My Fate, Your Fate...OUR FATE

Chapter Thirty Eight

Chapter Thirty Eight: “Her Past”

Klarrize Buentaje’s Point of View

Halos isang lingo na ang lumipas after ng pag-uusap naming ni Xayromie sa abandoned library. Almost one week na rin ng magsimula ang paghahanda sa pageant. Kabi-kabilaang rehearsals at photo shoot ang nangyayari kada araw. Hindi na rin kami makapasok sa mga klase namin dahil pinapa-prioritize sa amin ang pagkapanalo sa pageant.

One hell of a week… Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa isip ko at sinabihan ko si Xayromie na tawagin ako sa first name ko. Hindi ko alam bakit ko iyon ginawa. Simula noong araw na iyon walang gabing hindi niya ako dinalaw sa mga panaginip ko. It’s like everything that had happened in the past haunts me once again. Parati siyang nasa panaginip ko, hinihintay na abutin ko ang mga kamay niya, nakangiti at tila may sinasabi dahil sa galaw ng mga labi niya. Pero kapag iniaabot ko na ang kamay ko para sumama kung nasaan man siya, bigla na lang akong magigising mula sa panaginip na iyon.

Simula noon ay hindi na ako mapakali. Parati ko siyang naaalala, naiisip ko kung ‘paano ka kung hindi nangyari yun?’ Magkasama kaya kami ngayon? Namimiss ko na siya ng sobra at hindi ko mapigilan ang sarili kong hindi malungkot dahil ako ang may kasalanan ng lahat. Kung hindi dahil sa’kin…

Xayromie Clyde Lee Perez’s Point of View

It’s been one week since we last talk. Knowing how stubborn she was, hindi ako makapaniwala sa mga nakikita ko sa kanya. She’s not on her usual self. She barely talks nor smiles. She has this world that no one can invade but herself. And I hate it! She won’t even talk to me or to her friends. I’m not freaking used to it! It’s not her. It is really not her…

“Okay, today’s shoot is done. See you on the final day and good luck to all of you!” the photographer stated as she close the lens of her camera. When I look at my side where she was a while ago, wala na siya. See? She managed to disappear just like that without us noticing it.

            Hinanap ko siya kung saan-saan. I even asked her friends if she approached them but knowing how weird and how alone she wanted to be, it did not even happened. I searched for her sa lahat ng mga possible niyang puntahan, yet I failed to find her. I’m already at the verge of quitting and giving up when I caught a glimpse of a girl walking. Inilapit ko ang sasakyan ko patungo sa babae just to be sure if it is her. And my instincts did not fail me, it’s her. Pinagpatuloy ko lang ang pagsunod sa kanya nang ganoon. Siya naglalakad habang ako naman ay mabagal na pinatatakbo ang sasakyan. Ni hindi man lang ba siya nagtataka bakit ganito ako kalapit sa kanya? Ni hindi man lang ba niya ako napapansin dito? Is that how absorbed she is sa kung ano man ang mga iniisip niya??

            I continued doing what I am supposed to do until makita ko siya na pumara ng taxi at sumakay. Where the hell is she going at this time?? Sinundan ko ang sasakyang lulan siya hanggang sa huminto ito sa isang… Memorial Park. Minaigi kong paunahin siya sa kung saan man siya pupunta. Nakasunod lang ako at nagbabantay sa kanya until she stopped in a mausoleum structured as a castle. The gate of the crypt is widely open like it’s really waiting for her to come. When she went inside, I draw myself nearer…

“Klarrize, kamusta ka? Did you sleep well last night?” unang mga salitang narinig ko mula sa kanya. Klarrize? Did she just talk to herself?

“Sorry…” I heard her say. I’m standing at the gate near her, heeding the sobs she refuses to make.

“Sorry if I chose to forget you. In the past eight years of my life pinili ko na kalimutan ka. I thought it is for the better. I even chose to use the name that we both have. Akala ko kapag ginawa ko iyon, mababawasan yung sakit, yung mga alaalang kumukuhit sa puso ko. Gusto kong hingin na sana ako na lang ang nasa kinalalagyan mo ngayon at hindi ikaw.” She said as she wiped the stray tears coming out from her eyes.