02:08
Mutlu insanlar uyudu. Gece nöbetini biz mutsuzlar teslim aldık.
Odamda ki pencere apartman boşluğuna bakıyor. Çoğu geceler uyuyamadığım da pencereyi açar ve hiçbir şeyi görmeden öylece bakınırım. Elimle kalbimi, sonra da gözlerimi yoklarım. Kederli oldukların da sessizce orada durmaya devam ederim. Herkes gökyüzünü ya da denizi seyrederek mavinin sonsuzluğun da düşüncelere dalar. Kaçınız apartman boşluğuna bakan pencereden ayaklarını uzatarak karanlığın sonsuzluğun da kayboldu?
O karanlık bambaşka bir şeydir.. Apartman boşlukları ile birleşince çok daha başka olur. Mezar gibidir. Tuhaf bir sessizliği vardır. Kimse hıçkırıklarını duymaz mesela. Kendine sarılmayı öğrenirsin. Kendini sorgularsın oracıkta. En çok "Neden?" diye sorarsın. Neden kirpik diplerine kadar sevilen insanlardan değilim?
Neden her mutluluğun sonu hüsran oluyor?
Hayat sanki mutlu olmamam için bütün oyunlarını oynuyor.
Zifiri karanlıkta peş peşe yakıyorum sigaramı. Ciğerime kadar çektikçe dumanı gözlerimden yaşlar süzülüyor. Karanlık bir yerde tek başıma bırakılmışım. Yukarısı aydınlık biliyorum ama çıkamıyorum. Öyle bir boşluktayım ki nasıl çıkacağımı bilmiyorum. Çok denedim çıkmayı.. Her defasın da tekrar buraya düşüyorum. En çok kalbim acıyor. Ruhumu kaybediyorum düştükçe. Varlığım zarar veriyor insanlara. Balık denizden kaçabilir mi? Bende kaçamıyorum. Buraya mahkumum...
Hayallerim yıkılıyor, bu soğuk duvarlar yıkılmıyor. Şu duvarları aşıp omzuma konacak bir kuş istiyorum. Çok mu imkansız istekler de bulunuyorum?
Yorulmadın mı gönlüm apartman boşluğunu yuvan yapmaktan? Sıcacık bir kalpte yaşaman gerekirken neden hala buradasın?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
01.01
Fiction généraleYazmak, şükrü ifade etmektir. Kelimelerin büyüsüne inanarak bende yazmaya başladım. Kalbe dokunmak, içi titretmek, yüreklendirebilmek adına yazıyorum.
