Lumabas ako ng cabin namin ng gabing iyon dahil hindi ako makatulog. Sakto naman pagsara ko ay may lumabas rin sa kanila.
Hindi ko magalaw ang mga paa ko ng si Dylan iyon.
"Hindi ka lang pala magaling na dancer, magaling ka ring singer." sabi nito. Hindi ko naman siya pinansin at diretso lang ang lakad ko. Puri ba iyon o insulto?
Is he pissed?
"Dylan..." tawag ko ng hinigit niya ako at mabilis na niyakap.
What he is doing?
"Please... For a while... Let me hug you..." napapikit naman ako sa binulong niya.
Ramdam ko na ang pagbuo ng luha sa mga mata ko, ang paghaplos sa puso ko at pag unting unting pag giba ng dingding na nakapalibot sa puso ko.
"Did you miss me too?"
"No." pagsisinungaling ko.
Of course, Dylan! Na miss kita! Na miss kita ng sobra sobra!
"I still missed you though."
Sometimes, the only reason why you won't let go of what's making you sad is because it was the only thing that made you happy.
"I love you, hon. So much. So so much."
"I don't love you anymore." I lied again.
Mas humigpit ang yakap ni Dylan sa akin. Nanatili lang ang kamay ko sa gilid ko, nilalabanan ko ang sarili ko na wag gantihan ang kanyang yakap.
"Sabi ko noon sa'yo diba? Kung ayaw mo na sa akin, liligawan at liligawan ulit kita para bumalik ka lang."
"Tapos ka na? Maglalakad-lakad pa ako." I cleared my throat how many times to just say it without breaking my voice. I don't want him to hear that kind of voice, I won't allow him.
Mas lalo lang humigpit ang pag yakap ni Dylan sa akin. I closed my eyes and cried silently. Crying silently is really the most painful one.
"Ysabel..." I hate how can Dylan say my name straightly. Ako kapag sinasabi o tinatawag ko ang pangalan niya nahihirapan pa ako. Hindi ko masabi ng tama, nasasaktan ako, at naiiyak ako.
I know it is unfair for Dylan to not forgive him. He was involved in an accident. Hindi niya kasalanan ang nangyari, but I think it is unfair for my heart to give immediately. I've been hurt too, I've lost myself, and felt the most painful battle here.
If love makes us fall, does hate makes us rise?
"Bitawan mo na ako." sabi ko.
Dylan held my both cheeks. He saw my crying for the first again! Napapikit naman siya at mahinang napamura.
"Stop crying..."
I sarcastically laugh.
"You are the reason behind these damn tears, Dylan. Alam na alam mo iyan."
"Ysabel, it wasn't you on my situation." he is now hiding and holding his shit together. I saw Dylan got mad, at alam na alam ko kung sasabog na ba siya sa galit.
Hindi ako sumagot sa sinabi niya. I am just in pain kaya nagagawa kong magalit sa kanya, I chose not to wait kasi wala ng patutunguhan iyon, I chose to move on kasi akala ko makakalimutan na niya talaga ako.
Feelings that come back are the feelings that never left.
"Sige nga Dylan... Kung ako ba ang na sitwasyon mo noon! Kung ako ba yung na amnesia at lubusan kitang tinutulak! Alam mong ikaw ang mahal ko pero nakikita mong may umaangkin sa aking iba, hindi ka masasaktan?! Iyong alam mong may magagawa ka pero hindi mo kaya kasi natatakot ka na baka may mangyaring masama!... Paano kung ikaw rin ang sa sitwasyon ko noon, Dylan? Ikaw iyong naghihintay habang ako ay nakalimutan ka na?! You will still wait huh?!" kahit wala akong lakas, nagawa ko pang hampasin ng dalawang beses ang dibdib ni Dylan.
