Από την αγγελία στον έρωτα

13. Εξομολόγηση

Αλέξανδρος POV

Όταν είδα ότι λιποθυμισε, την πήγα κατευθείαν στο νοσοκομείο.  Νόμιζα ότι ήταν κάτι χειρότερο.  Αλλά πάλι καλά δεν ήταν κάτι σοβαρό.

"Υπεστει ένα λιποθυμικο σοκ. Δεν είναι τίποτα το σοβαρό.  Μην ανησυχείτε !"

"Ευχαριστώ πολύ γιατρέ."

Κατευθυνθηκα προς το δωμάτιο της. Κοιμόταν ήσυχη. Σαν άγγελος. Ανησύχησα όταν έπεσε. Δεν ξέρω ποιος ο λόγος. Τότε πήγα στο αριστερο της χέρι. Ήθελα να δω τα σημάδια.  Πήγα και σήκωσα πάνω το μανίκι της. Ήθελα να δω τι είχε παθει. Το χέρι της ήταν χαρακωμενο από το σημείο του αγκονα μέχρι τις φλέβες της. Είχε κάτι κοψες στις φλέβες της. Τα σημάδια ήταν εμφανεστατα.

Ποιος στα έκανε αγγελε μου αυτα; ποιος;

Δεν ξέρω.  Αλλά την είχα ερωτευτεί. Είχα να ζήσω έτσι από τότε με την Δήμητρα. Αλλά νομίζω ότι αυτό ήταν κάτι πιο δυνατό. Ήθελα να κάνω κίνηση αλλά φοβόμουν την αντίδραση της. Είχα να κάνω χρόνια σχέση. Στην ουσία θα ήταν νέο για εμένα.

Αν μάθει τι έκανες θα σε σιχαθει.

Δε με ένοιαζε.  Απλά την ήθελα.

Μετά από λίγο προσπαθούσε να πάρει ανάσα και ξύπνησε από έναν εφιάλτη.

Αγγελική POV

Ξυπνησα! Έβλεπα ότι ήμουν στο νοσοκομείο. Προσπαθούσα να καταλάβω τι είχε γίνει. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι είδα τον Άλλον.

"Αγγελικη, είσαι καλα;"

Τότε με έπιασαν τα κλάματα και αγκαλιασα τον Αλέξανδρο.

"Αλέξανδρε..." έλεγα κλαιγοντας.

"Εδώ είμαι. Μην ανησυχείς!"
Με παρηγορουσε.

Έφτασε η Δευτέρα.  Η μέρα που θα ερχόταν αδερφός μου. Είχα τελειώσει από τη δουλειά το πρώτο σαββατοκύριακο. Πήγε καλά. Η ώρα ήταν 4 και περίμενα τον αδερφό μου. Ξαφνικά χτύπησε το κουδούνι.

"Αγγελα ;" μου είπε.

"Στέλιο " του είπα και τον αγκαλιασα. Τον αγαπούσα πολύ τον αδερφό μου. Του έβαλα αμέσως φαγητο, μετά πήγαμε στον καναπε  και μιλούσαμε για διάφορα.  Μετά ήρθε η συζήτηση για την Ειρήνη.

"Στέλιο, είσαι αδερφός μου και σε αγαπάω.  Και φυσικά δεν θέλω το κακό σου. Όμως να σου υπενθυμίσω ότι και η Ειρήνη είναι κολλητή μου. Αν θες να τα φτιάξεις ξανά μαζί της πρέπει να είσαι 100% σίγουρος ότι τη θέλεις. "