Tytuł to cytat z listów do M. Adama Mickiewicza.( taki ze mnie złodziej :D)
Hubert(Doknes) zaczyna czuć coś więcej do Karola(Dealereq). Jednak ten zdaje się odrzucać wszelkie zaloty(najpierw napisałam zalety hehe). Na dodatek dzielą ich kilometry. D...
Przepraszam, że nie było rozdziału. Ale wróciłam! Aaaaaaaaaa! OMG! DZIĘKI! Dziękuję! Wielbię was! ;)
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
300 odczytów! DZIĘKUJĘ!! I przechodzimy do rozdziału. ******************************
Zamiast budzika, ze snu wyrwało mnie pukanie(O nie... °-°) Wróć.Walenie( °-° ) do drzwi. Narzuciłem na siebie jakąś bluzę,poszedłem otworzyć. Jestem padniety. Spałem tylko godzinę. Kto mnie nęka o tej porze? Z trudem włożyłem( Oj. Problemy z wkładaniem.Czyj to był fanfik?) klucz do zamka. Na klatce stał Karol. -Damianku! Idziesz do szkoły. -
Wtf? Co ty odwalasz? -No wiesz, muszę dopilnować by mały Doknesik ( Najpierw napisałam: mój aniołek, ale to mi niszczy fabułę. Sorki :D) się nie spóźnił. Zakładaj ubrania. Podwiozę cię. -Ale czemu?Nie musisz... -Taa, a ty nie pójdziesz w ogóle. Po za tym mam po drodze. I pamiętaj, dziś lajw z Ernestem. Mam nadzieje, że przyjdziesz. -Wpuściłem Dealera do domu. Zrobiłem śniadanie dla nas obu. Zjadłem je w parę sekund. Szybko wbiegłem do łazienki. Szczęście, a zarazem zmieszanie, opanowało cały mój umysł. Karol tak o mnie dba. To było takie słodkie. Pewnie jestem cały różowy. Nagle do łazienki wpadł Dealer (Dała bym lenny face, ale nie umiem. :D). -KAROL!-Byłem tylko w bokserkach i bluzie. Jednak on zamiast wyjść, zbliżył się do mnie. -Jest za dwadzieścia ósma! Nie pozwolę Ci się spóźnić. Obiecałem to twojej mamie. Dzwoniła do mnie wczoraj. Mam się tobą zająć. -Ale bez przesady!-Pisnąłem(Tym swoim głosem. Wiecie o który chodzi?) nakładając spodnie. -M...m...możesz w...wyjść? -Nie przesadzaj. Goły nie byłeś. A szkoda.- Myślałem, że serce mi stanie. On...Czy...Karol...Nie zdążyłem pomyśleć nic więcej. Dealer porwał mnie w ramiona. Po chwili śmiejąc się próbował podnieść. -Ile ty ważysz Damian?-Wyrwałem się i wybiegłem z pomieszczenia. Po kilku minutach byliśmy już a aucie. Jednak ciągle nie mogłem wyrównać oddechu. ****************************** Będzie jeszcze drugi rozdział dziś. Przepraszam że tak późno. Wynagrodzę to wam. Papa!
