Yıllarca beni takip etmiş olan boşluk hissi gitmeye başlıyor. Ama onun yerini başka bir şey dolduruyormuş gibi hissediyorum. Gerçekler...
Çocuk olmanın en güzel yanı hayal edebilmek. Geleceğinizin nasıl olacağı hakkında bir sürü olasılık düşünebilirsiniz. Hayal gücünüz sınırsızdır. Kimse sana şu olamazsın bunu yapamazsın diyemez ki deseler bile aksini kanıtlama şansınız vardır. Peki ya büyümek...
"Bunu artık giyemezsin sen büyüdün, artık göğüslerin var!" dedi o adam.
O pis adam yine bana aklınca emir veriyordu. Neden istediğimi giyemiyorum? Neden o adamın aklı bu kadar fesattı? Arkadaşımın mezuniyet töreni için şık bir kıyafet giyicektim. Hemde bu kıyafeti o adamla almıştık. Neden bu kıyafeti artık giyemem? Büyüdüğüm için mi? Ne zaman yaşadığım bu Dünya bu kadar fesat, bu kadar sapık oldu!
Hiçbir zaman büyümek istemedim. Geçmişime çok bağlı bir insan oldum. Çok duygusaldım. Bunlar beni zayıf kıldı. İnsanlık zayıfları sevmiyor, onları eziyor. Birbirimizi koruyup kollamak yerine hep daha çok dibe batırdık. Duygusal olmak cezalandırılmalı mı? Kime ne zararı var?
"Ağlamayı kes!" diye bağırırdı hocamız ben daha birinci sınıftayken. Bunun üzerine daha çok ağlardım. Yalnız ben ağlardım, ağlamak kötüydü diğerlerinin gözünde. Oysa ağlamak gülmek kadar doğaldı.
Geçen her dakika, her saniyeyi acıyla yaşıyorum. Korkuyorum. Geleceğimin hayalini yıllardır kuruyordum, peki ya şimdi? O gelecekte bulunuyordum. Kurduğum onca hayalin bir anda acı dolu gerçeklere dönmesinden korkuyorum. Peki ya başaramazsam? Yok olmak, kaybolmak, ölmek...
Hepsi kulağa hoş geliyor. Niye hayat boyunca savaşmak zorundayız? Huzur denilen şey bu Dünya'da yok.
O adam kapıma hızlıca vuruyordu, kapımı kilitlemiştim ama onu durduracak bir şey yok gibi görünüyordu. Kapı koluma asılı olan eşyalarım kapı aralığından dışarı çıkıyordu. Kapının diğer tarafında duran o adam eşyalarımı çekmeye sonra yırtmaya başlamıştı. İstediğini elde edemeyince çılgına dönen hayvanlar gibiydi, vahşiydi. Ne evimde ne odamda güvendeydim. Her an saldırmaya hazır bir hayvanla beraber yaşıyordum. Her gün korkuyla uyanıyordum. Ne okulda ne evde ne ailede huzur vardı. Bir nevi şeytan üçgeni içinde sıkışıp kalmıştım. Yardım edecek kimsem yoktu. Kimse yardım edemedi.
Adalet hiçbir zaman yerini bulamadı.
Adalet hiçbir zaman yerini bulamıyor.
Adalet diye bir şey hiçbir zaman olmadı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Karanlık Oda #wattys2022
Não FicçãoOdamın büyük olması onun git gide daha da küçüldüğünü hissetmeme engel olmuyordu. Dünya'nın büyük olması benim için yeterli alan olduğu anlamına gelmiyordu. Kötü şeyler yaşamamış olmanız onların var olmadığı anlamına gelmiyor. İstemeyeceğiniz kadar...
