I protect you ✔

.20.

p.o.v Niall

Ik doe moeite mijn tranen binnen te houden. Nou word ik nog erger gepest op school, Ik weet het zeker. Rustig loop ik het podium af naar Emma die al met haar armen open staat. Ik ren in haar armen en begin hard te huilen. 'voor ons ben je nummer 1' fluistert ze in mijn oor.

'nu gaan ze me nog erger pesten' zeg ik snikkend. 'dat doen ze niet. Hun komen nog niet eens door de eerste ronde, en jij deed dat wel' zegt ze.

Na lang gehuild te hebben worden alle jongens terug geroepen. Er gaat nu veel door mij heen. Waarom worden we terug geroepen? Ik kan me niet herinneren dat dit eerder is gebeurt. Alle jongens staat bij elkaar. 'wij willen graag Harry Styles, Niall Horan, Liam Payne, Louis Tomlinson en Zayn Malik terug naar het podium hebben' zegt een man.

Wat is dit? Mijn god. Nu word ik echt gek. Hier ben ik niet op voorbereid. Met zijn 5e lopen we terug naar het podium waar ook een groep meisjes staan. Iedereen slaat zijn armen om elkaar heen. Ik weet zeker dat ik niet de enige ben die niet snapt wat er aan de hand is.

'hallo iedereen. Bedankt voor het terug te komen. Ik kan aan sommige gezichten zien dat het een moeilijke uitslag was. Maar we vonden jullie allemaal te goed om te laten gaan. Dus we hebben besloten jullie in 2 groepen te doen' zegt de vrouw. Wat gebeurt er? Ik zit nu dus in een groep met mensen die ik niet ken? Of ja een beetje ken. 'jullie zitten allemaal weer terug in de race' zegt Simon.

Wat! Ja we zijn in de race. Alleen nu als groep? Dit is nog een best wel raar idee. Simon praat een hele tijd en dan mogen we het podium af. We geven elkaar nog een groepsknuffel en rennen dan het podium af. Zo snel ik kan ren ik in Emma haar armen. 'het is je gewoon gelukt' zegt ze. Zelfs Emma heeft tranen in haar ogen. 'ik ben zo trots op je. Je zit gewoon in de race als een band' zegt ze.

Ik knik blij en pak Jade dan op die ik echt kapot knuffel. Al zal ze niet echt snappen wat er aan de hand is. Na Jade geef ik een dikke knuffel aan Sofie. 'ik ben zo blij' zeg ik met tranen van geluk. 'we zijn trots op je' zegt Emma tegen mij.

Met zijn 4e lopen we naar de uitgang waar we in de auto stappen en naar huis rijden. Thuis aangekomen ben ik echt kapot. De hele dag ben ik bezig geweest. En ik heb honger. 'mam, Ik heb honger' zeg ik. 'in de keuken ligt het eten' roept ze van boven. Oo ja. Ze was Jade en Sofie in bed aan het leggen.

Ik loop naar de keuken waar ik wat te eten pak. Na een paar minuten komt Emma naar beneden. 'ik ben echt heel trots op je' zegt ze. 'morgen na school moet ik wel oefenen. Dat moet nu elke dag. En dan gaan we naar Simon zijn huis voor een week' zeg ik. 'wat ga ik je missen in die week' antwoord ze terug. 'het zal goed komen. Let goed op de kleine want mijn ouders lopen hier nog ergens rond' zeg ik tegen Emma.

Gelijk knikt Emma. Over 3 dagen ga ik naar het huis van Simon met de rest van de jongens. En ik vind het echt niet normaal spannend. Misschien klikt het wel niet tussen ons. Dan hebben we alleen maar ruzie. En ik denk niet dat we dat kunnen gebruiken in een band. Misschien worden we nu wel een hele beroemde boyband. Dat zou me cool lijken.

Dat we net zo beroemd zijn als Justin Bieber. Maar dan natuurlijk wel in een boyband versie, wie weet. Rond half 11 gaan Emma en ik slapen. We lopen naar boven waar ik gelijk in slaap van door de vermoeide dag.

De volgende dag word ik met een goed gevoel wakker. Ik ben door naar de volgende ronde van de x-factor. En ik zit ook nog eens in een band.

Ik sta op en maak me snel klaar voor school. Rond 8 uur vertrek ik naar school. Op school aangekomen kijken veel kinderen me aan. Eerst deden ze dat ook wel maar nu is het iedereen.

'omg jij bent toch Niall van de x-factor' zegt Vanessa, de Barbie van de school. 'Vanessa doe gewoon normaal' antwoord ik. Snel loop ik door naar de klas waar de mentor al klaar zit. 'heey Niall' zegt hij zodra ik het lokaal in kom lopen. 'heey' antwoord ik terug. 'wat zag ik op de tv. Je zit in een band? Goed gedaan man' zegt ze.

Ik glimlach en ga op mijn plek zitten. Na een paar saaie lessen is het eindelijk pauze. Of ja eindelijk. Ik zie altijd op tegen de pauze. Rustig loop ik naar mijn tafeltje waar ineens veel mensen zitten. Zuchtend ga ik aan een tafeltje alleen zitten. Alleen de mensen achtervolgen mij gewoon. Op een gegeven moment gaat iedereen weg. Zodra ik achter me kijk zie ik de pestkoppen staan. Fijn. Ze pakken me bij mijn kraag en trekken me omhoog.

'en waar was ons mietje de afgelopen weken' zegt een iemand lachend. 'in het ziekenhuis en bij de repetities voor de x-factor' zeg ik grijnzend. 'haha jij en de x-factor. Denk je nou echt dat je dat gaat winnen met je lelijke stem. Alleen al als je praat is het vals' zegt een ander iemand.

'ik zit in een band' zeg ik trots. Ik weet niet waarom ik er zo trots op ben. 'oo we hebben wel een verassing voor ons opscheppertje' zegt iemand lachend. Hij slaat me hard in mijn gezicht waardoor mijn neus gelijk begint te bloeden. Ze willen me nog een keer slaan maar ik voel het niet. Zodra ik mijn ogen open zie ik iemand staan die ik niet echt had verwacht hier.

Wie zal er staan?