Θα Σα Αγαπώ Για Τώρα Και Για 100 Ζωές

Κεφάλαιο 22

  -"Νομίζω σου βρήκα το Τέλειο νυφικό!"ανοίγει την άσπρη σακούλα, όπου προστάτευε το νυφικό. Μόλις το βγάζει μένω άφωνη, Αυτό είναι! Το όνειρο μου θα γίνει πραγματικότητα! 

Το ακουμπάω απαλά λες και είναι από εύθραυστο γυαλί, τα μάτια μου γυαλίζουν από ευτυχία. Το παίρνω απαλά και το φοράω, βάζω και κάτι άσπρες γόβες που μου έδωσε η Χιόνη και βγήκα έξω. Όλες γύρισαν και έμειναν με το στόμα ανοιχτό, η Άρτεμης είχε συγκινηθεί, κάποια δάκρυα, έφυγαν από τα μάτια της, έρχεται κοντά μου και τοποθετεί τα χέρια μου, μέσα στα δικά της

-"Είσαι πανέμορφη!"είπε και γελάσαμε

-"Όχι ακόμα!"είπε η Χιόνη και μου πρόσθεσε ένα μακρύ, άσπρο δαντελωτό, με διαμαντάκια πέπλο

"...τώρα είσαι, Ελληνίδα θεά!"με τοποθετεί μπροστά, από τον μεγαλόσωμο καθρέφτη. Έχουν δίκιο, το αποτέλεσμα είναι απίθανο.

Το νυφικό είναι λευκό, στενό και μακρύ, όλο δαντέλα. Στους ώμους και στους καρπούς, έχει κεντημένα λουλούδια, το υπόλοιπο χέρι καλύπτεται από αδιάφανο ύφασμα που δεν φαίνεται καθόλου. Το φόρεμα το συνοδεύουν μικρά διαμαντάκια, που το κάνουν, να λαμπυρίζει στο φως του ήλιου. Η όλη η πλάτη είναι έξω, όπου πάνω στην ραχοκοκαλιά είναι τα μεγάλα άσπρα κουμπιά το ένα κάτω από το άλλο. Νιώθω σαν πριγκίπισσα, είμαι τόσο ευτυχισμένη!

 Φόρεσα τα ρούχα μου, κανονίσαμε με την Χιόνη τις λεπτομέρειες, για το πότε θα είναι η επόμενη πρόβα, κλείσαμε το νυφικό και το πέπλο. Επίσης με ενημέρωσε, ότι την επόμενη φορά, θα βρει και κάποια αξεσουάρ για να απογειώσουμε το στυλ. Της ζήτησα κάτι απλό, καθώς δεν είμαι φαν του υπερβολικού. 

 Αποχαιρέτησα τις νύφες μου και πήγα προς το αυτοκίνητο. Η κολλητή μου, μου είπε ότι θα πάει να πάρει καφέδες και θα είναι πίσω σε λίγα λεπτά. Ψάχνω να βρω τα κλειδιά μου, ξαφνικά ακούω το όνομα μου, από μια φωνή που πίστευα πώς δεν θα ξανακούσω. Τα βρήκα! Γυρνάω και αντικρίζω τον Θεμιστοκλή.

-"Θέμη!"μου πέφτουν τα κλειδιά.

 Το άτομο που με πλήγωσε και με πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο, στέκεται τώρα μπροστά μου. Πίστευα, ότι δεν θα τον ξανά έβλεπα, όλες οι αναμνήσεις μας περνάνε από μπροστά μου, σαν ταινία μικρού μήκους. Είμαι τόσο θυμωμένη μαζί του, τον ΜΙΣΏ!

"...Τι κάνεις εδώ;"ρωτάω έξαλλη

-"Πρέπει να μιλήσουμε!"

-"Όχι, φύγε από μπροστά μου και μην σε ξανά δω ΠΟΤΈ!"τον παρατάω και πηγαίνω στο αυτοκίνητό μου.