I protect you ✔

.46.

p.o.v Liam

Samen met Jade, Sofie en Niall sta ik in de rij om een ijsje te halen. Ik heb echt heel veel zin in dat ijsje, alleen het duurt zo lang. Op dit moment ben ik Sofie aan het leren handje klappen, gewoon omdat ze dat leuk vond. En we hebben niks beters te doen.

Net voordat we aan de beurt zijn hoor ik een schot wel heel dicht bij ons. Ik kijk angstig om me heen en zie dan Niall naar de grond zakken. 'Niall' roep ik dan gelijk angstig. Ik wil naar hem toe lopen maar gelijk richt zijn vader het geweer op mij. Voorzichtig pak ik Jade haar handje waarna ik haar achter mijn rug trek. Hetzelfde doe ik bij Sofie.

Mij mogen ze hebben, maar hij blijft van de kleine af. Ze hebben nog een mooi leven voor zich. Dat dacht ik ook van Niall maar kijk nou wat die klootzak heeft gedaan. Zijn eigen kind dood geschoten. Er ontstaat een grote bloedvlek in Niall zijn shirt. '1 stap naar je vriend en hij gaat eraan' zegt de vader met een grijns. 'en nu geef je me de kinderen' zegt hij. Mooi niet.

Eigenwijs schud ik mijn hoofd. als ik vol hou komt de politie zo, ik weet het zeker. Ik mag niet opgeven. Ik geef niet op, voor Sofie en Anne. Hun leven is nu op nummer 1 voor me. Ik weet dat ze altijd zeggen red jezelf maar in deze situatie denk ik daar anders over. 2 kinderen van niet ouder dan 7 met nog een heel leven voor zich. Ik laat dat niet kapot gaan. 'ik zeg het nog 1 keer. Geef me die kinderen, of je gaat net zoals je beste vriend lekker een dutje doen' zegt de vader.

Achter hem zie ik de politie aan komen. Hou vol. niet opgeven. Ik zwijg en 3 seconden later voel ik een steek in mijn been. Shit, het doet zo veel pijn. Maar ik laat hun hand niet los. Ondertussen stappen de politieagenten uit en doen ze snel boeien om bij de vader. Achter de politie komt gelijk de ambulance die gelijk Niall inladen.

Na Niall komen ze gelijk naar mij toe gelopen. 'oke meneer. We nemen u mee naar het ziekenhuis' zegt een man. 'wil u alsjeblieft de handen van de kinderen los laten' vraagt hij. Eigenwijs schud ik mijn hoofd. 'ze gaan mee. Ik laat ze niet alleen' zeg ik met veel moeite door de pijn.

De ambulancebroeder zucht en laat me dan in de wagen gevolgd door Jade en Sofie die raar om hun heen kijken. 'het komt goed' zeg ik met moeite tegen Jade en Sofie. 'meneer, niet te veel praten. dat is slecht voor je' zegt een ambulancebroeder. 'Liam pijn' vraagt Sofie. 'nee hoor' zeg ik moeilijk. 'meneer niet praten' zegt de man weer.

Ik zucht hoorbaar en geef me dan over. Bij het ziekenhuis aangekomen word ik gelijk eruit gehaald. Eigenwijs zeg ik voor dat ik eruit gehaald word dat Sofie en Jade op het bed moeten komen zitten. 'meneer, dat mag echt niet' zegt de man. 'ik laat ze niet alleen. Het zijn de zusjes van mijn beste vriend. Dadelijk ben ik ze kwijt. Echt niet' zeg ik fel terug. De man zucht weer en laat me dan uit. Met spoed word ik het ziekenhuis binnen gereden. Terwijl ik naar een kamer word gereden gaat er zo veel door me heen.

Is Niall dood? Hoe gaat het met hem? Waarom doet die vader dit? Mag ik dadelijk naar Niall toe? Wat gebeurt er met mijn wond? Ik heb zo veel vragen. Maar ik maak me het meeste zorgen om Niall. Hij is door zijn borst geschoten. Het kan best zijn dat hij op slag dood is. Mijn beste vriend. Hij is altijd zo aardig voor mensen en dan overkomt dit hem. Misschien is hij wel niet dood maar heeft hij veel pijn. Dat verdient hij niet.

Het minste wat ik nu voor hem kan doen is Jade en Sofie elke seconden bij me houden en vooral ze goed beschermen.

Ik word een operatiekamer ingereden met Sofie en Jade nog steeds op mijn bed. Ze hebben zich erbij neergelegd dat Sofie en Jade bij me blijven. Ze zetten de meiden op een stoel in de hoek van de kamer zodat ze niet kunnen zien wat er word gedaan bij mijn been. Dat snap ik wel want dat hoeven ze niet te zien. Waarschijnlijk moet die kogel eruit worden gehaald en daarna worden gehecht en dat zal geen fijn beeld zijn.