SADECE GÖREVDEN #DÜZENLENİYOR 🔫FİNAL🔫

🔫 SG-FİNAL 🔫

Aslında hikaye şöyle, herkes sevdiğinin kahramanı olmak ister. Her şey sevgiyle ilgili, insan sevdiğini arıyor. Yollarda, sokaklarda, evlerde, her yerde... kalben doğru söylüyordu. Her şey aşkla ilgiliydi. Herkes sevdiğini arıyordu.

Araftan devam:

Arabama atladığım gibi oradan uzaklaşmıştım ama ne yapacağımı, nereye gideceğimi bilmiyordum. Kalbim yanıyordu. Bir insanın kalbi yanabilir miydi? Benim kalbim cayır cayır yanıyordu. Nasıl böyle bir şey söyleyebilirdi. Dün bana sarılan, aşkla bakan kadın nasıl böyle şeyler söyleyebilirdi. Aklım almıyordu. Onu sevgimle iğleştirebilirim sanmıştım ama olmamıştı. Belki yurt dışına gitmeliydim. En iyisi bu olacaktı. Hem kendimi daha fazla yıpratmaz. Hem de onu rahatsız etmezdim. Arabayı bir kenara çekip Telefonumu çıkarıp yurt dışı için yer ayırdım. Neresi olursa olsundu. Telefonu yan koltuğa fırlatacakken, çaldığında kimin aradığına baktım. Ecemdi.

"Alo Araf, bu dosya ile ilgili sana söylemem gereken bir şey var. Gelebilir misin?" Elime gelen ıslaklıkla, ağladığımı yeni fark ediyordum. Sesim titreyerek

"Ben.. gidi..yorum..Ecem" bir kaç dakika ses soluk çıkmadı. Sanırım donup kalmıştı.

"Ne oldu? Sesin niye öyle geliyor? Ne..reye gi.gi..diyorsun?" Sesi merak ve endişe kaplıydı. Hıçkırarak ağlayıp

"Bi...bi..bil..mi...yorum. Ayça be...ni ha...tır...lamak is...te...miyor...muş" arka fondan şiddetli bir kapı kapanma sesi gelirken

"Sakin ol Araf, ne demek Ayça seni hatırlamak istemiyormuş? Kimden duydun? Ayça mı söyledi? O korktuğu için söylemiştir." Tekrar bir kapı sesi geldi.

"Ay...ça dok...tora söy...ler..ken duy..dum. " boğazım da düğümler oluşurken, gözlerim durmadan yağmaya devam ediyordu göz damlalarım. Durduramıyordum.

"Ben evi...ne gidiyorum oraya gel lütfen konuşalım. Belki yanlış duydun. Yarım duydun sonuna kadar dinledin mi?" Kafamdaki o konuşma anına gittiğimde, daha çok sıkıldı canım, daha çok yandı.

"Bi..bi..bil..mi...yorum? ben hatırlamıyorum. Ama beni ha...tır..lamak is..te..mediğini iyi hatırlıyorum. Gitmek istiyorum. Kalbimin daha çok yanmasını istemiyorum. Direk yurt dışına gidip bir daha dönmemek istiyorum." Aşk neden bu kadar can yakıyordu. Neden bir başkası için canımız bu kadar yanıyordu. Neden bu kadar ağlıyorduk.

"Pa..pa..saport olmadan gidemezsin ki? Gelip onu alman lazım. "Haklıydı ama o eve gidip anılarımızla başbaşa kalmak istemiyordum.

"Tamam sende gel orada vedalaşırız."deyip yüzüne kapattım. Telefonu kökten kapatıp yan koltuğa fırlattım ve gözlerimin sileceklerini çalıştırıp gözümü sildim. Arabayı çalıştırıp hiç gitmek istemediğim o yere doğru yol aldım.

On beş dakika sonra eve varınca Ecem'in kapının önünde beklediğini gördüm. Göz yaşlarım kendilerini itip atarken daha fazla tutamadım. Arabadan inip hızla kapıyı kapattım. Ecem yerinde sıçrarken, onu korkuttuğum için pişman olmuştum sonuçta hamileydi ama istemeyerek yapmıştım. Ne yaptığımı bilemiyordum. Yanına gidip kapıyı açarak içeri girdim, o da arkadan girdi ve kapıyı kapatmadı.

"Araf ne oldu? Doğru dürüst anlat gözünü seveyim. Belki yanlış anlamışsındır. Ayçaya sordun mu neden öyle dediğini?" Ona doğru dönüp

"Neyi yanlış anlayayım Allah aşkına, basbaya hatırlamak istemiyorum Araf'ı dedi. Ali böyle bir şey dese, sen ne yapardın?" Haklıydım.

"Sorardım Araf, niye öyle dedin diye Sorardım. Anlamadan dinlemeden çekip gitmekte ne oluyor ha?" Sinirden elime ne geçerse yere fırlattım.