Forget Me, Not (Unedited)

📌 - Open

Hello guyshue.

So here I am again with this nakaka skemfet melonshake update eklabush. Haha

Basta umuulan, nakagagawa ako ng on the spot update. And take note. Eto ang pinakamahabang update na naisulat ko for Maya. Haha

Ayoko ko kasi siyang putulin dahil kilig ang next update dahil Valentines. Pero dahil wala akong jowa, walang hugot kilig. Haha

Anyways, here you go. Hahaha

Loving You,

RUE 💔

Chapter 25

December 26

"I will pick you up later Love." Masuyong sabi ni Rocky habang nagda drive ng kaniyang pick up at may convoy kaming isang kotse na puro bodyguards nito.

Ihahatid niya ako sa bahay namin, kung saan naroon ang pinsan kong si Bea at ang mga magulang nito.

After ng meeting sa designer na kinuha nito para sa magsusukat ng gown ko umano sa kasal ay nagkulong na ako sa kwarto ko.

We never shared room. Ayun na rin sa kagustuhan ko at kagustuhan ni Gov dahil di pa umano kami kasal. At nagpapasalamat ako dahil dun.

All my rants last night was just dismissed. At parang wala lang sa kaniya ang lahat ng sinabi ko. All was gone together with the wind.

"Di na kailangan pa. Sa bahay namin ako matutulog." Kinakabahan kong sagot dito at napalunok pa na napatingin sa labas ng bintana.

Ni minsan hindi ko na ginawa ang sumagot dito na hindi naaayon sa kagustuhan nito simula nang mapagtanto ko ang tunay nitong pagkatao at pag-uugali.

"I prepared a dinner for the two of us at the Ranch." Balewala nito sa sinabi ko.

He owned the Mayor's Ranch. It's not from the City but their ancestors family owned it. Naging Mayor's Ranch ito dahil sa halos lahat ng dumaang Mayor dito sa amin ay iisa lang ang pinanggalingang angkan. It's former name was ROMAN Ranch.

"No matter what you do, this will never work out."

Kahit anong gawin nitong panunuyo o kahit pagpapasakit sa akin, buo na ang desisyon kong lumaya sa poder nito.

Kahit kunti na lang ang natitira kong oras at panahon, I would still try to find that fucking million.

Muntik na akong takasan ng kaluluwa ko nang bigla itong pumreno ng pagkabongga bongga. Pakiramdam ko nagkalasog lasog ang katawan ko kung sakaling di ako nakapag seatbelt.

Ang lakas ng tibok ng puso ko. Tahimik lang ang paligid pero sobrang kumalabog ang puso ko. Napahawak ako ng mahigpit sa seatbelt as if meron itong buhay na maaari kong kapitan.

But Damn it, I thought I just missed another death.

"Then fine. I'll pick you up tomorrow afternoon. We will have that dinner and it's final." Seryoso nitong sagot ngunit halata sa boses nito ang pinaghalong inis at galit. "Andito na tayo."

Binuksan nito ang pinto sa gawi nito at bumaba. He turned to my side.

I wasn't able to react. I'm still not back into my senses. Just what the heck had happened?

Naramdaman ko na lang ang pagbukas ng pinto sa gawi ko and I heard voices from outside sending greetings to this Guy in front of me taking off my seatbelt.

I am still seated kahit tapos na nitong tanggalin ang pagkaka kabit ng seatbelt. I drew a deep breath when I eventually realized what had happened.