Broken Heartz

Hoofdstuk 7

Het duurde dagen voordat ze terugkwam. Direct toen ze wakker werd ging ze namelijk op jacht. Ze had een verbrande hand en een gescheurde jurk. Ik ging direct rechtop zitten, wat heel veel pijn deed aangezien mijn ribben nog steeds gekneusd waren. Het deed wel minder pijn dan eerst, maar alsnog, ineens rechtop zitten doet heel veel pijn. Als ik nou voorzichtig had gedaan... Ze hield haar ene hand om haar verbrande hand, waarschijnlijk om het te verbergen. Maar ik had het al gezien toen ze de kamer binnenkwam. Ze liet zich op het bed neerploffen en toen zag ik dat ze een schotwond in haar schouder had. Er zat iets glimmends in en het was zilver tot zover ik het kon zien. "Doet het pijn?" Vroeg ik. "Niet veel, kan wel tegen een stootje." Antwoordde ze. "Is dat een pijlpunt of een kogel in je schouder?" Vroeg ik, want ik was namelijk bezorgd. "Pijlpunt." Antwoordde ze kalm alsof het haar niks kon schelen. "Moet ik het eruit halen?" Vroeg ik, nogmaals bezorgd. "Als je wil." Zei ze nonchalant. "Ik kan er niet zo goed bij, als je je shirt.." Ik hoefde mijn zin niet eens af te maken, want ze deed haar shirt al uit. Woow! Ze is mooi! Die bloedrode bh met zwart kant maakte het absoluut af. "Haal je hem er nog uit? Of moet ik er een teiltje onderhouden voor het overtollige kwijl dat uit je mond druipt?" Ik schudde mijn hoofd om hem daarna weer op de pijlpunt te focussen. Ik haalde de punt er voorzichtig uit, het was inderdaad zilver. Borkoff zat achter haar aan en die gescheurde jurk komt vast door de messen van Kyle. Zouden ze haar gevolgd zijn? Ojah, ze kan teleporteren... Ik hoef me voorlopig nog geen zorgen te maken. Ze deed haar shirt weer aan en gaf me een zakdoek om mijn vingers schoon te maken. Ze scheurde de rok van haar jurk eraf, omdat de jurk toch niks meer was met al die scheuren. Ze had er een korte broek onder, niet zo'n pofding, maar een gewone korte broek. Eentje van spijkerstof in het donkerblauw.
Er werd langzaam op de deur geklopt. "Binnen." Zei ze. Er kwam een zombie met een koksmuts op de kamer binnen en hij had een bord met eten en een glas rode wijn of bloed. "Ik had wat besteld bij de keuken. Ik hoop dat het je smaakt." Ik knikte en zag een moot zalm, aardappelen en wat groente. Ze keek me aan met een lach op haar gezicht waarop ik teruglachtte en begon te eten. Voor zombie's kunnen ze goed koken. "Ik koos degenen die ik tot zombie had gebeten zorgvuldig. Zo is de zombie die dit had gemaakt een echte kok en is de dokterzombie een echte arts." Zei ze.

Meijer Pov.
Ik stapte uit mijn kist, want ik had dorst. Ik liet Scarlet liggen, ze moest rusten. We waren namelijk net terug uit de ruimte waar we heen gingen, omdat we vluchtten voor de jagers zodat we rustig konden leven voor een tijdje. Ik deed de kist van Nixie open en zag dat 'ie leeg was. Zeker in dat zombierijke kasteel van der. Ik schonk voor mezelf wat bloed in en dronk er een slok van. Ik had al zolang niet gedronken van wat echt vers bloed. Misschien ga ik op pad om een konijn te slachten? Nee, ik laat Scarlet niet achter, dat kan ik niet...
Achter me hoorde ik ineens een pijnkreet. Ik draaide me om en ving Scarlet, die opgestaan was uit mijn kist, op en streek haar haar uit haar gezicht. Ze trok een pijnlijk gezicht en keek me aan. "Gaat het? Wat is er?" Zei ik in paniek. "Het gaat wel, ik heb alleen buikpijn." Antwoordde ze. Ze schreeuwde nog een keer van de pijn. Oow shit! Oow shit! Oow shit! Was Nixie hier nou maar!