Από την αγγελία στον έρωτα

37. "Τόλμα"

1 εβδομάδα μετά

Αλέξανδρος POV

1 εβδομάδα έχει περάσει και έχω προσανατολιστει πάλι στη ζωή της Αθήνας.  Η αλήθεια είναι ότι στη Θεσσαλονίκη περνούσα πιο ωραία αλλά δεν πειράζει.  Και εδώ καλά είναι.  Με την Αγγελική δεν έχει γίνει κάτι καινούριο.  Όλα τα ίδια.  Όπως έμειναν.

Μπαίνω λοιπόν στο γραφείο και βλέπω ένα μπουκαλι ουίσκι. Το βλέπω και με βλεπει. Είναι σα να μου λέει "πιες με. Εδώ είμαι. Αφού με θέλεις!"

Μην το πιεις. Δεν αξίζει.  Κακό θα σου κάνει.

Πιάνω λοιπόν το μπουκάλι, το ανοίγω πάω στην τουαλετα, χυνω όλο το ουίσκι και το πετάω στα σκουπίδια.  Πρέπει να σταματήσω το αλκοόλ. Είχα πάει ένα χρόνο σε ένα κέντρο απεξαρτησης αλλά δεν κατάφερα τίποτα γιατί τότε δε με ένοιαζε. Ήθελα να αλλάξω. Πραγματικά.  Και θα το εκανα. Παίρνω τηλέφωνο την αδερφή μου την Γιωργια. Μόνο αυτή είχα στο πλευρό μου!

"Παρακαλω;"

"Γιωργια. Ο Αλέξανδρος ειμαι. Σε παρακαλώ.  Μη μου το κλείσεις.  Σε έχω ανάγκη."

Δε μιλάει για λίγο και συνεχίζω.

"Γύρισα στην Αθήνα" συμπληρώνω.

"Και εμένα τι μου το λες;"

"Σε παρακαλώ.  Έχω ανάγκη να σε δω. Θέλω να μιλήσω σε κάποιον και δεν έχω κανέναν.  Σε παρακαλώ.  Δώσε μου μια ευκαιρία ακόμα!"

Δε μιλάει και μετά από λίγο μου λεει:

"Σε περιμένω το βράδυ στο σπίτι!"

Και έτσι κλείσαμε.

Αγγελικής POV

Ήμουν στο Πανεπιστήμιο.  Ήμουν δίπλα με τη Ζωή. Οφείλω να πω ότι με τη Ζωή είχαμε γίνει καλές φίλες. Η Ελιζα ήταν με το Νίκο.

"Τυχερή είναι η Ελιζα. Φαίνεται πολύ ευτυχισμένη" μου λέει η Ζωή.

"Ναι. Όντως" και χαμογελαω. Τη ζηλεύω λίγο την Ελιζα. Με την καλή έννοια όμως! Μου λείπει ο Αλεξανδρος γάμωτο.  Μια εβδομάδα χωρίς αυτόν και πάει να τρελαθεί το μυαλό μου από τη στιγμή που ξέρω ότι είναι δίπλα μου, κοντά μου.

"Σε εσένα, δεν παίζεται τιποτα;" με ρώτησε η Ζωή.

"Αχχχ ρε Ζωή.  Εμένα η προσωπική μου ζωή δεν είναι και στα καλύτερα της. Υπάρχει κάποιος αλλά φοβάμαι να του δώσω ξανά ευκαιρία!"