23.05.2017
Anne, bu akşam benim için çok değerli olacak. Seni yürüyüşe çıkarttım. Soluğu yine bir parkta aldık. Oturduk salıncağa. Gökyüzü her zaman ki gibi çok güzeldi. Bir süre ikimizde sessizce yıldızları izledik. Sonra etrafıma bakındım. Burada geçen zamanlarımı düşündüm.
Sessizliği bozan ilk ben oldum.
+Artık hiçbir şeyi kaybetmekten korkmuyorum.
-Hiçbir şey... diye tekrar ettin.
+Evet hiçbir şeyi kaybetmekten korkmuyorum.
-Biz birbirimizden ayrılamayız dedin.
Benim için öyle anlamlıydı ki. Ne söyleyeceğimi bilemedim. Yüz hatlarını inceledim uzun uzun. Zamanını beklediğim o gün ne hale düşeceğini düşündüm. Vazgeçmem gerekirdi. Ama karar vermiştim. Benim için çıkmaz sokaktı..
Affeder misin bir gün beni? Seni yalnız bıraktığım için affeder misin?
Kocaman bir hiçliğin içinde kayboldum. Kızın çok yoruldu.. Kim için bu kadar yoruldum? Cevaplar çok basit..
Anne.. Hayat değil, insanlar çok acımasız.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
01.01
Ficción GeneralYazmak, şükrü ifade etmektir. Kelimelerin büyüsüne inanarak bende yazmaya başladım. Kalbe dokunmak, içi titretmek, yüreklendirebilmek adına yazıyorum.
