BTS ; TRUST ME

3

↪️Sıla

Derin bir nefes alarak başhekimin kapısını tıklattım. Soğuk ve ruhsuz bir ses gel dediğinde kapıyı açtım yavaşça içeri girdim.

"Buyrun Bay Kim. Beni beklediğinizi duydum."

Gözlüğünün üstünden baktı ve elindeki dosyaları bıraktı. "Evet."

"Bir sorun mu var?"

"Evet, yaptığın şu ameliyat."

Anlamaz bakışlar yolladığımda derin nefes alarak konuştu.

"Neden yaptın?"

Evet, bu cümleyi beklemiyordum. "Nasıl yani?"

"Ameliyat başarılı geçmiş olabilir, ama başında bir cerrah yoktu. Hala asistan olduğunu unutma. Ayrıca senin yüzünden Yağmur da yanabilir. Bu riski alabilecek misin?"

Bu sözleri beklemiyordum. Ayrıca da hak etmiyordum. Sinirimi daha fazla içimde tutamadım.

"Ne yani bir insani ölüme mi terk etseydim? Hiçbir şey yapmayıp ameliyatı yarıda bırakıp terk eden doktor gibi ben de mi bıraksaydım? Biz doktoruz. Denemeden ne olacağını bilemeyiz. Ayrı-"

"O senden üstün ve yapmadığına göre öleceğini biliyordu."

"Ama ölmedi Bay Kim. O yaşıyor ve gayet başarılı bir ameliyat geçirdi."

Bay Kim derin bir nefes aldı. Haklı olduğumu ve olayların bu şekilde olmayacağını en iyi o biliyordu.

"Çık dışarı Sıla. Ayrıca o hasta tekrar kötüleşirse hiçbir şey yapmayacaksın."

"NE! Ama Bay K-"

"YAPMAYACAKSIN DEDİM! Aksi halde seni kurula şikayet ederim!"

"NE!"

~

Ne kadar zamandır lavaboda olduğumu bilmiyordum. Bay Kim bir açıklama yapmadan, cevap vermeden beni odadan kovmuştu. Odadan çıkar çıkmaz bana bakan hemşire ve çalışanları umursamadan, direk lavaboya girerek boş kabine girmiştim.

Sinirden dolan gözlerimi serbest bırakmış, klozete oturarak ağlamaya başlamıştım. Başhekimin söylediği sözler beynimde yankı yapıyor gibi hissediyordum.

"Hala asistan olduğunu unutma! Ayrıca senin yüzünden Yağmur da yanabilir."

Aklıma geldikçe daha çok sinirleniyor daha çok ağlıyordum. İçeri girip çıkanlar umrumda değildi.

Bir süre sonra ağlamayı keserek boş boş kapıya bakmaya başladım. Düşünüyordum. Ne yaptım? Ne yaptım da kurula gideceğim?

Kendime geldikten sonra kabinden çıktım ve yüzüme su çarptım. Ellerimi kuruladıktan sonra saate baktım. Yirmi dakikadır buradaydım ve ağlıyordum.

Oradan çıktım ve düşünerek yürümeye başladım. Yüzümün çok kötü halde olduğunu biliyordum ama umrumda değildi. Ayaklarım nereye götürürse oraya gidiyordum. VİP bölümüne girip 1526 numaralı odanın önüne geldiğimin farkında bile değildim. Kendime gelerek kollarımı göğsümde birleştirip camdan içeriyi izlemeye başladım.

Jimin bir melek gibi uyuyordu. Giydiği beyaz-mavi hastane kıyafeti ile de meleği andırıyordu. Birden aklıma bugün yaşadıklarım gelmişti.

"Sıla bana bağırma! Kurtaramam çünkü kurşun AORT'da."

"Pekala, kendin yap ameliyatı. Bu ameliyatı yapmıyorum."

"Yaptığın şu ameliyat. Neden yaptın?"