I protect you ✔

.17.

p.o.v Niall

Na 20 hele lange minuten komt Emma naar boven. Ik laat Jade en Sofie los en gelijk rennen ze naar Emma. 'ze zijn weg maar ze zullen het er niet bij laten zitten' zegt Emma. Ik kijk haar aan en zie het bloed uit haar neus lopen. 'mam. je neus bloed' zeg ik.

'je noemde me mam' zegt ze trots. 'je voelt als een moeder voor me' zeg ik glimlachend. Ze glimlacht terug en met zijn 4e lopen we naar beneden. Daar gaan we zuchtend aan tafel zitten. 'wat een rot dag' zeg ik met tranen in mijn ogen. 'zo moet je niet denken' zegt Emma. ik knik. 'ik ga eten maken' zegt ze na een ongemakkelijke stilte.

Weer knik ik en neem ik Sofie en Jade mee naar de woonkamer. Daar pak ik hun blokken en leg die voor hun neer. met zijn 3e maken we een mooie toren. 'Niall, is het goed als ik dadelijk een foto van jullie maak voor in huis' vraagt ze. 'tuurlijk' zeg ik blij. Ze glimlacht en gaat dan weer verder met het eten.

Na het eten ga ik op de bank zitten. Jade op mijn schoot en Sofie gaat tegen mij aanhangen. Emma maakt glimlachend een foto. 'jullie zijn echt schatten' zegt ze als ze de foto heeft gemaakt. Jade en Sofie rennen gelijk van mijn schoot af en gaan verder met de blokken.

Rond half 7 gaan ze beide naar bed. Ik ben bijna jarig, ineens denk ik eraan. Over een week al om precies te zijn.

We leggen Jade en Sofie in bed en gaan dan samen beneden zitten. 'ik ben over een week jarig' merk ik op. 'dat weet ik' zegt ze met een grijns. Dat vind ik eng. Rond half 10 ga ik naar bed.

*1 week later*

Er gaat een week voorbij waarbij ik veel naar huis ben gegaan tijdens school. Vaak als ik dan op school kwam dan moest ik met mijn mentor praten. Elke dag weer stond Emma voor me klaar om me op te vangen van het pesten. Mijn ouders zijn hier nog 2 keer geweest, maar dat is goed afgelopen. Ik wou laatste zo graag met Jade en Sofie naar het park, maar het kon niet. De kans was te groot dat ze daar waren.

Morgen is mijn verjaardag en ik heb er echt zin in. Op dit moment zit ik op school. Ik heb het al langer volgehouden dan normaal. Ik zit nu in het 3de uur en ik moet er nog 4. Waarom is school zo saai? De bel gaat en snel ga ik het lokaal uit. Nu heb ik pauze, geweldig. Ik ga aan mijn gewoonlijke tafeltje zitten. Ik zit weer alleen, verassend.

Na 5 minuten komen de pesters weer. Zonder iets te zeggen pakken ze mijn arm vast en trekken ze me mee naar het conciërge hok. Achter hun doen ze de deur dicht. Wat zijn ze van plan? Ze pakken het mesje en zetten die op mijn arm. Gelijk schreeuw ik het uit van de pijn zodra ze lijnen trekken over mijn armen. Laat dit stoppen.

Zodra ik nog een keer hard schreeuw word ik met een emmer tegen mijn hoofd aan geslagen waardoor ik neer ga. Langzaam gaat alles om me heen weg tot ik niks meer zie.

p.o.v Emma.

Het is al 5 uur en Niall is nog steeds niet terug. Ik ben hier echt door de kamer heen aan het ijsberen. Wat moet ik doen? Het duurt zo lang. Hij had al lang terug moeten zijn. Ik ga gewoon naar de school toe. Shit, dadelijk zitten die ouders hier achter. Sofie en Jade moeten mee.

Als hun ouders nu komen heb ik echt een probleem. Snel trek ik Jade en Sofie haar jas en schoenen aan en ga zo snel als ik kan naar de school toe. Daar aangekomen neem ik Sofie en Jade beide mee naar binnen. Na even zoeken heb ik het lokaal van zijn mentor gevonden.

Met een snelle beweging open ik de deur waardoor de mentor geschrokken opkijkt. 'hoi mevrouw, wat kan ik voor u doen' vraagt hij beleefd. 'waar is Niall' vraag ik bezorgd. 'ik dacht dat hij thuis was. Na het 3de uur is hij verdwenen' zegt de mentor verward. De tranen hopen zich op in mijn ogen. Dit kan niet. Hij is niet thuis gekomen. Waar moet hij zijn?

'is er iemand die hem heeft opgehaald. of moest hij naar de directeur ofzo' vraag ik. 'nee, het enige wat ik heb gehoord is dat hij in de pauze met wat kinderen is meegegaan en toen niet meer is teruggekomen' zegt de mentor. Met welke kinderen?

Hij vertelde mij geen vrienden te hebben op school. 'shit' zeg ik. De tranen rollen over mijn wangen. 'help alsjeblieft met zoeken' zeg ik met tranen. De mentor knikt en staat dan op. samen lopen we door de gangen heen. 'Niall' roep ik hard. Na een paar keer roepen komt de directeur op ons afgelopen. 'wat is hier aan de hand' vraagt hij. 'we zoeken Niall' zeg ik met tranen in mijn ogen. 'ik heb de bewakingsbeelden' zegt de directeur.

Ik kijk hem hoopvol aan. Met zijn 5e lopen we naar een ruimte waar veel elektronica ligt. De directeur zet een computer aan en dan zie je veel beelden, allemaal van een ander deel van de school. De directeur spoelt een stuk terug naar de pauze. Ik kijk goed op de beelden. Na even kijken zie ik hem in beeld komen. Hij gaat zitten op een bankje.

Een tijdje zit hij daar. Dan komen er kinderen naar hem toe die zijn arm pakken en hem meenemen. Snel kijk ik naar de andere camerabeelden. Dan komt hij ergens anders in beeld. Hij word het conciërge hok in geduwd. Een tijdje gebeurt er niks maar dan komen die kinderen het hok uit, zonder Niall. Zo snel als ik kan ren ik naar het hok toe. Daar aangekomen maak ik het hok open.

'shit' zeg ik huilend. Daar ligt hij, helemaal wit, op de grond. Niet één beweging. 'Niall' zeg ik huilend. Ik pak hem op en til hem met moeite naar buiten. Daar staan de mentor met Sofie en Jade. 'we moeten naar het ziekenhuis' zeg ik huilend.

De mentor knikt en ik loop achter haar aan. Daar stappen we in een auto. Ik zet Niall op mijn schoot en sluit mijn armen stevig om hem heen.

Aangekomen bij het ziekenhuis stap ik snel uit. Waarom gebeurt dit bij hem? Hij is altijd zo lief, dat is wat ik zie dan. Snel til ik Niall naar binnen terwijl de mentor met Jade en Sofie achter me aanloopt. Ik vertrouw haar wel met de kinderen. Zij heeft er al vaker op gepast. 'ik moet nu een dokter hebben' zeg ik zodra ik bij de balie sta. 'wat is er aan de hand' vraagt de vrouw rustig.

'ik heb mijn kind zo gevonden in een hok' zeg ik huilend. De vrouw knikt en tikt wat in. 'binnen een minuut is er een dokter' zegt de vrouw. Ik knik en loop weg bij de balie. Ik kijk naar Niall die er levenloos bij ligt. Zijn mooie blauwe ogen zijn bedekt. 'Niall Horan' word er door de zaal geroepen.

Gelijk staan de mentor en ik op. We nemen de kinderen mee en gaan dan samen met de dokter naar een kamer. Daar leg ik Niall op een bed neer. 'wat is er gebeurt' vraagt de dokter. Ik vertel hem alles wat ik weet. 'oke, we gaan hem even onderzoeken' zegt de dokter. Ik loop de gang op naar Sofie, Jade en de mentor.

En dit gebeurt ook gewoon 1 dag voor zijn verjaardag. Dadelijk gaat het hele plan in de soep. Dan moeten we het hier vieren.