İflah Olmazlar

DOST

''Biliyorum aslında kimse gerçekten sevmez hiç kimseyi.''

Akrebin yelkovana olan takibini bırakmadığı lakin bilhassa yavaşlattığı dakikalarda kaçıncı kez olduğunu bilmeden bakışlarımı tekrar parmaklarıma indirdim.Parmaklarım da gözüken kırmızı lekeler kandı.

Ben o kanı ilk kez annemle babamın üzerinde parmaklarımı bulaştırmıştım.Sonra mı ? Bilmiyorum fakat ellerimde bile bile bulaştırmadığım kan yok diyemezdim.Ben zaten hiç masum biriyim de demedim.Hiç iyi taraf olmaya da çalışmadım.Ben sadece olması gerekeni yapıp kategorileri boş verdim.Onlar her daim iyi biri olmamı öğütleyen babamla her daim savaşmama gerektiğini söyleyen annem öldüğünde önemini yitirmişti.

İlk kurbanım düştü aklıma.Babamla anneme giden yolda küçük bir piyondu sadece.Gözüm o kadar kördü ki nefesinin kesildiğini bile bile cansız bedeninin dahi iflahını çıkarmıştım.Sonra mı ? Sonrası boşluk.O adamdan akan kan benim vicdanımda kalan ufak birkaç kırıntıyı da kapatmıştı.

Kim iyi biri olduğumu iddia edebilirdi ki şu an ? Peki ya kim kötü biri olduğumu savunabilirdi.Hayır ben iyi veya kötü değildim.Ben sadece yaşadığını yaşatmaya yemin içmiş bir kızdım.

''Konuş.'' diyebildim dakikalar sonra.Gözlerimi kaldırıp dost dediğim adama bakmaya çekiniyordum.Zira bakarsam nefretim doruklarımı aşacaktı.Sesim boş mekanda yankı yaptığında Saddam bir süre ses çıkarmadı.

''Bunlar saçmalık Nefes.'' dediğinde kaşlarımı kaldırdım fakat ona bakmadım.''Benden nasıl böyle bir şey beklersin ?'' 

Sesi titriyordu belli korkuyordu .Ama niye ? Her şey ortaya çıkacağı için mi yoksa gerçekten iftiraya uğradığı için mi ?

''Ben sana yardım ettim hemde hep.'' diye eklediğinde kafamı salladım.

''Doğru neden yardım ettin bana Saddam ? ''

İşte bu belki de kilit sorumdu.

''Yardıma ihtiyacın vardı.''

Stresle terleyen avuçlarımı kotuma sildim büyük bir hırsla.

''Senin çıkarın neydi ?''

Mekanik çıkan sesim beni daha hüsrana uğratıyordu.Buna beni mecbur etmişlerdi.

''Nefes bu sadece bir iftira lanet olsun.''

Bakışlarımı yerden kaldırdım ve ona baktım.Sağ kaşı patlamıştı kanı kurumuştu .Gelirken hırpalanmış olmalıydı.Onu hırpalamamaları gerektiğini söylemiştim.

''Öyleyse o adamla yüzleşeceksin.''

''Kiminle ?''

Korkuyor muydu ? 

''Orhan Karaveli.''

Kesinlikle korkuyordu.Dudaklarımdan akıp gide bu isim onun gözlerini titretti.

''Hayır .'' dedi.''Hayır.''Bağırıyordu.

''Beni onunla bir araya getiremezsin duydun mu  ?Buna hakkın yok.''

Ve bunlar kimsesiz bir çocuğun acı feryatları.

''Mecburum.''

Ailem için buna mecburum dostum.

''Nefes bak o adam o adam tehlikeli tamam mı  ?''

Kafasını hızla sağa sola sallarken iplerden kurtulmak için çırpınıyordu.Onu bu halde görmek içimi acıtıyordu fakat içimi daha çok acıtan bir şey varsa o da ihtimallerdi.

''Öyleyse bana anlat.''

Saddam çırpınmayı bıraktı ve derin bir soluk aldı.Gözleri sanki ona acı veren bir kareyi hapsetmiş gibiydi.Yüzü gerilmişti.Acı çekiyordu.