I protect you ✔

.32.

p.o.v Niall

En daar sta ik dan. Het is 1 jaar later en de gedachtes van een jaar geleden kloppen. We zijn beroemd over de hele wereld. Het is zo geweldig. Al de pestkoppen van school willen ineens vrienden met me worden. Echt niet dat ik daar in trap. Lars en ik zijn nog steeds goede vrienden. Met One Direction geef ik veel optredens. Over een paar weken gaan we op tour. Dat word onze eerste tour dus ik ben zo zenuwachtig.

Vooral over het feit dat ik Sofie, Jade en Emma dan zo lang niet zie. Ik kan niet lang zonder ze. Ik ben nu door al die optredens wel minder thuis. Emma vond het eerst ook wel moeilijk dat ik nu minder thuis was, maar het was niet dat ze moeilijk deed. Ze moest wel huilen ja, omdat het voor haar toch wel iets was. Ik snap haar ook wel hoor, maar we genieten gewoon van de momenten dat we er wel allemaal zijn. Alleen doordat Emma zo veel met ons bezig was, werkte ze minder. En het werk was het daar niet mee eens, dus is ze ontslagen.

Ik zie aan haar dat ze het er moeilijk mee heeft. Vooral omdat ze bijna geen geld meer heeft om ons te verzorgen. Vaak koop ik voortaan het eten omdat ik nu veel geld krijg. En ik kan hun niet laten verhongeren.

Op dit moment zitten Emma en ik samen op de bank. Sofie en Jade liggen al in bed. 'mam, ik had een idee' zeg ik na een lange stilte. Gelijk kijkt ze me afwachtend aan. 'ik ga over een paar weken op tour' begin ik. 'wat nou als ik Sofie en Jade mee neem zodat jij even alles op een rijtje kan zetten. Even niet voor hun hoeft te zorgen, en nieuw werk kan zoeken' stel ik voor.

Ze kijkt me moeilijk aan. 'ik weet het niet' zegt ze na een tijdje. 'wat weet je niet' vraag ik. 'ik weet niet of ik hun zo lang kan missen. Dat ik jou lang moet missen is al moeilijk maar hun, dat is zo moeilijk' zegt ze. 'bedenk ook dat het geld op raakt. Je hebt echt nieuw werk nodig en met hun erbij blijf je thuis en krijg je geen geld. Ik kan altijd wat tickets boeken zodat je naar de plek kan komen waar we op dat moment zijn' stel ik voor.

'maar je moet niet al je geld aan mij uitbesteden' zegt ze tegen mij. 'als jij het nodig hebt wel. Denk je niet dat het beter is als je weer even alles op een rijtje krijgt? Wie weet ontmoet je wel een leuke man in de tijd dat we weg zijn' zeg ik tegen haar. 'ik heb wel andere dingen aan mijn hoofd' lacht ze. 'doen we het of niet? Je mag ze altijd komen opzoeken. maar ik denk dat het nu het beste is. Het duurt 4 maanden' zeg ik tegen haar. 'ik probeer het' zegt ze.

Yes, dit is beter voor ons beide. Tijdens de optredens kan Lou, onze visagist, gewoon op Jade en Sofie passen en voor de rest kan ik dat. Bij interviews word Paul, onze bodyguard de oppas en verder kan ik het wel aan. Misschien kunnen ze zelfs soms wel bij een interview zijn. En ik denk echt dat het beter is dat Emma even geen kinderen om haar heen heeft.

Dat ze weer werk krijgt, en misschien een leuke vriend. Met zijn 2e gaat het makkelijker dan in haar eentje. En door ons kon ze nooit naar iemand op zoek of met iemand praten. Dat kwam vooral omdat Sofie of Jade dan begon te huilen en dan voelde die man zich weer ontzettend ongemakkelijk.

Een paar weken later staan de koffers ingepakt. Het is nacht en in de ochtend komt de bus. Sofie en Jade zijn nog niet wakker. We hebben besloten die pas in de ochtend wakker te maken. Emma en ik zijn samen beneden. We zijn al een soort van afscheid aan het nemen. Emma heeft het echt heel moeilijk.

'wat nou als je na een maand komt? We regelen wel wat' zeg ik tegen haar. 'we kijken wel' zegt ze. Ik weet dat ze niet wil dat ik alles voor haar ga kopen van mijn geld, maar ik weet ook dat ze ons anders echt te erg mist, dus dan wil ik dat best voor haar doen. Samen gaan we op de bank zitten. Ik ga dicht tegen haar aan zitten en ga in haar armen liggen. 'je blijft altijd mijn jongen, waar je ook bent' zegt ze. Ik zie haar nou als moeder, en zei mij als haar zoon. We hebben echt een hele goede moeder zoon relatie.

Rond half 8 maken we Jade en Sofie beide wakker. 'waarom zo vroeg' vraagt Sofie slaperig. 'we gaan op tour' zeg ik. Gelijk komt er een glimlach op haar gezicht. Snel staat ze op uit bed en maken we ook Jade wakker. Zodra ze beide klaar zijn is het half 9, dus de bus zal nu komen.

We staan met zijn 3e bij Emma die daar met tranen in haar ogen staat. 'wat ga ik jullie missen' zegt ze terwijl de toeter van de bus klinkt. We geven nog een laatste knuffel en zo loop ik met de in de ene hand de hand van Jade en in de ander die van Sofie naar buiten. Emma heeft onze koffers die ze achter in legt. We hebben alle 3 ook nog een rugzak bij die we mee de bus in nemen. We zwaaien nog voor en laatste keer naar Emma die de tranen nog steeds over haar wangen heeft lopen. Daarna stappen we samen de bus in.