Broken Heartz

Hoofdstuk 6

We kwamen bij mijn huis, zeg maar gerust kasteel, aan en ik liet mijn zombie-slaven een 2-persoonsbed opmaken zodat als er iets gebeurde met hem, ik hem in de gaten kon houden. Ik klikte zijn boksbeugels van zijn riem en legde ze neer op de tafel in een kistje. Daarna deed ik het op slot, je weet maar nooit met die zombie's. De meeste zombie's waren slachtoffers van mij of ze waren zwaargewond en ik redde ze van de dood. Nya, redden van de dood? Zombie's zijn levende doden, dus dan zijn ze eigenlijk dood. Laten we het er maar op houden dat ik ze een nieuw leven gun en geen pijnlijke dood. Clyde werd nadat het bed was opgemaakt naar een torenkamer gebracht, samen met het kistje waar zijn boksbeugels in zaten. Ik was wel zo slim om van zowat elk stads-beroep een zombie te hebben. Dus ik liet een dokter zijn ribbenkast onderzoeken, waarop hij wakker schrok. "W-wat is dit?" Vroeg hij half bang, half verschrikt. De zombie schrok, struikelde over zijn eigen voeten en rende daarna de trap af achter zijn losgekomen hoofd aan. Het zag er voor mijn part heel komisch uit, maar Clyde was nog steeds verdwaasd over de situatie die zich hier afspeelde. Ik ging op de rand van het bed zitten en zei geruststellend:"Geen zorgen de zombie's doen je niks. Je bent in mijn kasteel, niks aan de hand." Hij greep instinctief naar zijn boksbeugels waarop ik naar het kistje wees. Hij wou rechtop gaan zitten, maar greep naar zijn borst. "Doet het veel pijn?" Zei ik en keek verdrietig. "Alleen als ik adem." Antwoordde hij. "Je hebt trouwens de dokter onthoofd, nya jij niet, maar hij zichzelf omdat hij schrok van jou." Hij lachtte en ik lachtte terug. Ik haalde de sleutel tevoorschijn en opende het kistje, vervolgens haalde ik zijn boksbeugels eruit. "Waarom haalde je me hier heen?" Vroeg hij. "Punt 1, de zon kwam op. Punt 2, je broers wouden me vermoorden. Punt 3, ik voelde me schuldig over wat Aiden had gedaan." Dat laatste zei ik trillerig en de eerste twee waren vastbesloten. Hij duwde zichzelf rechterop en trok me met zijn arm om mijn middel naar zich toe. Dus ik lag tegen 'm aan. "Ik ben niet boos op je, maar wel op je broer. Ookal begrijp ik hem best..." Zei hij. Ik keek hem vragend aan en hij antwoordde daarop:"Hij probeert alleen zijn zusje te beschermen." "Dus...Ik ben niet de boosdoener?" Hij schudde zijn hoofd. "Nee, je bent niet de boosdoener." Er verscheen een lach op een gezicht en ik omhelsde hem. Per ongeluk veel te stevig waardoor hij zacht kreunde van de pijn. "S-sorry..." Zei ik. "Maakt niet zo veel uit." Zei hij met een het-kan-me-niks-schelen-gezicht. Typisch zo'n jongensgezicht. Ik keek hem aan en legde daarna mijn hoofd voorzichtig op zijn borst. Hij deed een arm om me heen en ik deed mijn ogen dicht, langzaam viel ik in slaap.

Clyde Pov.
Ik vraag me af of ze wel door heeft dat mijn broers sowiezo naar me op zoek gaan en dat dit korter duurt dan ze denkt. Tenzij.... Ze niet weten dat ik hier ben en ze me nooit vinden. Wat op zich al een goed teken is.