Gökalp mahallesinde sonsuz aşkın ateşiyle kavrulan iki ayrı ruh...
Almina, geçmişi acılarla dolu küçük bir kadındı. Bir gün ansızın yaşadığı şehir olan Ankara'dan ayrılıp İstanbul'a taşınmış ve yıllar evvel kaybettiği babasının anılarının hâlâ soka...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oy vermeyi ve bol bol yorum yapmayı unutmayın!
Bertan bina kapısını yumruklamaya ve ismimi haykırmaya devam ederken tereddüt dahi etmeden odamdan fırladım. Evde Bülent amcam sayesinde ortalık birbirine girmişti ve bir an önce aşağı inip Bertan'a engel olmazsam eğer amcam kesinlikle katil olacaktı.
Hissettiğim dehşetle evden çıkmak üzereydim ki amcam, "Almina, dışarı çıkmayacaksın!" diye gürledi. Sıçrayarak ona doğru döndüm. Adamın gözlerinden ateş çıkıyordu sanki. Kalıbımı bile basabilirdim ki az sonra dışarı çıkacak ve Bertan'ın yakasına yapışacaktı. Ardından mahallede büyük bir tufan kopacaktı. Zaten bu saatten sonra Bertan'la olmak bana hayal olsa gerekti.
Öte yandan Meltem yengem de bana dışarı çıkmam ve Bertan'ın yanına gitmem için adeta yalvarıyordu. Amcamı dinlememem gerektiğini söylüyor, Bertan'ı sakinleştirebilecek tek kişinin ben olduğumu anlatmaya çalışıyordu. Bense hissettiğim şokun etkisiyle donup kalmıştım. O anlarda Bülent amcam da karısıyla şiddetli bir tartışmaya tutmuştu.
"Meltem kes şunu! Almina dışarıya çıkmayacak!"
"Bülent bu kadar inatçı olmayı bırak," dedi Meltem yengem öfkeyle. "Görmüyor musun adam gece gece mahalleyi birbirine kattı! Daha fazla rezillik çıkmasına ne gerek var?"
"Ulan bu herif zaten başlı başına rezil! Kızın gönlünü etmişken daha derdi ne? Ama ben şimdi aşağıya indiğimde göstereceğim ona asıl rezillik nasıl oluyormuş!"
Berke de tıpkı babası gibi öfke saçan gözlerini annesine dikti, "Babam haklı anne! Ne demek ya gece kapıya dayanmalar falan! Koskoca adam utanmıyor mu bunu yapmaya?"
Meltem yengem Berke'nin kafasına bir şaplak indirerek, "Sen sus bakayım," dediğinde tekrar amcama döndü. "Ayrıca bütün bu olanlar senin yüzünden oldu, Bülent! Kızın gönlünü etti etmesine ama sen bu işe olmaz deyince Almina gidip adamı terk etti! Ne olmasını bekliyordun ki?"
Böyle bir şeyi beklemeyen amcam bir an donakaldı. Kalbim korkudan deli gibi çarparken hâlâ aşağıda ismimi bağıran Bertan'ın yanına gitmek istediğimi fark ettim. Onu sakinleştirmek istiyordum, ona yalan söylediğimi, bu işi aslında bu kadar çabuk bitirmediğimi açıklamak istiyordum. İsteyerek ayrılmadığımı söylemek, ondan af dilemek istiyordum. Benim derdim neydi sahi? O benim için bu kadar çabalarken bense tıpkı bir korkak gibi kaçıyordum. Bu kadarı da artık fazlaydı.
"Gidiyorum amca," dedim gözlerime batan yaşları bir çırpıda iterek. "Affet ama onu sakinleştirmem gerek."
Meltem yengemin son sözlerinin ardından bana bakakalan amcam daha fazla konuşmadı. Ben de ona daha fazla bakmadım. Arkamı dönerek büyük bir hışımla evden çıktım. Hıncımı evin kapısından almak istercesine kapıyı ardımdan çarparak kapattım ve merdivenleri ikişer üçer inmeye başladım. Allah'a şükür Canan yengemler evde yoktu bugün. Yoksa Burhan amcam Bertan'ı nezarete bile atardı!
