His tattoo

Κεφάλαιο 55

Ο Κυριάκος έκατσε μαζί μας.

Για όλη την υπόλοιπη ώρα.

Αυτό ήταν κάπως δίκαιο μιας και όλα ήταν στημένα για να γνωρίσω τον γνωρίσω. Ο Αλέξανδρος μάλλον νόμιζε πως αν δεν το περίμενα δεν θα αγχωνόμουν.

Αυτό που ο Λύτρας δεν περίμενε ήταν η "ιδιαίτερη" επικοινωνία που προηγήθηκε.

Οι ματιές που ανταλλάσαμε έκαναν ακόμα και τον πιο ανίδεο να καταλάβει πως υπήρχε κάτι ανάμεσα μας.

Όχι και τόσο αθώο...

Όχι βέβαια ότι κρύψαμε την αλήθεια από τον Κυριάκο.

Κάθε φορά που αναδευόμουν όμως τα μάτια του Λύτρα με κάρφωναν, λες και ήξερε ακριβώς πως νιώθω.

Ποιον κοροϊδεύω;

Ήξερε.

Χρειάστηκε να καταβάλω τεράστια προσπάθεια για να συγκεντρωθώ στην συζήτηση με τον Κυριάκο. Και ομολογώ πως σίγουρα δεν τον περίμενα έτσι.

Εύθυμο, πρόθυμο και φλύαρο.

Ακριβώς το αντίθετο από τον Λύτρα.

Περίμενα για φίλο του έναν επίσης καθηγητή ή κάποιον επιφανή πολίτη.

Αντί για αυτό, ήταν απλά ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού που καθόμασταν. Και αυτό με γέμισε ανακούφιση. Άφησα την παραξενιά μου στην άκρη και συμμετείχα στην συζήτηση. Ευτυχώς για εμένα, ήταν ένας από αυτούς τους ανθρώπους που με τα αστεία τους σε κάνουν να χαλαρώνεις.

Αν και με μια πρώτη ματιά, η εμφάνιση του σε σκαλώνει.

Δεν ήταν όμως αυστηρός. Και μάλιστα, τον συμπάθησα, αφού αποκάλυψε πως ο Λύτρας είχε γενέθλια ακριβώς την επόμενη μέρα.

Μείναμε αρκετά μαζί του μέχρι που ο Λύτρας μου θύμισε πόσο πολυάσχολος είναι αυτές τις μέρες, οπότε αποχαιρετήσαμε τον Κυριάκο και με γύρισε σπίτι.

<<Σε ενοχλεί όταν σε φωνάζει "Άλεξ";>>

Δεν μπορούσα να μην το ρωτήσω αυτό. Αυτά τα ηλίθια ψευδώνυμα πάντα με ενοχλούσαν. Ιδιαίτερα εκείνο το τελευταίο που μου έβγαλε η Ελβίρα.

Ίσως τελικά να συμπάθησα τον Κυριάκο επειδή μου την θύμισε.

<<Όχι ιδιαίτερα.>>

Ανενόχλητος από το ξαφνική μου ερώτηση, πάρκαρε ακριβώς έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας. Τα μεσημέρια πάντα με άφηνε λίγο πιο πίσω, για να μην κινήσουμε υποψίες. Σήμερα όμως δεν το έκανε.