His tattoo

Κεφάλαιο 11

Προχωράω με μεγάλα βήματα προσπερνώντας αδιάφορα μαγαζιά και το μόνο που σκέφτομαι είναι πόσο εγωιστικά φέρθηκα. Είναι φίλοι μου που τρέφουν αισθήματα ο ένας για τον άλλον, είναι φυσικό να δείχνουν περισσότερο ενδιαφέρον ο ένας στον άλλον, δεν ξέρω καν γιατί με πείραξε τόσο. Ευκαιρία έψαχνα να ξεσπάσω από τα προβλήματα που μου δημιουργεί ο Λύτρας. Και αν συνεχιστεί αυτο μάλλον θα πρέπει να ξεκινήσω kick boxing,έτσι για να μην του ανοίξω το κεφάλι. Ποια αθλήματα όμως και βλακείες, εδώ με λίγα βήματα κουράστηκα, λες και κουβαλάω διπλάσιο βάρος από το δικό μου. Κάτσε. Κουβαλάω διπλάσιο βάρος από το δικό μου! Ακόμα σέρνω τον Ανδρέα πίσω μου.

Όταν το συνειδητοποιώ αφήνω το χέρι του απευθείας και τον κοιτάω λες και του ζητάω πολλά συγνώμη μαζί. Προς έκπληξη μου χαμογελούσε χωρίς να δείχνει την παραμικρή ενόχληση και αυτό που με σόκαρε περισσότερο ήταν ότι δεν είχε πει λέξη όσο τον έσερνα σαν το ζαβό.

<<Που πάμε τελικά;>>
Ρώτησα και ω ναι! Κάθε προσπάθειά μου να δείξω ανεξάρτητη γυναίκα που ξέρει τι θέλει, ναυάγησε παταγωδώς.

<<Νόμιζα ότι ήξερες.>>

Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου και τον παρατήρησα μια ακόμη φορά να μου σκάει ένα χαμόγελο ίδιο με της trident. Έπιασε ξανά αργά το χέρι μου λες και φοβόταν ότι θα μου το σπάσει και άρχισε να προχωράει δίπλα μου σαν να ήταν και το πιο φυσιολογικό. Μόνο εμένα μου φαίνεται περίεργο;

Τον κοιτούσα σαν εξωγήινο και πολύ δύσκολα καταπολέμησα την επιθυμία μου να αρχίσω να σταυροκοπιέμαι.

Με οδήγησε σε ένα μικρό μαγαζί ξύλινης κατασκευής. Είχε ένα μεγάλο παράθυρο αλλά το φιμέ τζαμί εμπόδιζε τα βλέμματα στο εσωτερικό. Άφησε το χέρι μου για να ανοίξει την πόρτα και τον ακολούθησα στο εσωτερικό. Αμέσως η ροκ μουσική γέμισε τα αυτιά μου και ο χαμηλός φωτισμός μαζί με την διακόσμηση ικανοποίησαν την εσωτερική μου ευχή για κάτι χαλαρό. Ήταν ξύλινο και στο εσωτερικό, όχι πολύ μεγάλο αλλά χωρούσε μια μπάρα και κάποια τραπέζια. Από το ταβάνι κρέμονταν μικρές λάμπες φθορίου, του έδιναν πολύ διαφορετικό ύφος.

<<Δεν ήξερα ότι τέτοια μαγαζιά λειτουργούν και τα πρωινά.>>

Γέλασε με την παρατήρησή μου και πιάνοντας ξανά το χέρι μου με οδήγησε σε ένα τραπέζι με δύο καρέκλες. Βολεύτηκα και άρχισα να περιεργάζομαι και πάλι τον χώρο. Κοντά μας ήταν μια παρέα που δεν φορούσαν τίποτα περίεργο όπως ο Ανδρέας, έμοιαζαν και αυτοί άκυροι με το όλο σκηνικό και αυτό με έκανε να νιώσω πιο άνετα. Ήταν ένα ήρεμο, χωρίς πολύ κόσμο μαγαζί που ταίριαζε ακριβώς στα γούστα μου.