I protect you ✔

.2.

p.o.v Niall

Ik word wakker van Jade die aan het huilen is. Ik kijk op de klok en zie dat het half 6 is. 'hou dat mormel stil' word er van beneden geroepen. Echt, ik wil wel eens weten hoe hun denken. Je kan je kind toch zo niet noemen? Nou zo te horen wel, maar dan ben je toch niet helemaal wijs vind ik.

Ik pak Jade op en wieg haar heen en weer. Rustig loop ik met haar naar beneden waar ik haar eten pak. Die verwarm ik en dan loop ik weer naar boven waar ik Jade het eten geef. Ze geniet van het eten en het is dan ook zo op. Zodra het op is neem ik het bakje mee naar beneden en zet het daar in de vaatwasser. Gelijk loop ik ook weer naar boven waar Jade vredig ligt te slapen.

Ze kan echt heel snel in slaap vallen. Met de nadruk op kan, want dat is niet altijd zo. Ik leg haar in haar eigen bedje en ga dan op mijn eigen bed liggen. Een vermoeide zucht verlaat mijn mond. Ik ben echt kapot. Dat heb ik elke dag. Ik moet eerst naar school en daarna een kind van 1 jaar oud verzorgen. Ik ben pas 14. Het maakt me kapot. Na een uur liggen denken over van alles en nog wat val ik in slaap.

De volgende dag word ik wakker van Jade die op me aan het kruipen is. Ja ze slaapt niet meer in de boks. Wel heb ik altijd de deur dicht als ik ga slapen. Vermoeid doe ik mijn ogen open waar ik het blije gezicht van Jade zie. Ik glimlach en sta dan op. Vandaag weer naar school. Ik kleed me om en trek ook wat kleren bij Jade aan.

Ik heb voor haar nooit rokjes en jurkjes gekocht. Ik wil haar geen meisje meisje maken. Ik wil een meisje wat een beetje pit heeft, niet gelijk opgeeft. En dat begint bij kleding.

Samen met Jade loop ik naar beneden. Eerst maak ik het eten van Jade en daarna dat van mezelf. Zodra ik het op heb moet ik al weer weg. Met pijn in mijn hart leg ik Jade in haar bedje en geef haar nog een kus op haar hoofd. Dan loop ik naar beneden, pak mijn tas en loop naar buiten.

Snel fiets ik naar school. Hier weten ze gelukkig niet zo veel van mij. Ze weten niet dat ik mijn zusje moet verzorgen, of dat ik überhaupt een zusje heb. Ik heb het ze nooit verteld. Ik vermijd ook altijd huisbezoeken, wat ze bij ons op school hebben. Dan komen ze erachter hoeveel ik lieg over mijn thuissituaties. Dan komen er weer allemaal gesprekken en daar heb ik geen zin in.

Hier op school ben ik gewoon de gast die enigskind is en alles krijgt van zijn ouders. Ik heb er niet voor gekozen, mensen zien mij gewoon zo. Maar ze kennen me niet eens. Ik krijg bijna niks van mijn ouders. Alleen maar eten, dat was het.

Rustig loop ik naar binnen waar ik aan een tafeltje ga zitten in de kantine. Het liefst ben ik alleen zodat ik overal over na kan denken. Over al mijn problemen.

Na een tijdje zitten gaat de bel. Vlug loop ik naar de klas waar ik aan een tafeltje ga zitten. Ik ben eigenlijk wel bevriend met elke leraar. Als je ze dan nodig hebt, luisteren ze wel naar je.

Na een lange schooldag ben ik eindelijk klaar. Eindelijk weg van dit gebouw. Het was echt niet normaal saai. Snel loop ik naar huis.

Thuis aangekomen ga ik met mijn jas nog aan naar boven waar ik Jade zie liggen. Ze heeft er weer een blauwe plek bij. Haar hele ogen zijn rood van het huilen. Waarom doen ze haar dit aan? Ik gooi mijn tas weg en pak haar op. Ze heeft nog steeds tranen in haar ogen. Langzaam wieg ik haar op en neer. Ik leg haar op mijn bed neer en doe dan mijn jas uit die ik in een hoekje neergooi.

Dan pak ik Jade weer op en zet haar op mijn schoot. Het is zo zielig om te zien vind ik. Ze is een onschuldig kind. Ik besluit samen met haar naar het parkje te gaan. Even gezellig met haar spelen. Vaak zit ze binnen, even buiten zijn zal haar ook goed doen.

Ik trek haar schoentjes en jas aan, en vertrek zo naar buiten. Met haar in mijn armen loop ik naar het park toe. Ik zet haar op de glijbaan en laat haar er een paar keer vanaf glijden. Ze vind het zo leuk. Samen met haar loop ik nog een stukje, tot ik zie dat het etenstijd is.

Samen met haar loop ik naar huis.

Thuis aangekomen pak ik gelijk wat te eten wat ik mee naar boven neem. Ik geef haar de babyvoeding, terwijl ik ook wat van mijn eigen eten neem.

Na het eten leg ik haar in haar bedje. Ik ga er naast zitten, en zo valt ze in slaap. Zuchtend laat ik me op bed vallen. Na nog even gelegen te hebben, val ook ik in slaap.

Ik word wakker van de wekker die gaat. Jade is ook gelijk wakker door de wekker. Ze wil net gaan huilen als ik haar snel uit haar bedje haal. Ik leg haar op mijn bed, terwijl ik mezelf omkleed. Na het omkleden, trek ik ook bij haar wat nettere kleren aan. Ik ruim snel mijn schooltas in, geef Jade nog een kus op haar voorhoofd en verlaat dan het huis.

Elke keer wanneer ik naar school moet, dan voel ik me zo slecht. Ik heb dan geen controle over Jade. Over alles wat ze bij haar doen. Ik loop snel de school in en ga naar de eerste les. Na de vermoeiende schooldag, ren ik snel naar huis. Je weet het maar nooit.

Zodra ik voor het huis sta, hoor ik haar hartsverscheurende gehuil al. Zo snel als ik kan steek ik mijn sleutel in het sleutelgat en maak de deur open. Snel ren ik naar boven waar ik haar zie liggen.

Haar lipje bloed wat, haar lieve gezichtje zit vol met blauwe plekken, en haar kleren zijn wat gescheurd. Met tranen in mijn ogen pak ik haar op. Langzaam stopt ze met huilen. Ik loop naar de badkamer, waar ik haar lipje af doe. 'alles komt goed' fluister ik tegen haar. Ik kan het haar niet beloven, maar ik moet mezelf moed in spreken.

Samen met Jade loop ik weer naar mijn kamer, waar ik haar op mijn bed leg. Je ziet nog kleine traantjes uit haar ogen komen, wat me echt raakt. Eigenlijk gaat het elke dag wel zo. Mijn leven ziet er niet anders uit als dat.

Het stomme is, ze durven Jade niks aan te doen wanneer ik erbij ben. Ik ben misschien wel jonger dan hun, maar als ik zie dat ze Jade iets aan doen waar ik bij ben, geef ik het ze terug.

Wat moet ik nou toch doen? Dit kan niet langer meer zo. Dit is kindermishandeling, en ik vind echt dat het moet stoppen. Oke, ik ga nu iets doen waar ik misschien veel spijt van kan krijgen. Voorzichtig leg ik Jade weer terug in haar bed.

Ik weet zeker dat Jade toch wel blijft liggen. En anders heb ik nog altijd haar box bewaard. Alleen kan ze daar voortaan wel uitklimmen. Ze is beter in klimmen dan in lopen. Ik geef Jade nog een kus op haar voorhoofd en loop dan naar beneden. Wil ik dit echt gaan doen? Oke ik doe het voor Jade. Ik maak de deur open waar mijn ouders zitten.

'wat moet je' vraagt mijn vader zodra ik de kamer in kom gelopen. 'jullie hebben haar weer geslagen, dus ik geef jullie een keuze' zeg ik onzeker. Mijn ouders kijken me boos aan. 'jullie behandelen ons normaal, of jullie gaan nu weg uit dit huis en wij leven wel zelf' zeg ik. Ik hoop dat ze voor de eerste gaan. Dat ik weer een goede relatie krijg met mijn ouders. Niet net zoals nu want daar word ik niet blij van.

Mijn ouders kijken elkaar aan en knikken dan. Wat zullen ze kiezen?

cliffhanger. dit was het 2de deel van mijn boek. hoop dat jullie het leuk vinden.