#cemser Bir başka hikaye :sen ve ben

mutluluk sesleri

Yol bitmek bilmiyormu? Serkan arabayı sürmeye devam ederken,aynadan Cemre ve Meleği izliyordu Cemrenin aksine Melek bu durumdan oldukça mutlu görünüyordu.Çoçuk neşe içinde  yolda gördüğü ne varsa sorguluyordu.Cevab onu mutlu etmediğinde babasına soruyordu.O zamanda Serkan Melek ve Cemre arasında kalıyordu .Ama çoğu zaman Cemrenin dediklerini onaylıyordu.Cemreyle göz-göze geldiğindeyse Cemre hemen gözlerini kaçırıyordu.Cemrenin tavırları Serkanı hem kızdırıyor(sanki Serkan hastasına gözü düşmüş,kötü bir adam .....şimdiyse.....  ona istediğini yapmak için zorla   götürüyor)
Hem de içten içten hoşuna gidiyordu,sonuçta bu Cemreydi,inatçı ve kızgın gibi görünmesine rağmen onun melek gibi iyi bir kalbi vardı.Serkan yine göz ucu Cemreyi izledi Cemre bunu fark edince kaşlarını çattı
"Cemre ne yapsanda,kızgın olmadığını biliyorum,ama sen devam et,bakalım bunu daha ne kadar sürdürüceksin.Aynı evde ,yaşayınca da bunu sürdüre bilicekmisin" Serkan şu an bile bunları düşününce sanki kalbi hızlandı.Cemreyle uzun zamandan sonra yeniden bir araya gelib,yeniden mutlu olmak şansını yakalayan Serkanın mutluluğu yüzüne yansıdı.Gözleri parladı,dudaklarının kenarı onun gülmemek için kendini zor tutuğunu ifade ediyordu.Telefon çalınca
SERKAN:Efendim, anahtarı buldun mu? Güzel ,biz gelinceye kadar odaları hazırlarsın.Daha çok var,yol evet çok uzunmuş .Tamam sonra uğrarım ,hoşçakal.
CEME:Ben sizinle yaşamam!,
SERKAN:bizimle derken.?..
CEMRE:Seninle ve karınla,ben sizin evinizde yaşayamam ,beni bir otele bırak.Ben kızımla.....
SERKAN:Sen otelde falan kalmıyorsun .Konuştuğum kişi de Eylül değil Tuncaydı.Eylüle biz ayrıldık ve  o gitti.
CEME:Öyle olsa bile ben sizin birlikte yaşadığınız o evde oturmak istemiyorum.
SERKAN:Zaten ben sizi ora götürmüyorum...ben .........  benim için hatırası dün gibi saklı olan,mutluluk seslerimizi her an duyduğum eve götürüyorum.
Araba bir kaç saat sonra evin önünde durunca Cemre anladı .
Cemre:   Bu ev Tevfik amcanın ...yani sizin eviniz....
SERKAN:Evet...bizim..evimiz
Serkan iç çekti...şimdi iyi hatıralarla yanaşı kötü hatıraların da canlandığı yüzünden belli oluyordu.
SERKAN:Babam...o öldükten sonra bu ev de borç yüzünden elden gitmişti.
Burayı geçen yıl satın aldım ama gelmeye bir türlü cesaret edemedim.Belki annem ve Defne dönünce ..........geliriz dedim.
CEMRE:Eylülle gelseydiniz..
SERKAN:Hala mı?..Biliyormusun burda yalnız babamla ilgili değil,seninle ilgili de o kadar çok anılarım var ki?.....o anılar her an gözümün önünde canlanırken ben burda başka birisiyle nasıl yaşaya bilirdim...
-Hadi bir an önce içeri girelim baksana Melek uyumuş bile.
Serkan kucağında tutuğu Meleği daha iyi kucakladı ve anahtarla kapıyı açtı.İçerisi oldukca güzel kokuyordu.Bu gün temizlik yapıldığı çok belliydi.Serkan kucağında Melek üst kata çıktı.Peşinden de Cemre gidiyordu ama basamaklara her adım attığında yeni bir anı gözü önünde canlanıyordu.
"Hadi Serkan lütfen bu son bileklik, eğer bunu da takarsan ,senin peşinden koşmıycağım söz!
-Ama Cemre bu kaçıncı bileklik, bak kolumda yer kalmadı.
-Ama bu son söz veriyorum! Lütfen!!!!
-Hayır istemiyorum, git Defneye ver o son bilekliği
Serkanın koşması Cemrenin de onun peşinden gitmesi..............
Cemre bütün bunları dün gibi hatırlıyordu.

Serkan daha dün gibi  hatırlıyordu.Cemrenin onlarda kalıcağını duyduğunda çok sıkıldığını,onlara rahatsızlık vermek istemediğini söylemesini..O zaman Serkan Cemrenin elinden tutub onu yeni odasına götürmüştü.Şimdi de Cemre onun peşinden geliyordu.Ama bu sefer Melek içindi.Cemre eskiden kaldığı odanın kapısını açınca hayret etti.Oda başdan sona kadar çoçuk oyuncaklarıyla kaplanmıştı.Cemre odaya önce geçti,peşinden Serkan geldi
SERKAN:Nasıl kızım için uygunmu?
CEMRE:Güzel olmuş
Serkan bu günün başında Cemreyi ilk defa mutlu gördü.
Meleği yatağına koydu.Onlar uzun bir süre kızlarının uyumasını beklediler.Serkan odadan çıkınca Cemrenin hala odadan çıkıp çıkmamasıyla ilgili teredütleri olduğunu anladı.Beş yıl onların arasına duvar salmış ola bilirdi.Ama bu onların yeniden bir araya gelmesine engel olamazdı.
SERKAN:Sen gelmiyormusun?
CEMRE:ben Meleği yalnız bırakmak istemem....
SRRKAN:Merak etme ,Melek geceler uyanmıyor..
Bak...eğer istiyorsan  Sen ..... ben kaldığım odada kala bilirsin.
Cemre bunu duyunca
CEMRE:Ya Sen .?.....
SERKAN:Ben diğer oda da kalırım.
Bak Cemre biz bu evde bir aile olarak yaşıyıcağız, bu yüzden lütfen misafir ve ya seni burda zorla tutuyormuşum gibi yapma.Şimdilik benim odamda kal istemezsen yarın sana başka bir oda hazırlatırız.Çok geç oldu sende git dinlen.Cemre Serkandan önce odadan çıktı ve Serkanın odasına doğru gitti.Serkan Cemrenin odaya girdiğini görünce yandaki misafir odasına doğru ireliledi.
Cemre bu odayı en son hatırladığında bu oda resim ve  posterlerle doluydu.Şimdiyse oda da sadece yatak ve dolaplar vardı.Serkanın çeşit çeşit kiyafetlari
Cemre onlara bakmak isterdi ama gözünden resmen  uyku akıyordu.Yatağa uzanınca uykuya daldı.

***
"HAYIR !!! BEN ÖLMEK İSTEMİYORUM! YARDIM EDİN!!! Yardım edin kimse yokmu?

Serkan ve Eylül uçurumun kenarında öyle durmuş , Gökhanın babasıysa Cemreyi arabadan uçuruma itmeye devam ediyordu.
- Serkan lütfen yardım et!!! Elimi bırakma..........SERKAN!!!!
***
Serkanın uykusu yoktu.Önce bilgisayarda bazı hasta raporlarını inceledi,sonra yarın ki ,raporları inceledi.Ama duyduğu ses karşısında yerinden kalktı.Önce sesin Meleğin odasından geldiğini düşündü.Ama Melek mışıl mışıl uyuyordu.
Serkan Cemrenin odasına geçti.Cemre uykuda sayıklıyor.Sürekli yardım istiyordu.Serkan Cemrenin yatağına yaklaştı ve Cemreyi uyandırmaya çalıştı
Cemre hala yardım istiyor ,durmadan Serkanın ismini söylüyordu.
SERKAN:Cemre .. Cemre ..ben burdayım..geçti bak geçti.
Cemre gözlerini açınca Serkana sımsıkı sarıldı.Bu kabus değildi.Serkan gerçektende Cemrenin baş ucunda oturmuş ,onun güvende olduğunu isbat etmeğe çalışıyordu.Cemre kabusun etkisinden şimdi kendine geliyordu. O göz yaşlarını sildi,gerçekliği anlayınca Serkandan uzaklaşmaya çalıştı.Serkan bunu fark edince  yataktan kalktı.
SERKAN:şimdi iyimisin?
CEMRE:ben...ben iyiyim.
SERKAN:konuşmak istermisin?
CEMRE:hayır şimdi değil!
SERKAN:tamam .
Serkan kapıya doğru gitti.
SERKAN:Bir şey olursa ben yan odadayım,iyi geceler
CEMRE:sana da....
Bu gece Serkana uyku haram oldu.Cemrenin bu halleri Serkana gerçektende kızın ne zorluklar yaşadığını açıklıyordu.
Sabah uykudan bir türlü uyanamayan Serkan zorla göz kapaklarını açtı.Dünkü fikirlerden ayrılamayan Serkan beş olunca uyumuştu.İşe geç kalıcaktı .Ama dur neden hiç ses yok..Meleğin de sesi gelmiyor...
Serkan bunu düşündüğü an yataktan fırladı.Yukarı katta kimse yoktu. Gitmiş mi?
Aşağıda da kimse yok.....
Mutfaktan sesler daha doğrusu gülüş sesleri yükseliyordu.Serkan az önceki telaşını atlatamadan mutfağın kapısını açtı.İlk gözüne çarpan Melek oldu ,onun pembe elbisesi una bulanmıştı
MELEK:ama anne bu haksızlık....
CEMRE:öylemi tamam düzeltelim.
Cemrenin saçı una boyanmış olsa da o buna aldırmadan Meleğin yanaklarını unlu parmaklarıyla okşadı.
CEMRE:şimdi nasıl,yakıştımı ?
Annesinin içten gülmesine karşılık Melekte içten gülüyor ,yaptıkları kek hamurunu karıştırmaya devam ediyordu.
Serkan yıllar sonra Cemreyi bu kadar içten gülen gördü,tıpkı çocukluğundaki gibi.Serkan biraz rahatladı.Melek babasını fark edince Cemre yüzündeki gülümsemeyi durdurdu.Melek babasına doğru koştu .Ona sarılmak istedi.Serkan ona sarılınca fark etti.Melek onun da ,yüzünü  hayalet gibi beyaza boyadı.Bir tek kirpikleri fark ediliyordu.İşte şimdi Cemre kendini tutamadı ve gülmeye başladı Melek babasından özür diledi.Ama Serkan bu durumdan mutluydu...