Şu zamanda güven, kırılmış bardaktan sızan suya benzer. Sızan şey zamanla yok olup gider.
Bir insana koşulsuz güvendiğimiz oluyor. Aşkta yada arkadaşlıkta..
"Tamam, buna gözüm kapalı güvenirim" diyoruz. Peki ya belli bir zaman sonra o güven ne oluyor? Yüksek bir yerden düşen saksı gibi tuzla buz oluyor. Zaman zaman kendimize bile güvenmiyorken defalarca aynı hataya düşüp insanlara güveniyoruz.
(Sana inanmıştım,
Güvenebilirim sanmıştım,
Meğer ne kadar aptalmışım,
Kimseye güvenmemem gerektiğini bir kez daha hatırlattınız) dedirtmeyin..
"Güven, mutluluğun temelidir.
Güven, aşkın ve her türlü aşkın,
yani cesaretin, yani kavganın temelidir."
Kime güveniyorum dediysek yüzüstü bırakıldık.
Kime güveniyorum dediysek hayal kırıklığına uğramadık mı?
....
ŞİMDİ OKUDUĞUN
01.01
Tiểu Thuyết ChungYazmak, şükrü ifade etmektir. Kelimelerin büyüsüne inanarak bende yazmaya başladım. Kalbe dokunmak, içi titretmek, yüreklendirebilmek adına yazıyorum.
