I protect you ✔

.16.

p.o.v Niall

Na een half uur zijn we klaar. Met zijn 4e gaan we op de bank zitten. Ik tegen Emma aan, Jade op mijn schoot, en Sofie tegen de andere kant van Emma aan. 'En Niall, elke keer als ze het doen sta ik klaar voor je' zegt ze uit het niets.

'bedankt, maar maakt het niet uit dat ik nu eigenlijk elke dag spijbel' vraag ik haar. 'je reden is goed genoeg' zegt ze tegen mij. Ik glimlach en leg mijn hoofd op haar schouder. ze voelt nu gewoon als mijn echt moeder.

Rond 3 uur besluit Emma naar de winkel te gaan. Ik blijf samen met Sofie en Jade thuis. Ik merk wel dat Jade al echt een heel stuk beter is. Ze heeft nu haar pillen niet en huilt niet. Alleen beweegt ze niet veel maar het is al een grote vooruitgang. Emma zegt nog gedag en sluit dan de deur. en wat moet ik nou eens gaan doen met die 2?

ik weet het, ik ga naar het park. Het enige probleem is dat ik dan langs school moet. Dat moet dan maar. Ik trek hun schoenen en jas aan en leg nog een briefje neer voor Emma. Daarna loop ik samen met Jade en Sofie naar buiten. Gelukkig loopt Jade, want als ik haar ook nog moest dragen ging het nog een lange dag worden.

Sofie loopt aan de andere kant en beide hebben ze mijn hand vast. Zo schattig. Zodra we langs mijn school lopen staat de directeur buiten. Natuurlijk, dat heb ik weer. 'Niall. kom even' roept hij zodra hij me opmerkt. 'nee sorry. ik ga met mijn zusjes naar het park' antwoord ik. 'nu komen' zegt hij boos.

Geïrriteerd zucht ik en loop naar hem toe. 'waarom ben je nou weer weggelopen van school' vraagt hij. 'omdat ze mij sneden' zeg ik. 'je moet gewoon de lessen afmaken. Voor vandaag is het nog goed, maar dit gaat niet elke dag gebeuren' zegt de directeur. 'Kun je nog wel even naar je mentor gaan. Ze is vreselijk ongerust' vraagt de directeur. 'Zal ik doen' antwoord ik.

Ik glimlach en ren naar binnen waar ik naar het lokaal van mijn mentor ga. Snel trek ik de deur open en zie daar de kinderen zitten die al mijn pijn veroorzaken. 'Niall, waarom ben je zo laat' vraagt ze. 'ik kom me afmelden' zeg ik. 'kan ik je morgen spreken' vraagt ze. Ik knik en sluit dan snel de deur waarna ik samen met Sofie en Jade naar het parkje loop.

Daar aangekomen ga ik op het bankje bij de speeltuin zitten. Ik kijk om me heen en zie veel gelukkige gezin. Kinderen met ouders die van ze houden. Wat had ik dat graag gehad in mijn kindertijd. Maar nee, ik kon alles zelf doen. Zodra ik verder om me heen kijk blijven mijn ogen hangen bij 2 mensen.

shit, pap en mam. Dat meen je niet. Zo snel als ik kan loop ik naar Jade en Sofie en trek ze beide mee het park uit. Shit ze zijn hier. Wat zouden ze willen? Wat moet ik doen? Snel loop ik naar huis toe waar ik zie dat Emma nog weg is. Snel pak ik mijn telefoon en toets haar nummer in. 'heey lieverd. wat is er' vraagt ze. 'kom naar huis, alsjeblieft snel' zeg ik gestrest.

'Niall, wat is er' vraagt ze bezorgd. 'pap en mam zijn hier' zeg ik in paniek. 'shit ik kom eraan' zegt ze. Gelijk word er opgehangen. Waarschijnlijk weet pap nog wel waar Emma woont, en waarschijnlijk weten ze beide waar ik op school zit.

Alleen daar gaan ze dus mooi de mist in, want daar ben ik niet. En op de peuterspeelzaal kunnen ze al helemaal lang zoeken dus op dit moment kunnen ze ons alleen hier pakken. Ja en mij morgen op school maar daar zijn veel kinderen en leraren dus als ik dan tegenstribbel valt het op.

Na 10 minuten in paniek op de bank te hebben gezeten komt Emma binnen gestormd. 'ik heb ze buiten gezien' zegt ze gelijk. Ze kijkt me aan en kan volgens mij de paniek van mijn gezicht lezen. Ze loopt naar me toe en trekt me in een knuffel. 'alles komt goed. Ze krijgen jullie voor geen goud' zegt ze. Dat is zo lief. Op dat moment gaat de bel. Gelijk rent Sofie naar de gang. 'Sofie nee' roept Emma gelijk. Ze pakt Sofie op en geeft Sofie aan mij. Snel pak ik ook Jade en neem ze mee naar boven.

Van boven luister ik mee naar het gesprek. 'geef die kinderen' hoor ik mijn vader boos roepen. 'jij hebt haar toch' hoor ik Emma zo goed mogelijk zeggen. 'nee dat rot kind van een Niall heeft ze meegenomen' zegt mijn moeder. En bedankt, ik ben dus een rot kind. 'ze zijn niet hier. Waarschijnlijk zijn ze ergens ondergedoken' zegt Emma. Verder hoor ik het niet omdat ik zie dat Jade wil gaan huilen.

Snel sla ik mijn hand voor haar mond. Sofie wil naar beneden maar snel trek ik ze beide mijn kamer in.