Θα Σα Αγαπώ Για Τώρα Και Για 100 Ζωές

Κεφάλαιο 51

         'Αρης pov:

   "...ΣΕ ΑΓΑΠΏ!..."αυθόρμητα της φιλάω το μέτωπο και τότε, βλέπω τα βλέφαρά της, να πεταρίζουν και ανοίγει τα καστανά της μάτια

 -"Άρη;"ρωτάει σιγανά

-"Αγάπη μου, μωρό μου..."της βγάζω την μάσκα και την φιλάω. Πόσο μου έχει λείψει η γεύση των χειλιών της

-"Που είμαι; Τι έγινε;"ρωτάει αδύναμα

-"Είσαι στο νοσοκομείο, είσαι καλά..."

-"Τα μωρά μας;..."δεν ήξερα τι να της πω, δεν θα άντεχε την αλήθεια, όχι τώρα.

<<Άρη που είναι οι γιοι μας;>>οι λέξεις δεν βγαίνουν από το στόμα μου, τα μάτια της γυαλίζουν

-<<Ο μεγάλος είναι μια χαρά, απλώς τον έχουν στην θερμοκοιτίδα, επειδή είναι πρόωρος, θέλουν να βεβαιωθούν ότι όλα είναι καλά.>>της χάρισα ένα μικρό, λυπημένο χαμόγελο

-<<Ο μικρός; Είναι καλά μπορώ να τον δω; Είναι εδώ;>>προσπαθούσε να σηκωθεί και να βγάλει τα καλώδια και τα σωληνάκια από πάνω της, προσπαθούσα να την κρατήσω

-<<Ειρήνη σταμάτα σε παρακαλώ...>>συνέχισε να αντιστέκεται 

-<<Όχι θέλω να δω τα παιδιά μου>>

-<<Ειρήνη σε παρακαλώ, άκουσέ με...ηρέμησε!>>με κοίταξε μέσα στα μάτια, νομίζω ότι μπορούσε να τα διαβάσει, να μάθει ότι ο μικρός μας δεν είναι πλέον κοντά μας.

   Σηκώνεται όρθια, πετάει όλα τα σωληνάκια και πάει προς την πόρτα. Την σταματάω πριν βγει και την απομακρύνω. Αρχίζει να με κτυπάει και να φωνάζει, να κατηγορεί εμένα, τον Θέμη, τους γονείς της και τέλος για την ίδια. Την έσφιξα περισσότερο και την έκλεισα στην αγκαλιά μου. Τα δάκρυα της μούσκευαν την μπλούζα, τα δικά μου, χάνονταν μέσα στα μαλλιά της.

  Ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβουμε βρεθήκαμε και οι δύο στο πάτωμα να κλαίμε. Οι φωνές και τα δάκρυα είχαν αντικατασταθεί από ουρλιαχτά πόνου. Τα νύχια της πίεσαν το μπράτσο μου, έκρυψε το κεφάλι της στο στέρνο μου, αλλά αυτό δεν μείωσε τον πόνο μας.

-<<Εδώ είμαι κοριτσάκι μου! Δεν θα σε αφήσω ξανά!>>τα δάκρυα δεν είχαν σταματημό

<<...Σσσς ηρέμησε, εγώ είμαι εδώ!>>

-"Ο γιος μας είναι μια χαρά!"της είπα

    End Άρης pov

    Είμαι συντετριμμένη, νιώθω και έχω χάσει την μισή μου καρδιά. Ο μεγάλος μου γιος είναι υγιέστατος και πολύ όμορφος, ωστόσο ακόμα και τότε ένιωθα μισή. Ο γιατρός έρχεται, με εξετάζει και με ενημερώνει ότι θα καθίσω για λίγες μέρες για να με επιβλέπουν. Μου αφαίρεσαν τα καλώδια, τις βελόνες, το μόνο που άφησαν ήταν το καλώδιο στην μύτη για να μπορώ να αναπνέω.