This man dies to night

3

سر و صدا های زیادی توی گوشش می پیچید ذهنش درست کار نمی کرد و هیچی و نمیفهمید

یه صدای واضح و آشنا رو تشخیص داد

[بیدار شو... بیدار شو.... بیدار شو.... بیدار شو... بیدار شو... بیدار شو... زد وان... صبح شده.
. بیدارشو.... آه.. مگه چه کوفتی زد به دماغت که اینجوری بیهوش شدی... هر کسی بود تا حالا بیدار میشد... بیدار شو... بیدار شو... بیدار شو]

زین به پر حرفی های نایل عادت داشت ولی از اینکه نمی تونست جوابش رو بده متنفر بود

دستش و بلند کرد و روی سرش گذاشت... خیلی درد میکرد

آروم چشم هاش و باز کرد و به اطراف نگاه کرد

توی یه اتاق ساده و نیمه تاریک بود.. تموم دیوار‌هاش خاکستری و بی روح بودن اما به هیچ وجه اتاق کهنه و قدیمی نبود
روی تخت تک نفره ای با ملافه های مشکی خوابیده بود... تخت زیادی راحت و نرم بود

تقریبا یک متر اون طرفتر تخت دیگه ای قرار داشت و کنارش با همون فاصله یه تخت دیگه هم بود اما هیچ کسی روش نخوابیده بود

یه نفر وارد اتاق شد و روی تخت کنار زین دراز کشید

-سلام... بیدار شدی؟

-من کجام؟؟

-من تایلرم... اسمت چی بود؟؟

-پرسیدم من کجام؟؟

-شاید خونه.... نگفتی.. اسمت چیه؟

-زین

-من و تو و بوراک باهم هم اتاقیم

-بوراک... چه اسم عجیبی

صدای کلفت مردونه ای به گوشش رسید

-اسمم اصلا عجیب نیست.. خیلی هم باحالم.. اصلا به ابهت اسم دقت کن... بوراک دنیییییز

به نظر زین بوراک یه لحجه ی خاص و عجیب داشت

[هی... من هیچ دوربینی ندارم... کلاهت کجاست؟]

زین سوالش و پرسید

-موتور و کلاهم کجاست؟؟

تایلر سوییچ موتور و براش پرت کرد

-موتورت توی حیاطه... کلاهت هم این پایینه.. ما جیب بر نیستیم... یه ذره احترام بزار

-جیب بر و کلاه بردار و قاچاقچی نداره... همه دزدیم

زین خیلی راحت گفت و کلاهش و برداشت و سمت بوراک چرخوند تا نایل از صورتش عکس بگیره

[هی.. این همونه که خرچنگ هیچی ازش نمی‌دونست باهاش صمیمی شو]

زین بلند شد و وایساد اما سرش گیج رفت.. مجبور شد دستش و به تاج تخت تکیه بده تا نیوفته

تایلر: تا دو ساعت دیگه حالت خوب میشه

[یه جوری سر بحث و باز کن دیگه]

زین پوفی کشید و به صورت بوراک خیره شد... چقدر مژه هاش بلنده... این حس خوبی بهش میده حداقل تا وقتی اون اینجا هست کسی مستر مژه صداش نمیکنه