His tattoo

Kεφάλαιο 47

Οπισθοχώρησε και με άφησε να περάσω μέσα. Για μια ακόμη φορά πέρασα τα μάτια μου από το πίσω μέρος του σώματος του, άνετος όπως πάντα προχώρησε μέχρι την κουζίνα περιμένοντας να τον ακολουθήσω. Μου έλειψε ακόμα και το περπάτημα του, γεμάτο σιγουριά ακόμα και όταν είχε γεμίσει μελανιές. Τώρα είχαν υποχωρήσει τα σημάδια από το πρόσωπο του, για το σώμα του δεν ήμουν σίγουρη.

<<Δεν έφτιαξα τίποτα, πέρασα όλο το απόγευμα με τον πατέρα μου. Αν πεινάς μπορούμε να παραγγείλουμε.>>

Έκατσε σε ένα από τα ξύλινα σκαμπό ακριβώς μπροστά από τον υπολογιστή του. Έφερε την κούπα που είχε ακουμπήσει δίπλα του στα χείλη του, και την άφησε στο ίδιο σημείο. Από την μυρωδιά και μόνο κατάλαβα ότι ήταν τσάι.

<<Θέλεις να μιλήσουμε.>>

Δεν ήταν ερώτηση, ήδη ήξερε.

Ε, βέβαια. Αφού δεν ήθελες να βγείτε έξω.

Έκλεισε το καπάκι του λάπτοπ και μου έκανε νόημα να κάτσω απέναντι του. Πώς θα δούλευε το σχέδιο αν καθόμουν τόσο μακριά του; Έμοιαζε σοβαρός, ήταν σοβαρός. Πρόθυμος να συζητήσουμε ότι με απασχολούσε, μόνο ένα πράγμα μπορούσα να σκεφτώ. Γιατί απομακρύνθηκε; Έφταιγα εγώ; Ήμουν πρόθυμη να επανορθώσω.

Έκατσα εκεί που μου έδειξε και έμπλεξα τα δάχτυλα μου προσπαθώντας να τον μιμηθώ. Σήμερα δεν έπρεπε να είμαι παιδί, έπρεπε να είμαι μια ώριμη και υπεύθυνη ενήλικας. Πώς στο καλό θα το κατάφερνα όταν το στομάχι μου έκανε τούμπες μόνο που τον έβλεπα; Καθάρισα τον λαιμό μου παρατεταμένα, έκανα προσπάθειες να βρω τον τρόπο να ξεκινήσω.

<<Συγγνώμη που την προηγούμενη φορά...Και γενικώς κάθε φορά που...Τελικά δεν...>>

Τα μάτια του εστίαζαν πάνω μου και με έκαναν να νιώθω ακόμα πιο άβολα. Τα μάγουλα μου πάλι ζεσταίνονταν και αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσα να σταματήσω. Έγλυψα τα χείλη μου μηχανικά αποφεύγοντας το πρόσωπο του.

<<Δεν θες να σε αφήσω ήσυχη.>>

<<Ε!;>>

Γούρλωσα τα μάτια μου τρομαγμένη. Νόμιζε ότι θέλω να με αφήσει ήσυχη!;

Ζάρωσε τα φρύδια του και έγυρε το κεφάλι του στο πλάι. Στοίχημα ότι ήθελε να καταλάβει τι σκεφτόμουν. Αυτό που δεν σκεφτόμουν πάντως το βρήκε.

<<Γι' αυτό δεν με πήρες τηλέφωνο;>>

Πριν συνειδητοποιήσω την ανησυχία και την ανασφάλεια που έκρυβε η ερώτηση μου, την είχα ήδη κάνει. Αν και έπρεπε να δείχνω ότι έχω αυτοπεποίθηση, όπως είπε η Αναστασία, κρεμόμουν κυριολεκτικά από την απάντηση που θα έδινε στην ερώτηση που κούραζε το μυαλό μου τις τελευταίες μέρες.