Τα χρώματα του έρωτα

Κεφάλαιο 8

Η Θάλεια κοίταξε έξω από το παράθυρο του γραφείου της απορροφημένη από τις σκέψεις της. Παρότι  ότι του Αλέξη δεν του άρεσε το γεγονός οτι θα δούλευε βοηθός του Πέτρου, στο τέλος αναγκάστηκε να το δεχτεί, αφού του υποσχέθηκε ξανά και ξανά οτι θα ήταν προσεκτική μαζί του.

"Πρέπει να καταλάβεις οτι εσένα σε εμπιστεύομαι, εκείνον δεν εμπιστεύομαι." Της είπε.

Ο Πέτρος σε κάθε συνάντηση την έπαιρνε μαζί του, για να μάθει την δουλειά, όπως της έλεγε. Πολλές φορές της ζητούσε να φάνε μαζί έξω όταν γυρίζανε από κάποιο ραντεβού και παρότι η Θάλεια προσπαθούσε να κρατήσει τις αποστάσεις της, η επιχειρηματόλογία του την ανάγκαζε να ενδώσει στις προτάσεις του. Αυτό έκανε τον Αλέξη έξω φρενών. Καταλάβαινε οτι ο Γράδης προσπαθούσε, χρησιμοποιώντας τη θέση του, να είναι κοντά στην Θάλεια.

Η Θάλεια κοίταξε τα χαρτιά της. Η αλήθεια ήταν οτι η θέση της, της μάθαινε πολλά πράγματα που δεν περιλαμβάνονταν στα βιβλία . Το γραφείο της ήταν αυτό στο οποίο καθόταν ο γραμματέας του Πέτρου την πρώτη μέρα που πήγε για δουλειά. Εκείνος δούλευε σε ένα γραφείο έξω, μπροστά από την πόρτα . Ο Νίκος, αυτό ήταν το όνομα του γραμματέα, ήταν λίγο απόμακρος χαρακτήρας. Μιλούσε λίγο και παρατηρούσε τα πάντα γύρω του. Σε κάθε έξοδο του Πέτρου ήταν παρόν.

Η Θάλεια είχε προσπαθήσει να του μιλήσει μερικές φορές, αλλά έπεφτε σε πάγο. Όταν συζήτησε με τον Αλέξη για αυτόν, της είπε με βεβαιότητα:" Δεν είναι γραμματέας ή μόνο γραμματέας. Πρέπει να είναι και σωματοφύλακας του Γράδη.

Η Θάλεια ανατρίχιασε. Τώρα εξηγούνταν το παρατηρητικό βλέμμα του Νίκου, το μυώδες σώμα παρότι δούλευε σε γραφείο και το οτι δεν άφηνε τον Πέτρο να  κάνει ρούπι μόνος του.

Το μεσημέρι η Θάλεια συναντήθηκε με την Μαρία στην καφετέρια του κτιρίου. Η φίλη της ήταν ευχαριστημένη με την δουλειά της. Είχε επαφή με πολύ κόσμο, κάτι που πάντα της άρεσε. Αφού πήραν τα σάντουιτς τους και από έναν χυμό, κάθισαν σε ένα τραπέζι κοντά στο τζάμι. Μπορούσαν να δουν τον περιποιημένο κήπο από εκεί. Ένας κηπουρός τριγύριζε κλαδεύοντας. Ο δρόμος για τα πάρκινγκ του κτιρίου περνούσε λίγο πιο πέρα και ο κηπουρός κοίταζε συχνά προς τα εκεί όπως παρατήρησε η Θάλεια. Για την ακρίβεια ενώ έδειχνε να  κλαδεύει στην πραγματικότητα απλώς κρατούσε το ψαλίδι, ενώ πίσω απο τα γυαλιά ηλίου του έμοιαζε να παρατηρεί την κινητικότητα του πάρκινγκ. Η Θάλεια τον κοίταζε παραξενεμένη: "Δε σου φαίνεται περίεργος αυτός ο κηπουρός;" Είπε στην φίλη της.