Çiçekli yarınlara olan inancımı kaybettim. Rengarek yarınları beklerken saksının dibinde biriken sigara izmaritleri sönen umudumu temsil ediyor. İnsan umudunu kaybederse, hayat yaşamaya değer mi?
Eskiden "Güzel günler beklenmez. Güzel günlere sen koşarsın." derdim. Ben koştukça ayaklarıma dikenler battı.
Söylesene nerede bu iyi insanlar?
Nerede herşeyi zamana bırakan insanlar? Zaman herşeyi iyileştiriyorsa, neden hala hayatım foseptik çukuru gibi!
Hayat sadece ölmeye mi değer?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
01.01
General FictionYazmak, şükrü ifade etmektir. Kelimelerin büyüsüne inanarak bende yazmaya başladım. Kalbe dokunmak, içi titretmek, yüreklendirebilmek adına yazıyorum.
