I protect you ✔

.39.

p.o.v moeder van Niall en Anne

1 uur voor het gesprek met Niall

Ik zit rustig op de bank te lezen als Edward, mijn man, aan komt lopen. Oo nee. Dadelijk wil hij weer dat ik de kinderen iets aan doe. Meestal is dat namelijk het geval. Ik wil ze geen pijn doen. Ik heb dat nooit gewild. Het is gewoon, vroeger was hij zo aardig en lief, maar toen kregen we Niall en deed hij alleen maar boos en ging hij Niall en mij bedreigen. Als ik niet deed wat hij zei zou Niall eraan gaan. En dat liet ik echt niet gebeuren.

Na een aantal jaren raakte ik zwanger van Jade. Het was echt een prachtig kind, vind ik. Maar Edward werd alleen maar agressiever. Elke keer als Niall naar school was ging hij mij bedreigen. Ik moest Anne pijn doen anders zou 1 van ons eraan gaan. Echt niet dat ik dat wou. Dus ik deed maar weer wat hij zei. Het was zo verschrikkelijk. Jade was veel aan het huilen en ik moest het ook nog achter Niall zijn rug om doen.

Niall die zijn zusje met zijn leven beschermde, die de beste broer ever is. Zonder hem had Jade het niet eens overleefd. Maar elke keer als Niall dan thuis kwam ging Edward hem slaan. Beide zaten ze onder de blauwe plekken. Het was geen gezicht. Maar Niall zag er altijd vrolijk uit als hij uit school kwam. Daarom was ik blij als hij naar school ging, want daar voelt hij zich goed.

Ik brak echt toen Niall ons een soort van het huis uit zetten. Aan de andere kant was het wel beter, zo kon Edward de kinderen niks aan doen. Alleen ik kon ze ook niet meer zien. Een jaar later had Edward het 'fantastische' idee om Jade te ontvoeren zodat Niall helemaal gek zou worden. Nou het was hem ook nog gewoon gelukt. Het was zo zielig. Hij had zijn andere kind al ontvoerd en die zat er al een tijdje.

Meestal als Edward even weg ging dan bracht ik de kinderen eten en drinken zodat ze niet zouden verhongeren. Edward was dat namelijk niet van plan te doen. En echt ik wou Niall zo graag tegenhouden toen hij naar binnen liep, maar het was te laat. Edward had hem al lang gezien. En toen zaten alle 3 zijn kinderen bij hem opgesloten.

Na een tijdje zag ik dat Niall bijna zijn touw had los gebeten, dus zei ik tegen Edward dat we naar de winkel zouden gaan. Ook zei ik het expres tegen Niall, en toen we terug kwamen waren ze gelukkig alle 3 weg. ik was blij dat Niall Sofie ook had meegenomen.

Maar op dit moment komt Edward met een enge grijns naast me zitten. Die grijns bevalt me niet. 'ik heb het perfecte plan' zegt hij uit het niets. ik kijk hem raar aan. 'dat mormel van een Niall wil niet naar ons, dus dan gaat hij naar niemand' zegt hij met een enge lach. Ik kijk hem weer niets begrijpend aan. 'ik ga hem uitschakelen. Ik heb een wapen en weet waar hij zit. en ik heb geluk, die andere 2 zijn er ook bij' zegt hij lachend.

nee! Dit kan hij niet maken. Hij gaat niet mijn kinderen neer schieten. Hij gaat ze niet vermoorden. Ik knik maar. Hij staat op en doet zijn jas aan. Hij gaat het dus nu doen. Dit worden dus misschien wel de laatste uren voor mijn kinderen. De kinderen waar ik zo veel van hou, maar het nooit heb kunnen uiten. Ik zou zo graag willen dat ze weten hoeveel ik om ze geef.

Ik word uit mijn gedachtes gehaald door de deur die dicht klapt. Shit, wat moet ik nu doen? Ik kan mijn kinderen niet zomaar dood laten gaan door Edward, dat kan niet. Daar zijn ze te mooi voor, te goed, en te aardig. Een hele tijd zit ik te piekeren over wat ik moet doen tot ik het heb. Ik heb Niall zijn nummer. Ik moet hem gewoon waarschuwen. Ik toets zijn nummer in en laat hem over gaan. Hopelijk neemt hij op.

Die hadden jullie niet verwacht.