Από την αγγελία στον έρωτα

12. Δυσάρεστες τυχαίες συναντήσεις

Αλέξανδρος POV

Μπήκαμε στο αμάξι.  Το άρωμα της ήταν καταπληκτικό. Όλα ήταν τέλεια πάνω της. Προσπαθούσα να βρω κάτι που να μη μου αρέσει αλλά δεν έβρισκα.  Ήταν υπέροχη.

Δεν είναι για εσένα είπαμε.

Αυτή η σπαστικη φωνή δε με άφηνε. Γιατι;

"Θα ήθελα να σου ζητήσω μια χαρη" της είπα.  "Εκεί που θα πάμε θα ήθελα να μου μιλάς στον Ενικο. Καταλαβαίνω ότι σου ειναι δύσκολο αλλά έτσι πρέπει. Είσαι εντάξει με αυτο;"

"Μαλιστα κύριε Αλέξανδρε."

"Θέλω να σου πω και κάτι ακόμα.  Συγνώμη για το πρωί. Ήμουν γάιδαρος και απαράδεκτος.  Δεν ήμουν ο εαυτός μου" της είπα φανερά μετανιώμενος και νομίζω ότι το κατάλαβε.

"Πόσους εαυτούς έχετε πια;"

Γέλασα με το σχόλιο της.

"Πολλούς.  Κάποιους καλούς και κάποιους κακούς. Οι κακοί υπερτερουν και δε θα ήθελα να τους γνωρίσεις όλους. "

"Η λέξη "κακο" δεν υπάρχει. Η σωστή σημασία είναι η έλλειψη του καλού από κάτι είτε σε μεγαλύτερο βαθμό, είτε σε μικρότερο σύμφωνα με τον Αϊνστάιν"

Αχχχ μικρή μου.

"Ναι έχεις δίκιο. Τέλος πάντων. Θα ήθελα πολύ να με συγχωρεσεις. Με συγχωρείς;"

Αγγελικής POV

Μου ζητούσε να τον συγχωρεσω. Η αλήθεια είναι ότι φαινόταν όντως μετανιώμενος. Αλλά και εγώ από την πλευρά δεν μπορούσα να ξεχάσω το πρωινό σκηνικό.

"Θα το σκεφτω" του απάντησα για να τον πειράξω. Τώρα είχα το πάνω χέρι εγώ.  Και αυτό μου άρεσε.

Ύστερα φτάσαμε.  Παρκάρει το αμάξι και μπήκαμε μέσα στο ξενοδοχείο.  Πολύς κόσμος. Όλοι ήταν επιχειρηματίες, πλούσιοι. Δεν ταιριαζα πολύ με αυτόν τον κόσμο αλλά παράλληλα ήθελα πολύ να τον γνωρίσω. Πολλά ματιά ήταν καρφωμενα πάνω μου. Δεν το άντεχα.  Και το χειρότερο ήταν ότι με κοιτούσαν άτομα άνω των 50 ετών.  Τότε μας πλησίασε ένας κύριος.

"Αλέξανδρε τι κάνεις; "

"Νίκο.  Χαίρεται. Τι μου κάνεις; εγώ καλά είμαι. Μια χαρά. "

"Και εγώ μια χαρά. " Και τότε με κοίταξε.  "Νίκος Σταυρουλης." Και μου ετεινε το χέρι του.

"Αγγελική Παπαδακη. Χάρηκα!" Και του έδωσα το δικό μου.

"Παντρεύτηκες;" ρώτησε τον Αλέξανδρο.