teen wolf: a new story

Uyum

Evet, geri dönüş yapabildim nihayet. Bölüm biraz kısa oldu ama umarım beğenirsiniz. :)

  Karanlık geceye gözlerimi dikmiş gökyüzünü izliyordum. Ay tüm güzelliğiyle gökyüzünü aydınlatıyordu. Bu gece dolunay başlangıcıydı. İçimde dinmek bilmeyen bir acı vardı elbette. Özgür kalmak isteyen bir şeyler..

"Kendimi kontrol etmeyi ne zaman öğrenicem?" dedim uzandığım koltuğun karşısındaki kanepede yatan Derek'e dönerek. 

Önce cevap vermeyip geniş pencereden görünen gökyüzüne bir süre daha bakarak bekledi. "Bunu bende bilmiyorum. Daha önce bir Alfa'yı eğitmedim. Yani senin gibi birini." dedi mavi gözlerini bana çevirerek.

Tekrar yüzümü pencereye çevirirken "Korkuyorum." diye mırıldandım. 

"Korkmalısın." dedi Derek.

"Ya uyum sağlamazsa vücudum?" dedim sesim titrerken.

"Hala yaşıyor olduğunu düşünürsek. Bence sorun uyum değil." dedi kafamda soru işaretleri uyandırırken. 

"Nasıl yani?" diye sordum koltukta doğrulup otururken.

"Yani uyum aşamasını çoktan geçtin. Bu durumu psikolojik olarak kabul etmen gerek." dedi bana bakmadan.

"Babamı öldürdün ve bu beni bir alfaya dönüştürdü. Aslında bir kurtkadın olarak doğmam gerekirken baskılanmış bir kurt tarafıyla doğdum. Yaşadıklarımı sindirememişken ne olduğumu kabul etmek zorlaşıyor." dedim derin bir iç çekiş eşliğinde. 

"Olanlar beni de şaşırtmadı değil. Yani senin kuzenim olduğunu öğrenmek falan şaşırtıcıydı." dedi Derek umursamazca. 

Koltuğun başındaki yastığı alıp Derek'e fırlattım. "Dalga geçme." dedim. Derek'in pençelerini boğazımda hissettiğimde karşılık verememiştim. Nefesini yüzümde hissederken alaycı bir şekilde gülüyordu. 

"Kendini kontrol etmeyi öğrenmek istiyor musun?" diye sordu bakışları midemin kasılmasına yol açarken. 

"Evet ama-"

"O halde bir dahakine daha nazik davran." 

*******

"Okula kendim gidebilirim baba!" 

"Ben gidemezsin demedim." dedi babam sakinliğini korurken.

"O zaman arabamın anahtarını ver." dedim elimi açıp beklerken.

Babam pes edip anahtarı elime bırakınca hızla evden çıktım. Yaşanan olaylardan sonra bendeki garipliğin farkındaydı ve sürekli olarak beni gözetmeye çalışıyordu. Ama ona bir alfaya dönüştüğümü elbette söyleyemezdim. 

Okuldan içeri girince dolabıma doğru yürüdüm. Kapağını açmış kafamı kenarına yaslarken düşünüyordum. Lydia kayıptı ve ormanda tehlikedeydi. Kimsenin onu bulamaması ise garipti. O geceki olaydan Scott ve Stiles'la çok görüşmemiştik. Ben dönüşüyordum ve uyum sağlamaya çalışıyordum. Tabi ki Derek'le birlikte. 

Kafamı kaldırınca ileride duran sarışın bir çocuk dikkatimi çekmişti. Sanki korkuyor gibiydi. Bunu... kalp atışlarından hissedebiliyordum.

"Hey Lily!" Stiles'ın sesi düşüncelerimi bölünce dolabın kapağını kapatıp ona baktım.

"Merhaba." dedim gülümsemeye çalışarak.

"Nasılsın? Yani nasıl gidiyor?" dedi endişeli bir şekilde bana bakarken.

"İyi. Yani iyi gidiyor sanırım." dedim. "Lydia'dan haber var mı?"

"Hayır." dedi kafasını eğerken.

"Korkma. O bulunacak. Buna eminim." dedim elimi omzuna koyup güven vermeye çalışırken.

"O dönüşüyor." dedi Stiles.

"Ne?" dedim şaşkınlıktan bağırdığımın farkına varmadan.

"Hey sessiz ol."

"Ben gitsem iyi olacak. Ders birazdan başlar." dedim arkamı dönüp hızlı adımlarla sınıfa doğru giderken.

Sanki Peter'ın yaptığı şeyin suçluluğunu hissediyordum üstümde. Bu çok saçmaydı ama hissediyordum. Dalgın bir şekilde sınıfa girerken birisine çarpmıştım.

"Bir alfasın ama hala dikkatsizsin." dedi Jackson sessizce, kafamı kaldırıp ona baktığımda. Aldırış etmeden sırama geçip oturduğumda hala alaycı bir ifadeyle bana bakıyordu. Kendimi kontrol etmem gerekiyordu. Sinirlenmemeliydim. Sinirlenmeyecektim. Hayır..

**********************

Arabanın arka koltuğunda oturmuş sinirle tırnaklarımdaki etleri koparmaya çalışıyordum. Derek arabayı okulun çıkışına park edince öylece bekledik.

"Birini kurtadama dönüştürdüğünü bana söyleyebilirdin." dedim sinirle.

"Bu benim sürüm." dedi Derek umursamaz bir tavırla. 

"Sürüymüş.. Peh." dedim gözlerimi devirirken.

"Unutma ki birlikteyiz." dedi Derek arkasını dönüp öldürecekmiş gibi bana bakarken.

"Benden nefret ediyorsun, değil mi?" diye sordum tırnağımı dişlemeyi bırakıp.

Yüzünde afallamış ve şaşırmış bir ifade belirmişti. "Bunu nerden çıkardın?" dedi sanki konumuz bu değil dercesine.

"Her seferinde bana sürüdeki değersiz bir köpekten farkım yokmuş gibi davranıyorsun." dedim gözlerim dolmaya başlarken. Ağlamamak için kendimi tutuyordum. 

"Bu- bu.. öyle bir şey yok." dedi Derek kekeleyerek. 

"Sırf alfayım diye beni gözetmek zorunda değilsin!" diye bağırdım tuttuğum yaşlar bana ihanet edip yanağımdan süzülürken. 

"Lily.. Lily sakin ol!" dedi Derek korkuyla bana bakarken. Elini ellerimin üstüne koyarken dönüşmeye başladığımı farkettim. "Sakin ol.." diye fısıldadı arka tarafa doğru eğilerek. Elini yanağıma koyup bana bakarken kendime hakim olmaya çalışıyordum.

"Senden nefret etmiyorum." dedi kesin bir ses tonuyla. "Sadece ben böyleyim." diye ekledi ardından. 

"Bırakabilirsin." dedim ciddi bir sesle.

"Ne?" dedi şaşırarak.

"Elimi bırakıp, yanağımdan elini çekebilirsin." dedim.

Afalladığı açıktı. Ona teşekkür falan etmemi beklemiş olmalıydı. Benden nefret ettiğini gizlemeye çalışıyordu ama yapamıyordu. Önüne dönüp arabayı çalıştırdı. Scott'ı görünce durup onu binmesi için ikna etmeye çalışırken sesimi çıkarmadım. Derek'in dönüştürdüğü kişinin başı dertteydi ve şu an karakolda  nezarette olmalıydı. Babasını öldürmüş olma ihtimali vardı. 

Scott arabaya binip beni görünce şaşırdı.

"Selam." dedi çekinir gibi.

Kafamı sallayarak karşılık verdiğimi umup camdan dışarı baktım. Şehirdeki evlerden birinin önünde durup havanın kararmasını beklemiştik. Burası Isaac denilen çocuğun eviydi. 

"Şimdi girebiliriz." dedi Derek Scott'a dönerek. Scott kafasını sallayıp arabadan inince Derek dönüp bana baktı. "Arabada kalmalısın." dedi anlayışlı olmamı bekler bir şekilde.

"Neden? Burada durup dolunay dolayısıyla acı içinde kendimi kaybedip dönüşmem ve çıkıp insanlara zarar vermem için mi?" dedim kaşlarımı kaldırarak.

"Hayır." dedi gözlerini devirerek. "İçerisi tehlikeli olabilir. Burada kalman daha iyi. Hemen geri gelicez." 

"Beklemek istemiyorum." dedim dışarda bekleyen Scott'a bakarak.

"Lily." dedi Derek gözleri kırmızıya dönerken.

"Maalesef, korkmadım." dedim umursamaz bir tavırla.

"Burada kal. Kapıları kilitleyeceğimi biliyorsundur umarım. Ve çıkmak için arabama zarar verirsen ne yapacağımı da. Ayrıca.." dedi gözlerimin içine bakıp yüzündeki ifade yumuşarken. "Dönüşmeyeceksin."