His tattoo

Κεφάλαιο 17

Ξέρω ξέρω. Κάποιοι δείχνετε κατανόηση και άλλοι με βρίζετε σαν να μην υπάρχει αύριο 😢. Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχει αύριο και ότι υπάρχουν και οι πανελλήνιες για αυτό απουσιάζω.
====================

<<Λοιπόν, τι λες;>>

Ελευθέρωσα μια βαθιά ανάσα που κρατούσα και άρχισα να ζυγίζω τις αποφάσεις μου.

Ο Ανδρέας σίγουρα δεν είναι μόνο καλός, είναι υπερβολικά καλός. Έχει την εμφάνισή του κακού παιδιού που ομολογώ ότι αυτό με έκανε να πιστέψω στην αρχή, αλλά γνωρίζοντας τον ήταν διαφορετικά. Ναι, καπνίζει. Ναι, οι παρέες του είναι περίεργες προς το τρομακτικές. Αλλά για κάποιον περίεργο λόγο αυτός διαφέρει.

<<Ανδρέα...>>

Και εκεί που ήμουν έτοιμη να ξεστομίσω την απάντηση μου, με την άκρη του ματιού μου είδα τον Λύτρα στην άκρη του διαδρόμου.

<<Ναι! Βέβαια! Ανδρέα θα βγω μαζί σου!>>

Φώναξα αρκετά για να με ακούσει ο Λύτρας. Μέχρι να εστιάσω όμως πάνω του για να κόψω αντιδράσεις, ο Ανδρέας με είχε κλείσει στην αγκαλιά του σφίγγοντας με τόσο που ίσα που ανέπνεα.

<<Με-πνίγεις.>>

<<Συγνώμη. Νόμιζα είχα μπει ήδη στo friend zone.>>

Ήθελα να του πω ότι καλά νόμιζε αλλά η γκριμάτσα ευχαρίστησης του με εμπόδιζε.

Χαμογέλασα βεβιασμένα και με έβαλε ακόμη μια φορά στην αγκαλιά του. Οι αγκαλιές είναι ωραίες. Και η αγκαλιά του ήταν ωραία. Δεν ένιωθα άνετα όμως. Τα χέρια του χάϊδεψαν την πλάτη μου και μετά με απομάκρυνε ψάχνοντας τα μάτια μου. Το χαμόγελο δεν έφευγε από το πρόσωπο του.

<<Πήγαινες κάπου;>>

<<Ε; Όχι. Ξέχασα.>>

Γέλασε με την αμηχανία μου και χάϊδεψε το μάγουλο μου. Αυτές οι κινήσεις του, που υποτίθεται θα με έκαναν να νιώσω άνετα, μου προκαλούσαν μεγαλύτερη νευρικότητα.

<<Αλλά μάλλον θα πάω σπίτι τώρα, θα με περιμένει και η Αναστασία ξέρεις...>>

<<Αλήθεια; Περίεργο γιατί νομίζω ότι είναι ακριβώς εκεί με εκείνον τον φίλο σας.>>

Ακολούθησα το σημείο που μου έδειχνε με τον δείκτη του και την εντόπισα.

Με τον Μάρκο;

Μιλούσε με τον Μάρκο;

Αυτόν που απέφευγε και αυτήν και εμένα την τελευταία εβδομάδα όπως ο διάβολος το λιβάνι;