançın kolunu tutup sertçe çektim ama o yerinden milim bile oynamamıştı

'' Hadi Kıvanç gidiyoruz '' dedim yanındaki kızı yok sayarak , sinirliydim ve bunu hissetmesini istemiyordum. Omuzumun arkasından kıza gülümseyerek bana bakmadan sordu '' Neden ? '' sesi hala oyun oynuyor gibi çıkıyordu. 

'' Çünkü saat geç oldu '' dedim sol bileğime vurarak oysa saatimi takmamıştım. Kız beni omuzlarımdan tutarak kendine çevirdi '' Sen kimsin '' dedi sağ kaşını kaldırarak hakkını vermek lazımdı gerçekten güzel bir kızdı. Ona kocaman gülümseyerek '' Benim kim olduğum önemli değil onun bir sevgilisi var  '' dedim arkamı baş parmağımla göstererek kızın anında değişen suratını izleme zevkini kendime tanıdıktan sonra arkamı dönebildim '' Biz gidiyoruz sen kal istersen '' Kıvança aynı tatlılıkta cümlemi kurarken onun da güldüğünü gördüm arkamdan geleceğinin bilincinde olarak abimin oturduğu yere ilerledim. O kız gerçekten dert değildi bir daha görmeyecektik sonuçta ama Kıvançın bu çapkınlıkları ne olacaktı hiç değişmeyecek miydi acaba ? Eylülü seviyorsa neden bir bahis için de olsa başka kızlarla konuşmaktan çekinmiyordu? Bu benim değil Eylülün sorunuydu aslında. Masaya geldiğimde abim ellerini masanın üstünde birleştirmiş arasında da telefonunu koymuştu. Beni fark edince kafasını kaldırdı düşüncelerinden sıyrılmak istercesine kafasını sallayıp bana gülümsedi. Abim ayağa kalkıp çantamı bana uzattı arkamda Kıvanç belirmiş beni kendisine yaslamıştı. Başımı kaldırıp ona gülümseyerek baktım onunla bu şekilde durmayı gerçekten çok seviyordum

'' Görünüşe göre iddaayı ben kazandım '' dedi elini açıp tükenmez kalemle yazılmış numarayı göstererek sırıttı. Gülüşüm solarken onun kolunun altından çıkıp çıkış tarafına yürüdüm abimle Kıvanç hesabı ödeyip yanıma geldiklerinde abimin hüzünlü hali geçmiş gibiydi 

'' İddaayı kabul ettiğini söyleseydin ben de bir kızın numarasını almaya çalışırdım yani kazanmış sayılmıyorsun '' abim inat ederken ikisi de doğru düzgün yürüyemiyorlardı. Sallana sallana kahkaha atıyorlar birbirlerine laf sokuyorlardı Abim arabanın anahtarını çıkarıp arabaya binerken Kıvanç da peşinden arabaya bindi

'' Siz manyak mısınız ? Bu halde araba kullanamazsın '' diye cırladım abim kocaman caddede yürüyemiyor duvara tosluyor ben tutup çekiyorum ama bu halde araba kullanabileceğini mi sanıyor? Cidden mi ? 

'' Ben kullanırım binmek istemiyorsan eve otostop çekerek gelirsin '' abim abartılı bir şekilde güldüğünde Kıvanç arka koltukta başını arkaya yaslamış gözlerini yarım bir şekilde kapatmıştı. Bense hala arabanın dışında bekliyordum ölmeye meraklı değildim yani.

'' Otostop ne acaba taksiye bineceğiz hepimiz '' dedim hepimiz kelimesini vurgulayıp çantamı sıktım. Abim sadece bana bakıp güldü anahtarı kontağında döndererek vitesi indirdi. Gerçekten gidecekti. '' Dur dur tamam biniyorum '' dedim dişlerimi öyle bir sıktım ki kırılabilirlerdi. Abim daha da keyifli kahkahalar atarken ben yeri döven adımlarla sürücü koltuğunun yanına geçtim. Kıvanç ben bindiğimde başını benim koltuğumun yanına koydu aldığı nefesi koluma gelince içim bir garip oluyordu. Ama öncelikli olarak ilgilenmem gereken sarhoş bir abim vardı ve sürücü koltuğundaydı. Gaz pedalına dengesiz basışları ve ani frenleriyle olmadık direksiyon kırmalarını saymazsak gayet iyi götürüyordu. Her hatasında yüreğim ağzıma gelse de sokaklar boştu ve abim saçma araba sovlarını da yaparak beni daha da korkutsa da onların kahkahaları benimse kül rengine dönmüş suratımla sonunda evin yakınlarına gelmiştik. Abim araba park edebilecek durumda olmadığı için garaja girmeyi düşünmeyerek arabayı sığınağa dönen sokağın başında bıraktı. Dengesiz bir şekilde ikisi de arabadan çıktıklarında alkol sanki vucutlarına yeni nufus ediyor gibiydi iyice uçmuşlardı. Bense kaza yapmamış olmamıza ettiğim şükürleri daha geniş bir zamana bırakarak onları takip ettim. Abim arabayı kitlemeye gerek bile duymadan anahtarı cebine sokmaya çalıştı ama başarısız oldu bunun farkında bile değildi eğilip anahtarı yerden aldığımda Kıvança kolunu atmış sığınağa giden yolda ilerliyorlardı.