Önceden çok çabuk sinirlenirdim. Artık sinirlenmiyorum.
Olaylar karşısında tepkisiz kalmazdım. Artık tepkisizim. Farkettim ki artık hiçbir kurşun beni öldürmüyor, hiçbir bıçak darbesi kanatmıyordu. Aksine daha çok güçleniyordum.
Kalbimi bir başkalarına emanet etmeyi bırakalı tuzla buz olmadığımı farkettim.
Çok ihanet yaşadım. Bir çok ihanetlere tanık oldum. Affettiğim her an kendimden parçalar koparttım. Ruhum huzur bulmadı. Affetmeyeceğim.. Affetmenin erdemlik olduğu kadar yıkıcı sebeplere neden olacağı öğretilmedi.
İnsanlar dilediği gibi davrandı. Kalbimde ki yerlerini yakıp, yıktılar. İhanet ettiler. Sonunda "ölüm var, affet" dediler.
Kalplerinde ki cehenneme beni de dahil ettiler.
Geceler boyunca hıçkırıklara boğuldum, uykusuz kaldım. Ruhsuz ölü beden gibi gezindim ortalıkta. Ruhum, acıya hapsolmuş gibi hissettim.
Attıkları ateşte bir ben yandım.
Anladım ki affetmek her zaman doğru bir karar değil. Bende bıraktım, affetmeyi.. Herkes kendi cehenneminde yansın.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
01.01
General FictionYazmak, şükrü ifade etmektir. Kelimelerin büyüsüne inanarak bende yazmaya başladım. Kalbe dokunmak, içi titretmek, yüreklendirebilmek adına yazıyorum.
