Ms. Don't-know-the-name

Chapter 62: SANA

 [Colleen Mae's PoV]

"Pahinga na ako, ha?"

Those words. Parang naririnig ko pa ring sinasabi iyon sa akin ni Alex ng paulit-ulit. Hindi ko maintindihan... O ayaw ko lang intindihin?

God! Is he saying goodbye?

Nagpapaalam na ba siya sa akin? 'Yong nangyari kanina, iyon na ba last?

Naitakip ko ang dalawa kong kamay sa mukha ko at napahagulhol ng iyak.

No. Hindi pa pwedeng mawala si Alex. Ayokong mawala siya sa ganitong paraan. Ayokong maging instrumento sa pagkawala ni Alex.

Dahil pagbalig-baligtarin man ang mundo ay ako pa rin ang dahilan kung bakit nagsuffer ng dalawang taon si Alex sa Hospital na kinaruruonan namin ngayon. Dahil sa katangahan ko kaya imbes na ako itong nagsusuffer ay si Alex pa ang naghihirap na wala namang ibang ginawa kung hindi pasayahin ako.

"I...i told you, I'll just be next to you."

Naalala ko pang sabi niya noong iniligtas niya ako sa rumaragasang sasakayan.

Nagawa niya pang ngumiti noon kahit may mga dumadaloy ng dugo sa mukha niya.

Napahinto ako sa pag-iyak ng may biglang yumakap sa akin. The feeling. The scent. "Miku!" tawag ko sa pangalan niya at napayakap sa kanya ng mahigpit na parang kumukuha ako sa kanya ng lakas.

"Princess," bulong niya at hinagod-hagod ang likod to para pakalmahin ako.

"Miku, si Al-alex... Si Alex... S-si Alex," putol-putol at hindi maituloy ang sasabihin ko dahil sa pag-iyak.

"Ssshhh. Close your eyes. Inhale, exhale. Cool down yourself, Princess."

Ginawa ko naman ang sinabi niya.

"Pray. Let's pray that everything will be okay. Let's pray na walang mangyaring masama kay Alex. Just trust Him, Princess. Trust Him at hindi ka niya bibiguin."

"Miku."

Kumalas siya ng yakap sa akin. Hinawi ang buhok na kumalat sa mukha ko at pinunasan ang luhang kanina pa walang sawang pumapatak. "Don't cry. Alam mong ayaw kang makikita ni Alex na umiiyak. Please."

"I can't help it," parang batang sabi ko.

Ngumiti siya ng may pang-unawa at pinunasan ulit ang pisngi ko. "I hate the fact that I am one of the reason why this eyes." He kissed my both eyes. "These beautiful eyes of yours are always crying. Please, Princess."

Napaiwas ako ng tingin at parang napapasong napalayo sa kanya.

"Princess," gulat niyang wika at napakuyom na lang.

Napatayo naman ako sa kinauupuan ko ng makita ko ang mga Doctor at Nurses na dumaan sa harapan ko. Napatakbo ako kay Alexa na nag-iisang nakipag-usap sa mga Doctor.