I protect you ✔

.8.

p.o.v Niall

Na 3 uur lopen kan ik echt niet meer. Ik ga even zitten. Ondertussen blijf ik wel goed opletten. Misschien lopen ze hier wel voorbij. Dan gaat mijn telefoon. Snel neem ik op.

Niall,  'hooi met Niall'

Buurvrouw,  'Niall, waar zijn jullie'

Niall,   'ik ben in Spanje, en ik hoop dat Jade hier ook is'

Buurvrouw,  'Hoe bedoel je'

Niall,    'papa en mama hebben haar ontvoerd. Ik zit hier nu in Spanje en ik weet niet wat ik moet doen'

Buurvrouw,   'waarom heb je niks gezegd, ik ging mee'.

Niall,  'Sorry, ik moet ophangen. Ik bel als het echt mis is'.

Nu heb ik wel haar nummer. Snel sla ik het nummer op. Maar hoe had zij mijn nummer? Dat vraag ik me af.

Na een uur gezeten te hebben sta ik weer op om mijn reis voort te zetten. Wat zullen ze morgen op school wel niet denken? Ik heb ze niks laten weten. Mijn mentor zal zich wel veel zorgen maken. Morgen zou ik weer met Jade komen. En sinds ze van mijn ouders weet is ze zo bezorgd. Maar ze is wel lief bezorgd. Ik ben wel echt blij met mijn mentor.

Weer loop ik een lange tijd door Spanje. Maar natuurlijk vind ik geen spoor. Vind je het gek? Dit land is zo groot als wat. Ik kan niet verwachten dat ik haar 1 2 3 vind.

En uiteindelijk slaap ik op straat. Fijn. Alles ging zo goed. En nu is alles weer verpest. Jade is ik weet niet waar. Ik ben in een onbekend land en slaap op straat.

*1 week later*

Ik ga elke dag langs het terrasje maar ik heb niet echt heel veel meer kunnen ontdekken. Op dit moment zit ik ergens in een gezellig restaurantje. De eigenaar had me wat drinken en eten aangeboden.

Zodra ik op mijn telefoon kijk zie ik dat ik een berichtje heb. Het is mijn vader. Ik wou het aan de ene kant wel maar aan de andere kant wil ik geen contact meer met hem. Ik klik het aan en de tranen staan in mijn ogen.

Daar staat een foto dat Jade op een bed ligt. Ze heeft overal sneeën, blauwe plekken en schrammen. Ik vind het echt erg. Waarom doen ze dit? 'waarom doen jullie dit' stuur ik naar hem. 'je gaat kapot' krijg ik terug. Gezellig. Die foto. Je kan zo niet zijn. Het is een kind van 2 jaar oud. En kijk hoe ze er nu bij ligt. Ik wil haar daar nu weg hebben. Maar ja. Ik weet niet waar ze is.

Ik sta op, bedank de baas en loop dan naar het terrasje op de hoop dat ze daar zijn. Ik verwacht het niet. Ze zijn er nog niet 1 keer geweest. Bij het terras aangekomen schrik ik me kapot. Daar zitten ze. Samen lachend wat te drinken.

Wat moet ik nu doen? Ik ben in stress. Ik kan niet goed tegen stress. Samen staan ze zonder te betalen op en lopen ze weg. Van een afstand volg ik ze. Bij het huis aangekomen maak ik er een foto van. Wie weet komt het van pas. Snel stuur ik hem naar de buurvrouw met de tekst, 'ik heb ze gezien, ze gingen hier naar binnen'. Ze komt na een paar seconden online. En ook snel krijg ik een berichtje terug. 'ben wel voorzichtig he jongen. Als je morgen nog niet heb gereageerd kom ik eraan' stuurt ze.

Dat is wel lief. Snel doe ik mijn telefoon weer weg. De deur staat op een kier open. Hoe dom? Stil loop ik naar binnen. En wat moet ik nu doen? Ik wil naar boven lopen maar word vastgepakt. 'we hadden je al verwacht' zegt een zware stem achter me. Hij heeft een hand op mijn mond. Met mij over zijn schouder loopt hij naar boven. Daar aangekomen hoor ik veel gehuil. Het gehuil van Jade. Maar niet alleen Jade. Ik kan het gehuil niet plaatsen.

Mijn vader brengt me een kamer in waar ik Jade zie liggen. De tranen komen in mijn ogen. Ze ligt er zo kwetsbaar. Ze zit in een soort van kooi. Er zit nog een meisje naast haar. Ze ziet er net zo verminkt uit als Jade. ze lijkt veel op ons. Precies dezelfde ogen. Bruin haar. En de gezichtsbouw is hetzelfde. Wie zou het zijn? Ze is niet veel ouder dan 6 gok ik.

Mijn vader zet me weer op de grond en maakt mijn handen vast met touw. Ook mijn voeten worden vastgezet. 'zo, jij dacht haar even makkelijk te kunnen redden' vraagt mijn vader. als ik hem nog wel mijn vader wil noemen. 'ja' zeg ik eigenwijs. 'zo gaat het dus niet. En nu kunnen jullie beide de pijn voelen. En om de eerste klap te geven, dat andere meisje buiten Jade is je halfzusje' zegt mijn vader.

Bam, die kwam ja vrij hard aan. Mijn halfzusje. Maar dat kan niet. Ze is jonger dan mij en ouder dan Anne. Of mijn vader, of moeder ging vreemd. ik heb een halfzusje waar ik niks vanaf wist. Ik weet niet eens hoe ze heet. waarom moet hij ons eigenlijk hebben? ik weet het echt niet. Na veel pijn krijg ik wat te eten. daar ben ik vrij blij mee. ik had honger.

Ba het eten gaat de pijn weer verder. Ik moet echt een plan bedenken. Ik heb er wel een maar ja, wachten op de buurvrouw duurt nog lang. Ik moet echt iets bedenken. Vooral voor die 2 kleine. Hun moeten hier echt weg. Het is slecht voor hun om zo behandeld te worden. Alleen kan ik echt niks nuttigs bedenken. Ik denk alleen maar aan onnozele dingen. Waarom zijn aardappels geel? dat vraag ik me af. Alleen waarom denk ik hier aan?

Ik zit hier vastgebonden en word geslagen, en ik denk aan aardappels. ik spoor niet.

*paar dagen later*

Er gaan een paar dagen voorbij gegaan. Laten we zeggen dat ik pijn heb. De buurvrouw is serieus gekomen, maar papa en mama hebben haar gelijk weer weggestuurd. Ze wist dat ze geen kans had tegen hun. Ik ben al blij dat ze is gekomen. Ik heb gehoord dat mijn ouders haar terug op het vliegtuig hebben gezet.

Mijn touw is bijna los. Elke keer als papa en mama weg zijn bijt ik al die dunne draadjes kapot. Ik weet dat ze vanmiddag naar de winkel gaan dus dan bijt ik de laatste draadjes kapot. Ook neem ik Jade en dat andere meisje mee. Ik weet haar naam niet want ik mocht niet tegen ze praten. Jade zei echt de heletijd 'Niall lieve jongen'.

Het was echt te grappig. Maar ik lachte niet door dat ik anders meer pijn zou hebben. Ik hoor de voordeur dicht gaan en snel bijt ik de laatste draadjes los. Ik maak ook de rest van de touwen los. Snel maak ik de kooien waar Jade en het meisje in zitten open. Beide pak ik ze op en rustig loop ik naar beneden. Oke, stap 1 is gelukt.