I protect you ✔

.27.

p.o.v Niall

Na een paar minuten begint de les. Net als de mentor wil gaan praten gaat de deur open. Iedereen is er toch? Er staat een jongen in de deur die ik nog nooit heb gezien, en hij ziet er vrij gespannen uit.

'jongens, dit is een nieuwe leerling. Lars. Ben aardig tegen hem' zegt de juf tegen ons. 'naast Niall is nog een plaats. hij is heel aardig' zegt de mentor. 'en lelijk, en dik, en raar, en denkt cool te zijn, en heeft 2 stomme zusjes' zegt iemand gericht op mij. En toen was het over. Niemand zegt iets gemeens over mijn zusjes. Ik sta op en pak beide handen die ik tegen de muur aan druk. met mijn been geef ik hem een knietje in zijn vriend waarna hij het uitschreeuwt van de pijn.

'je houd je mond over mijn zusjes' zeg ik boos. 'Daan, ga er ook maar gelijk uit. Zo praat je niet tegen andere mensen' zegt de mentor. Ik ga boos terug zitten op mijn plek en Lars komt naast me zitten. 'hoi ik ben Lars' zegt hij zodra hij zit. Hij ziet er wel aardig uit, niet een stoer doener. 'hoi ik ben Niall' zeg ik terug. 'doe je dat vaker wat je net deed' vraagt hij aan mij. Hij ziet er bang uit.

Is hij bang voor mij? Dat is nieuw. maar ze moeten niet bang zijn voor mij. 'nee, ik ben altijd degene die word gepakt. Maar als iemand over mijn zusjes begint zijn ze er geweest' zeg ik. 'hoe heten ze' vraagt Lars geïnteresseerd. 'Sofie en Jade. heb jij zusjes' vraag ik aan hem. 'nee. Hoe oud zijn ze' vraagt hij weer aan mij. 'Sofie is 4, en Jade word over 2 dagen 3' antwoord ik. 'dat is zo schattig' zegt hij.

'je ziet er aardig uit, niet iemand die stoer moet zijn' zeg ik tegen hem. Hij glimlachend en beide richten we ons weer op de les. Heel misschien is er dan toch eindelijk iemand waar ik vrienden mee kan worden. Maar dit is wel vaker gebeurd. Eerst doen ze aardig, en dan na een maand gaan ze meelopen met de stoere.

Soms breekt het me dan wel. Ik had dan al een goede band met diegene opgebouwd.

Zodra de bel gaat ruimen Lars en ik onze spullen op en gaan we samen naar de kantine om pauze te houden. 'ik hoop dat we goede vrienden worden' zegt hij zodra we in de kantine zitten. 'ik hoop het ook. Dan heb ik eindelijk een vriend waarmee ik kan afspreken of die dingen' antwoord ik.

'heb je nooit een vriend gehad' vraagt hij aan mij. 'Jawel. Maar echt niet veel' antwoord ik. 'dat is echt zielig. Je bent zo aardig, het is bijna ongeloofbaar' zegt hij. 'ja ik heb nu we een soort van vrienden. Ik zit met ze in een band maar ik ken ze pas 3 weken' zeg ik tegen hem. 'wacht, ben jij de Niall van de x factor' vraagt hij aan mij. Gelijk knik ik. 'jullie zijn zo goed' zegt hij blij.

Ik grinnik en knik. Wat moet ik anders zeggen?Ja we zijn geweldig? Dat klinkt zo egoïstisch. 'ik ga even naar de wc. Ben zo terug' zegt Lars na een tijdje. Ik knik en hij staat op richting de wc. Zodra Lars een paar seconden weg is komen de pestkoppen mijn kant op. Ik had niet eens echt aan ze gedacht sinds ik met Lars heb gepraat. Zodra ze bij mij zijn stoppen ze met lopen. 'hee Niall. waar is dat vriendje van je naartoe' zegt er 1 lachend. 'die is naar de wc' antwoord ik. Ze grinniken en kort daarna voel ik een vuist tegen mijn oog. Wat een pijn.

Waarom moet dit mij nou weer overkomen? Net zoals normaal halen ze het mesje tevoorschijn en komen er wat sneeën bij. Ik voel meer klappen tegen mijn hoofd. 'stop dat ' hoor ik dan ineens iemand zeggen. Met moeite kijk ik op en zie ik Lars staan. 'denk je nou echt dat we bang zijn voor jou' zegt iemand. 'mijn vader is de directeur. Ik kan jullie namen door geven' zegt hij.

Gelijk loopt iedereen weg en barst ik in huilen uit. 'mijn vader is niet de directeur' zegt Lars. Ik sta op, pak mijn spullen en ren snel de school uit. Ja ik vlucht van mijn problemen. Achter mij hoor ik iemand mijn naam roepen wat steeds dichter bij komt. Zodra ik nog maar 2 straten van mijn huis af ben staat Lars naast me. 'wat is er nou aan de hand' vraagt hij aan mij.

'elke keer als ze me slaan of pijn doen ga ik naar huis. Huilen in mijn moeder haar armen' antwoord ik. Hij zegt er verder niks over en samen lopen we naar huis. Ik heb hem nog niks verteld over mijn ouders. Dat is gewoon vertrouwde informatie wat ik niet snel door ga vertellen.

Aangekomen thuis open ik de deur en ren ik naar de woonkamer in de armen van Emma. 'ach jongen toch. wat een verdriet' fluistert ze. 'zo veel pijn' zeg ik zacht. Dan verschijnt Lars in de woonkamer. 'wie is dat' vraagt Emma aan mij. 'dat is Lars. Hij heeft de pestkoppen weg gejaagd en is achter me aangekomen toen ik weg rende van school' antwoord ik. 'dat is aardig van hem' zegt Emma.

Ze staat op en geeft Lars een hand. 'hoi. ik ben Emma. de.. ja uhm, verzorger van Niall' antwoord ze. Fijn, nu kan ik het hem gaan uitleggen. Lars kijkt raar mijn kant op. 'je zei toch dat je altijd huilt in de armen van je moeder' vraagt hij. Ik knik langzaam. 'hij heeft het je nog niet verteld zo te zien' zegt Emma. 'mag het' vraagt ze aan mij. Rustig knik ik.

Emma verteld het hele verhaal. Tussen het verhaal gaan ze op de bank zitten en ga ik dicht tegen Emma aan zitten. Sofie en Jade liggen beide te slapen. Na het verhaal kijkt lars geschrokken mijn kant op. 'dat is zo heftig' zegt hij.