Her gün bir sancı ile başlıyor. Baş ağrısı, kalp ağrısı, göz ağrısı. Şiirsel olsun diye söylemiyorum gerçekten de her gün kabus gördüğümden dolayı her uyandığımda bir yerlerimin ağrıdığını hissediyorum. Bu küçüklüğümden beri değişmemiş olan nadir şeylerden biri. Bir kabustan sonra terleyerek uyandığım zamanlar kaç kez olmuştur acaba. Kabuslarımda bir sürü farklı nedenden dolayı ölüyorum. Kurtlar, katiller,yaratıklar, köpek balıkları... Ama en çok düşerek ölüyorum. Sanki sonu yok olan bir uçurumdan , hiçbir sürtünme kuvveti yokmuşçasına son hızla yere doğru düşüyorum ve öldüğümde ise hemen uyanıyorum. Sanki kabuslarım bana asıl ölümün kabuslarımdan uyanmak olduğunu söylüyormuş gibi. Düşmekten korkuyor olmamın nedeni acaba bu kabuslarım mıydı? Bir gün anneme gidip sormuştum. Küçükken hiç kötü bir şekilde düşmüş müydüm diye. İlk başlarda hatırlayamamıştı ama bir gün yanıma gelip bebekken beni yanlışıkla merdivenden düşürmüşlerdi. Acaba bu yüzden miydi? Ne zamandır bu kabusları görüyordum? Kendimi bildim bileli. Ne zamandır düşmekten korkuyordum? Hatırlamıyorum. Çoğu şeyi hatırlamıyorum aslında, şuan kiminle konuştuğumu bile hatırlamıyorum. Kendimle konuşuyordum sanırım. Bekleyin, bunları daha önceden de söylemiştim sanki. Hafıza kaybı mı yaşıyorum yoksa yaşlı insanlar gibi söylediklerimi yeniden tekrarlamaya mı başlıyorum. Belki de bunları daha önce söylememişimdir. Kafamda her şeyi abartıyorum. Her şey orada,kafamda bitiyor zaten. Kabuslarım gittikçe artıyor, rüyalarım ise uyandıktan sonra kabusa dönüşüyordu. Gerçek olmadıklarından rüyaların güzel bir tarafı kalmıyordu .Benim için onların gerçek olmamaları bir kabusun gerçek olmamasından daha kötüydü. Çünkü bir kabustan uyanınca rahatlarsın ve gerçek olmadığı için sevinirsin ama bir rüyadan uyandığında keşke gördüklerim gerçek olsaydı deyip yeniden uyumaya çalışırsın. İşte gerçeklikten uzaklaşmaya başladığın an o andır. Ben gerçekçi bir insan olduğumdan her zaman kabusları tercih etmişimdir. Tuhaf gelebilir ama zaten güzel olan kısmı tuhaf olması. Herkesin gördüğü o tatlı rüyalardan görüyor olsam benim de kimseden farkım kalmazdı. Daha fazla düşünceye dalmadan kulaklığımı taktım, The Curse 'ü dinlemeye başladım. Rahatlatıcı bir etkisi vardı üzerimde. Hiç bir zaman müzikler daha fazla düşünmeme engel olmamıştır ama yine de dinlemesi güzeldi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Karanlık Oda #wattys2022
Non-FictionOdamın büyük olması onun git gide daha da küçüldüğünü hissetmeme engel olmuyordu. Dünya'nın büyük olması benim için yeterli alan olduğu anlamına gelmiyordu. Kötü şeyler yaşamamış olmanız onların var olmadığı anlamına gelmiyor. İstemeyeceğiniz kadar...
