I protect you ✔

.44.

p.o.v Niall

Na nog even gezeten te hebben besluiten we naar het parkje te gaan met zijn 4e. Emma blijft hier voor haar afspraakje. Na al die jaren, ga ik eindelijk iets leuks doen met mijn moeder. Het duurde 17 jaar. Voor mij is dit echt een speciaal moment van mijn leven. Misschien zelfs wel specialer dan toen ik in een band werd gezet, of ons eerste optreden.

Iedereen doet zijn jas en schoenen aan en daarna gaan we naar buiten. Na even lopen komen we aan in het park. Mama heeft echt al de hele weg een blij gezicht. Zij is ook blij dat ze eindelijk leuke dingen kan doen met ons, dat vertelde ze. Kn het parkje gaan mama en ik op een bankje zitten terwijl Sofie en Jade samen in de speeltuin spelen. Ik geniet van dit moment. Na een tijdje staat mama op en gaat ze samen met Jade en Sofie in het zand spelen.
We hebben wel een coole moeder. Ze doet nog mee met onze activiteiten. Terwijl iedereen bezig is en ik op het bankje zit word ik op mijn schouder getikt. Zodra ik opkijk schrik ik me kapot. Een groepje pestkoppen van mijn school staat achter me. Gelijk deins ik achteruit. 'hee loser. Zo te zien ben je wat vriendloos' zegt de opperpestkop. 'nee hoor, daar zitten mijn zusjes en mijn moeder' zeg ik wijzend naar hun.

'heb je alweer een nieuwe moeder. Ze verlaten je ook allemaal he' zegt weer iemand anders. 'nee, dat is mijn echt moeder' antwoord ik. Zodra mama naar mij kijkt, kijkt ze me bezorgd aan. Ik knik dat het goed is, al weet ik dat het dat toch niet is. 'en hoe gaat het met dat loser bandje van je' vraagt 1. 'goed, we hebben een pauze in onze wereldtour. We zijn de beroemdste boyband die er ooit heeft bestaan. In 1 jaar' zeg ik. 'En jij bent zeker de loser van de band' zegt de opperpestkop. 'nee, ik ben de grappige, en ook wel een beetje de emotionele' zeg ik.

'weet je wat ik eigenlijk wel heb gemist' zegt de opperpestkop. Niet begrijpend schud ik mijn hoofd. Dan voel ik een harde vuist tegen mijn neus komen. De pijn gaat als een schok door mijn lijf. Gelijk trek ik een pijnlijk gezicht. 'eigenlijk was dat niet genoeg. Ik heb het namelijk wel lang moeten missen' zegt hij met een grijns waarna ik het mes weer op mijn arm voel. Een paar seconden daarna voel ik een ontzettende pijn door mijn arm gaan en gelijk schreeuw ik het uit van de pijn.

Mijn ogen zijn stijf dicht geknepen van de pijn. Ik voel dat het mes weer op mijn huid word gezet maar dan word hij er ook gelijk weer afgehaald. Pijnlijk open ik mijn ogen. Daar staat mama boos met de arm van de opperpestkop in haar hand. Ze kijkt echt heel erg boos maar ook bezorgd. Ze duwt de arm weg en wijst naar de uitgang van het park waarna de jongens snel weg rennen.

Gelijk zakt ze bij me neer en pakt ze mijn arm. 'waarom knikte je dat alles goed was' vraagt ze gelijk. 'omdat ik je niet wou storen' zeg ik zacht. 'je stoort me niet hoor. Deze dingen moet je zeggen' zegt ze tegen mij. 'kom we moeten het thuis echt even af gaan doen' zegt ze. 'maar Emma dan' vraag ik. 'ik denk dat ze niet wil dat je met een open wond blijft zitten die niet ontsmet is dus dat die gaat ontsteken waardoor jij pijn hebt' legt ze me uit.

Ik knik en mama haalt snel Jade en Sofie. Zij hebben dit al vaker gezien dus beginnen met gelijk te troosten zodra ze het zien. 'stoute mensen' zegt Jade op een boze manier waardoor ik moet lachen. Snel lopen we naar huis.

Daar aangekomen maakt mama de deur open en gaat gelijk naar de woonkamer waar Emma en een man aan het kussen zijn. Leuk beeld om binnen te komen. Zodra ze ons ziet stopt ze snel. 'jongens, jullie moesten we- Niall wat is er gebeurt' vraagt ze. Gelijk kijkt ze bezorgd. 'ze deden me pijn, de pestkoppen' zeg ik. Er rolt een verdwaalde traan over mijn wang.

'kom dan doen we het even af, dan kan jij verder gaan' zegt mama. Ze trekt me mee naar de keuken en doet daar mijn wond af. Zodra we weer terug lopen gaan we er maar gewoon bij zitten. 'bedankt' zegt Emma chagrijnig. 'wie zijn dat? Behalve die jongen dan, die ken ik wel' zegt de man. 'nou we hebben daar een vrouw en dat is de moeder van Niall en Jade. En dan hebben we ook nog Sofie en dat is mijn eigen kind' zegt Emma.

'en welke is Jade en welke is Sofie' zegt de man. Emma wijst ze beide aan en verteld daarna het hele verhaal. Ma het verhaal kijkt de man geschrokken onze kant op. 'dat is echt heftig' zegt hij. Gelijk knikken mama en ik. 'je hebt wel een gezellig gezin' zegt de man, wijzend naar Jade en Sofie die samen naar een boekje aan het kijken zijn.

'ja, dat zeker. Het zijn schatjes. Met zoals mijn grote jongen, Niall' zegt ze. 'maar is dat voor jou dan niet lastig, dat er een andere vrouw is die jou zoon ook als haar zoon ziet' vraagt de man aan mama.

'nee helemaal niet. Niet na wat ze allemaal voor mijn kinderen heeft gedaan. En ik ben niet snel jaloers' antwoord mama.

Ma nog een gezellig gesprek gaat de man, waar ik zijn naam niet eens van weet, weer naar huis. Ik vond hem wel aardig. en echt iets voor Emma. Maar misschien zijn ze wel gewoon vrienden. Ik weet het niet. Maar ik wil me er nog niet te veel mee bemoeien.

Na de best wel leuke dag ga ik al vroeg naar bed. Ik ben echt moe. Ik val ook al snel in slaap.