His tattoo

Κεφάλαιο 57

Ένα όνειρο.

Όλοι ξέρουμε τι μπορεί να μας κάνει ένα όνειρο.

Μας δίνει την ευκαιρία να γευτούμε την πιο μεγάλη μας επιθυμία. Μας την δίνει απλόχερα και έπειτα μας την στερεί ακαριαία. Τόσο τρυφερό και παράλληλα βίαιο.

Όλοι έχουμε ξυπνήσει ελπίζοντας να ζούμε την πραγματικότητα,η οποία έτυχε να μας χαμογελάσει. Όλοι πιστέψαμε έστω και για λίγο ότι ζούμε το απόλυτο όνειρο. Και τελικά, ήταν απλώς μια ψευδαίσθηση, ένα παιχνίδι του μυαλού.

Μα ξέρεις ποιο είναι το καλύτερο κομμάτι του κατά βάθος;

Δεν έχει συνέπειες.

Ξυπνάς το πρωί και πουφ... Δεν υπάρχει τίποτα.

Όλα φυσιολογικά, όλα υπό έλεγχο.

Αυτό ήταν που πίστευα ότι συνέβει και στη ζωή μου. Δυστυχώς όμως ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα, και θα είχε συνέπειες.

Εκείνο το πρωί. Που άνοιξα τα μάτια μου και βρισκόμουν στο κρεβάτι του. Γυμνή.

Η μυρωδιά λεβάντας έμπαινε στα ρουθούνια μου, σε συνδυασμό με ένα απαλό άρωμα κανέλας. Τρεμόπαιξα τα βλέφαρα μου αλλά το δυνατό φως δεν μου επέτρεψε να τα ανοίξω εντελώς. Αναδεύτηκα ενοχλημένη και έχωσα το κεφάλι μου κάτω από τα σκεπάσματα. Με μιας ένιωσα όλο μου το σώμα να διαμαρτύρεται. Πονούσα ολόκληρη.

Οι αισθήσεις μου άρχισαν να ξυπνάνε σταδιακά, και σύντομα συνειδητοποίησα ότι ήμουν όπως με γέννησε η μάνα μου. Αργά έβγαλα το κεφάλι μου από τα σκεπάσματα και η ανάσα μου σκάλωσε στον ουρανίσκο.

Και ναι. Το είχα κάνει συνήθεια να ξυπνάω σε διαφορετικά μέρη κάθε φορά και να μην έχω ιδέα για το που βρίσκομαι.Αυτή τη φορά όμως αναγνώριζα ξεκάθαρα το δωμάτιο του Λύτρα, την μυρωδιά του και κυρίως την βαθιά φωνή του που ακουγόταν στο δίπλα δωμάτιο.

ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ!

Ξανακοίταξα τρομοκρατημένη κάτω από τα σκεπάσματα επιβεβαιώνοντας μια ακόμη φορά ότι ούτε ρουχαλάκια φορούσα ούτε τίποτα.

ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ!

Το έκανα!

Τύλιξα το σεντόνι γύρω μου και σηκώθηκα πάνω στον πανικό να βρω τα ρούχα μου. Έψαξα στο πάτωμα, κάτω από το κρεβάτι, πάνω στο γραφείο του αλλά πουθενά. Μπορεί και να ήθελε ακριβώς αυτό να με παιδέψει...Μπορεί να το είχε σχεδιάσει...Μπορεί να τα έκρυψε... Ενώ περιφερόμουν στο δωμάτιο ψάχνοντας και αγνοώντας τον πόνο που ένιωθα, δεν πρόσεξα την άκρη του σεντονιού που είχε λυθεί, την πάτησα και με ένα αναφωνητό βρέθηκα φαρδιά πλατιά στο πάτωμα.