His tattoo

Kεφάλαιο 49

<<Τι κάνεις εδώ;>>

Έμοιαζε ξαφνιασμένος από την εισβολή μου στο γραφείο του. Πιθανόν να μην είχε ιδέα για τα νέα που κυκλοφορούσαν στους διαδρόμους. Παραμέρησε τα χαρτιά που είχε απλωμένα στο γραφείο και σηκώθηκε φτιάχνοντας το κουστούμι του για να με πλησιάσει. Έμοιαζε ανήσυχος όσο μου έδινε χρόνο να βρω την ανάσα μου από το τρέξιμο.

<<Εγώ...>>

Ψέλλισα προσπαθώντας να αναπνεύσω. Επιστράτευσα τα τρεμάμενα χέρια μου να κλείσουν την πόρτα και στηρίχθηκα πάνω της. Έπρεπε να του πω.

<<Μόλις άκουσα μια κοπέλα να λέει ότι εσύ είσαι ο καθηγητής που...Έχει σχέση με μια φοιτήτρια.>>

 Κατέβασε το βλέμμα του και έξυσε το χείλος του. Σκεφτόταν. Σίγουρα δεν περίμενα να αντιδράσει τόσο ψύχραιμα σε ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα. Άφησα την πόρτα και πλησίασα κοντά του, τότε έστρεψε τα μάτια του ξανά πάνω μου, αυτή τη φορά φαινόταν αδιάφορος.

<<Φήμες ακούγονται παντού. Κανείς δεν μπορεί να αποδείξει τίποτα χωρίς τεκμήρια. Τώρα,μήπως μίλησες στην Αναστασία και αυτή...>>

Σταύρωσε τα χέρια του στο στήθος του απόλυτα ήρεμος. Βέβαια, είχε σοβαρότερα θέματα να τον απασχολούν από τις φήμες που κυκλοφορούν στους διαδρόμους, μόνο που αυτή τη φορά δεν ήταν μόνο φήμες. Το ''κρεοπωλείο'' ήξερε, μας είχε δει.

<<Όχι, όχι. Η Αναστασία δεν έχει ιδέα, άλλη φταίει.>>

Έμπλεξα τα δάχτυλα μου όσο έβλεπα το πρόσωπο του να αλλάζει. Σηκώθηκε από την άκρη του γραφείου του και με πλησίασε αργά, επιβλητικά στάθηκε μπροστά μου. 

<<Τι εννοείς;>>

<<Το ''κρεοπωλείο''.>>

Πέταξα σίγουρη αλλά αυτός απλά σήκωσε το φρύδι του. Φυσικά και δεν είχε ιδέα για ποια μιλάω, την είχα ονομάσει έτσι μόνο μέσα στο μυαλό μου.

<<Η κοπέλα που με έχει βάλει στο μάτι, εκείνη η ξινή που κάνει επίδειξη τα προσόντα της στο μάθημα και θέλει να φαίνεται έξυπνη ενώ είναι μια->>

<<Τι με αυτή;>>

Ρώτησε απότομα διακόπτοντας με. Ξεροκατάπια, διέκρινα εύκολα την ένταση στο βλέμμα του και αυτό μου προκάλεσε ρίγος και δισταγμό.

<<Μας είχε δει. Εκείνη την μέρα στο μαγαζί, που σε ακολούθησα.>>

Τα χείλη του μισάνοιχτα και τα μάτια του ερευνητικά εξέταζαν τα δικά μου. Είχαν σκοτεινιάσει. Το σαγόνι του έμοιαζε σφιγμένο και όλο το σώμα του λες και ήταν έτοιμο να υποδεχθεί μια μεγάλη καταστροφή. Τώρα ένιωθε την απειλή όπως και εγώ. Τρεμόπαιξε τα βλέφαρα του λες και προσπαθούσε να χωνέψει το απροσδόκητο και στηρίχθηκε και πάλι στο γραφείο του. Όσο και αν ήθελα να παρηγορήσω τον εαυτό μου, να του πω ότι όλα θα πάνε καλά, οι εκφράσεις του προσώπου του και μόνο, μου έδειχναν να καταλάβω πως τίποτα δεν θα πήγαινε καλά.