His tattoo

Κεφάλαιο 44

Καταρχήν, ένα μεγάλο ευχαριστώ για τα vote, τα comments και γενικώς εσάς. Χωρίς εσάς, η ιστορία δεν θα είχε φτάσει στην πρώτη θέση. Αυτό θα πει κίνητρο! ❤

<<Δεν είναι παιχνίδι, Γαβριέλα. Έχεις πράγματι εμπιστοσύνη στην φίλη σου;>>

Της έχω εμπιστοσύνη;

Δεν την εμπιστεύομαι να μην μου φάει τα μπισκότα. Δεν την εμπιστεύομαι όταν βγαίνουμε έξω και δεν έχω τα κλειδιά μου, και σίγουρα δεν την εμπιστεύομαι για να με ενημερώσει επαρκώς για μια εργασία. Αλλά για ένα τέτοιο θέμα...

<<Παίζονται οι ζωές και των δυό μας.>>

Κοιτούσα μια αυτόν και μια το κινητό μου. Τι να της έλεγα ως δικαιολογία; Θα κοιμηθώ στο σπίτι του Λύτρα;

Αυτό είναι καλό να το αποφύγουμε από το τηλέφωνο...

Πήρα μια βαθιά ανάσα και έσυρα τον αντίχειρα μου στην οθόνη.

<<Έλα Αναστασία.>>

<<Πού είσαι!; Τι έγινε με τον Λύτρα; Τον πήγες στο νοσοκομείο;>>

Όχι, ακριβώς. Έφερα το νοσοκομείο σπίτι του. Του έριξα μια δεύτερη ματιά για να τον δω να ξύνει την πληγή στο χείλος του.

Ίσως τελικά έπρεπε να τον πάω εκεί.

<<Ναι! Όλα καλά!Απλά...Μην με περιμένεις σπίτι σήμερα.>>

<<Άσε με να μαντέψω, θα κοιμηθείς στην "γιαγιά" σου;>>

Αν και δεν μπορούσα να την δω, ήμουν σίγουρη ότι φορούσε το πονηρό χαμόγελο που με έκανε να νιώθω αμήχανα. Τουλάχιστον δεν είχε καταλάβει κάτι για εμένα και τον Λύτρα, διαφορετικά θα είχε φρικάρει άσχημα.

<<Ναι, στην "γιαγιά" μου.>>

Ο Λύτρας ύψωσε το φρύδι του αποδοκιμαστικά αλλά σύντομα το μετάνιωσε. Ακόμα τον πονούσε.

<<Καλά να περάσετε τότε. Απλά έχε το νου σου, ο Ανδρέας ανησύχησε που έφυγες ξαφνικά και ήθελε να σε ακολουθήσει. Μπορεί να σου τηλεφωνήσει το πρωί.>>

Έριξα μια κοφτή ματιά στον Λύτρα, που σίγουρα δεν θα του άρεσε, απέφυγα να απαντήσω στην Αναστασία. Μόλις το κατέβασα από το αυτί μου, το απενεργοποίησα και το έβαλα στην τσέπη του τζιν. Όσο πιο μακριά του τόσο το καλύτερο.

Στηρίχτηκε στον καναπέ και έκανε προσπάθειες να σταθεί στα πόδια του, από φόβο και μόνο μην σωριαστεί στα πατώματα, σηκώθηκα να τον βοηθήσω.