Gördüğüm her şeyi yıkıyordum, ezip geçiyordum. Karşıma gelen her şeyi ve herkesi yok ediyordum ve arkalarında sadece küllerini bırakıyordum. İnsanlara olan sinirim gittikçe artıyordu, Katerina ile kavga etmiştim Lucy ile de aramız açılmıştı. Yanımda olan herkesi kendimden daha da uzaklaştırıyordum ,kimsenin bana yaklaşmasına izin vermiyordum. O adam gibi davranıyordum. Değer verdiğim insanlara korkunç davranıyordum. Attığım her adım yaptığım her şey insanların benden gittikçe uzaklaşmasını sağlıyordu. İnsanlar benden korkar hale gelmişti, sağım solum belli olmuyordu. Onların gözünde ''mutluyken'' bir anda çıldırabiliyordum. Kırıcı sözler, söylenmeyecek hakaretler ve bir sürü öfke patlaması. Lucy bana ne olduğunu anlamıyordu, çok narin ve kırılgan bir insanken nasıl böyle bir canavara dönüşebileceğimi anlamıyordu. O nasıl olduysa bana hep inanmıştır ama ben onula da aramı bozmayı başarmıştım. Kalbimde fırtınalar kopuyordu, gözlerimden yaşlar akıyordu .
Lavaboya düşen kan damlası.
Sanki bu sefer gerçekten, sonunda gerçekten kafayı yemiştim .Ne yaptığımı bilmez hale gelmiştim. Attığım hiçbir adımdan emin değildim , söylediğim her söz sanki hiç söylememişim gibi aklımdan uçup gidiyordu, yaptığım her şey bana kabustaymışım hissi yaratıyordu.
Lavaboya düşen ikinci bir kan damlası.
Birinin beni bu halimden kurtarmasını istemek büyük bir bencillikti belkide ama yardıma gelen yoktu zaten.
Saçımdan bir tutam yere düştü.
Bu öfke patlamalarımın ,değişik ruh hallerimin bir gelgit olduğunu zannedenler bunun aslında bir yardım çığlığı olduğunu asla göremediler.
Saçımdan başka bir tutam daha yere düştü.
Tanıdığım herkesin benden uzaklaşması belkide yardım çığlıklarımı duymadıklarından değil, duydukları için kaçıyorlardı. Yardım etmek istemiyorlardı.
Makas yerdeydi.
Kendimi bu koca kafese , odama kapatmamın nedeni istediğim kadar bağırabilmek ve kimsenin beni duymamasını sağlamak.
Gömleğimde bir kan lekesi.
Beni duymazlarsa diye düşünüyordum , ne kendi vicdanını rahatlatmak için yardım edenler , ne kötü görünmemek için umursuyormuş gibi yapanlar ne de yardım çığlıklarını duyup da kaçanlar olacaktı. Bu yüzden odamın kapısını sımsıkı kilitledim, ne ben dışarı çıktım ne de onlar içeri girdi. Ne onlar benim öldüğümü gördü ne de ben onların acımalarını gördüm.
Yere düştüm.
İşte bugün beni değiştiren gün oldu . Benim ölümüm ve Karanlık Odanın doğuşu.
Yara bandını aldım ,yaralarımı kapadım ve hiçbir şey olmamış gibi devam ettim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Karanlık Oda #wattys2022
Non-FictionOdamın büyük olması onun git gide daha da küçüldüğünü hissetmeme engel olmuyordu. Dünya'nın büyük olması benim için yeterli alan olduğu anlamına gelmiyordu. Kötü şeyler yaşamamış olmanız onların var olmadığı anlamına gelmiyor. İstemeyeceğiniz kadar...
