His tattoo

Κεφάλαιο 25

Πλησίαζε και εγώ παρακαλούσα να μην με αναγνωρίσει και απλά να προσπεράσει το τραπέζι μας, η τύχη όμως ποτέ δεν ήταν με το μέρος μου.

<<Γαβριέλα; Εσύ είσαι έτσι;>>

Όχι, το πνεύμα μου.

<<Γειά.>>

Απάντησα στρέφοντας το βλέμμα μου στον Λύτρα. Έμοιαζε ήρεμος αλλά τα μάτια του είχαν κολλήσει πάνω στον Μιχάλη, τον παλιό συμμαθητή μου και δεύτερο φιλί μου- μετά τον Γιωργάκη της τρίτης δημοτικού- που δεν δίστασε να με εκμεταλλευτεί στην τρίτη γυμνασίου. Έπιασε τον γυμνό ώμο μου και με φίλησε απαλά στο μάγουλο, η κατάσταση γινόταν πολύ άβολη.

<<Δεν ήξερα ότι ήσουν πίσω στην Αθήνα, ελπίζω να πάνε όλα καλά με την σχολή, τι κάνουν οι γονείς σου;>>

<<Καλά είναι όπως τα ξέρεις...>>

Απάντησα όσο πιο απόμακρα μπορούσα και παρακαλούσα να επέμβει ο Λύτρας για να φύγει αυτή η σουπιά από δίπλα μου. Ο Λύτρας όμως παρέμενε στην θέση του καρφώνοντας το χέρι του Μιχάλη, που ακόμα ακουμπούσε τον ώμο μου, το χαμόγελο είχε παγώσει στο πρόσωπο του και η έκφραση του θα τρόμαζε και το πιο θαρραλέο παιδάκι.

<<Να κανονίσουμε κάποια στιγμή για καφέ. Θέλω να ακούσω πως είναι η ζωή σου τώρα...>>

Ο Λύτρας καθάρισε το λαιμό του επιδεικτικά και ο Μιχάλης φάνηκε ότι μόνο τότε παρατήρησε ότι δεν ήμουν μόνη.

<<Ο κύριος;>>

Με ρώτησε χωρίς να πάρει το κουλό του χέρι από πάνω μου. Αν ήμασταν κάπου με λιγότερο κόσμο νομίζω θα μπορούσα να τον κάνω να μετανιώσει που με ακουμπάει. Ειδικά μετά από όσα μου έκανε...

<<Ο κύριος...>>

Ξεκίνησα να λέω αλλά δεν ολοκλήρωσα. Δεν είχα ιδέα πως να συστήσω τον Λύτρα.

Είναι ο καθηγητής μου που...

Όχι όχι...Σκέψου κάτι άλλο.

Είναι φίλος μου και αποφασίσαμε να βγούμε για ρομαντικό δείπνο...

Και ίσως να μην είναι τόσο "φίλος"

Είναι ο γκέϊ κολλητός μου. Αυτό. Αυτό θα πω.

Ήμουν τόσο σίγουρη πως ήταν η καλύτερη δικαιολογία αλλά δεν πρόλαβα να την ξεστομίσω. Είχα αργήσει πολύ να την βρω και ο Λύτρας επενέβει.

<<Αλέξανδρος. Αλέξανδρος Λύτρας. Ο γκόμενος.>>

Ο ποιος!;