We Broke Up

{ ENTRY 46 • The Culprit }

Taehyung accompanied me inside my suite. Nagulat pa sina Papa at Aunt Emilia na makita akong namamaga ang mga mata at galing sa labas.  They asked so many questions and I have been reprimanded too but Taehyung managed to answer them all on my behalf. I just want to shut myself out because this life stresses me over and over.

Sa huli ay nagpaalam muna ang parents ko na uuwi para kumuha ng mga damit at toiletries ko. Nag-volunteer si V na magbantay muna sa akin dito sa ospital at aalis na lang siya kapag nakabalik na sila dito.

"I don't know what to do," naihilamos ko ang mga palad ko sa mukha ko at umiling-iling.

"Tulad nga ng sinabi ko sa'yo, wag mo na masyadong isipin pa yung sinabi ni Nicola. She's nearly obssessed with Brent and she's bitter at the fact that he still choose you over her. Tanga ba siya? Ikaw ang asawa niya kaya malamang ikaw ang pipiliin." V said bitterly.

I took a deep, deep breath. "I just can't believe at the fact na parehas kaming naka-admit dito sa ospital. We're near yet so far. I can't remember him, he can't feel me."

I know Taehyung is just trying to get me feel better by consoling me of those words, pero mahirap talaga kung ikaw na mismo ang nasa sitwasyong ito.

He pat my head and smiled at me, "Please, Lills, wag ka na masyadong mag-isip ng kung anu-ano. That will only triggers your condition. Just be optimistic that Brent will wake up soon and find for you. Okay? Hmm?"

Pinilit kong ngumiti para sa kanya. Nandito si Taehyung lagi sa tabi ko sa kinatagal-tagal ng panahon.  He might be my boy bestfriend and of course, I also want the best for him as he's wishing for me the same too.

And I know Sanji will be the best for him.

"Susubukan kong magpahinga at matulog para magbawi ng lakas." sabi ko sa kanya.

"Ayan, tama lang 'yan. Sa gwapo ko ba namang 'to, Lills, baka mapanaginipan mo pa ako. Tangina, pogi ko talaga shet!" Nag-Mr Pogi pa siya doon sa salamin sa harapan niya.

Napailing ako at umirap. Seven years na ang lumipas, GGSS pa din ang lalaking 'to. Lord! Help me!

Natawa ako ng bahagya, "Tell that to Sanji's face."

Bigla siyang sumimangot at hinampas ako ng unan sa legs. "Sira! Masyado akong gwapo para sa androgynous na 'yun. Hindi kami talo. At lalong hindi kami bagay."

"Oh talaga? Ang cute niyo kaya pag magkasama." I mocked him.

"Ginagamit lang ang 'cute' sa tuta. Baka siya ang mukhang aso, sunod ng sunod sa akin e."

"She likes you. Yun ang rason."

Smirk lang yung sinagot niya sa akin pero ngumiti lang ako. Paminsan-minsan siguro kailangan ko ding ngumiti kahit paano. Stressed na nga ang buhay ko, pati ba naman mukha ko na-stress din? Brent wouldn't like this.

( ' ∀ ')ノ～ ♡

Taehyung stayed with me until I fell asleep again. Sabi kasi ng mga doktor sa akin, kailangan ko ng mainam na pahinga para makatulong na mag-lessen yung sakit ng ulo ko dahil sa concussion pati na rin form of therapy para sa memorya ko.

I need to help myself to cope up with my amnesia. Gusto kong ito ang maging surprise ko kay Brent paggising niya—at naniniwala akong mangyayari 'yun. We'll fix our marriage and of course we'll raise our kids in the future. Ayoko nang magpadala pa sa mga sasabihin ni Nicola pati na din sa mga inner thoughts ko dahil alam kong wala namang maitutulong 'yun. As much as possible, I don't wanna see her again.