Ms. Don't-know-the-name

Chapter 16: SECOND NIGHT WITH HIM

[Colleen Mae’s PoV]

 

At last! The wedding celebration is ended. Nakahiga ako dito sa kwarto sa Hotel habang nakatingin sa kisame. Nakakapagod na nakakalungkot ang araw na ‘to. I never thought na ganito ang magiging wedding ko. Ang dream wedding ko dati noong Allison pa ako ay makapagsuot ng magandang wedding gown, to be held sa isa sa pinakamalaking simbahan dito sa Pilipinas, Papa will be the one na maghahatid sa aking groom sa altar, I have a pretty smile on my face and also my groom will be no other than Miku.

I heave a sigh, natupad naman ang iba, nakapagsoot ako ng pinakamagandang wedding dress, the church is big too, may groom is still Mitchell Kurt Morrison. Natupad naman eh, ‘yon nga lang, ‘yong pinakaimportante ang hindi nangyari, si Papa wala, ‘yong ngiti sa labi ko wala rin. Ang masaklap pa n’on ay imbis na kasiyahan ang maramdaman ko ay pain sa heart ang naramdaman ko.

 

“Anong feeling nang mapagkamalang ibang tao?” tanong sa akin ni Angel ng makaupo siya sa table kung saan ako nagpapahinga.

 

Tinaasan ko siya ng kilay, “what are you talking about?”

 

Ngumiti lang siya, “I thought your memory came back. Too bad, you didn’t recognize ang mga taong nagpalaki sa’yo. How ungrateful you are, Colleen Mae Austria,” naiiling pa nitong sabi sa akin.

 

“Are you talking about yourself?” I asked her pero lihim na akong napapahawak ng mahigpit  sa dress na suot ko. So nakita niya kami nila Mama.

 

“Nope. I am talking about Princess Allison Mercedez. Ano sa palagay mo ang mararamdaman ng taong nagpalaki sa kanya, that she treated them as a stranger? So sad for them,” nagkunwaring malungkot si Angel at mapang-asar na tumingin sa akin..

 

Ngumiti naman ako sa kanya kahit natamaan ako sa sinabi niya. I know walang kapatawaran ang ginawa ko pero hinding hindi ko ipapakita kay Angel na nasasaktan ako sa mga sinabi niya, “do you really want me to remember everything? As in e. ve. ry. thing?” Tanong ko dito at natuwa ako sa nakita kong reaksiyon niya, ”Oh! I wonder; who’s the culprit for being me like this, the culprit who makes me Colleen Mae Austria.”

 

Nakita kong natigilan si Angel at dahil sa expression niya ay napangiti ako, “if you know her or him. Just tell me okay? Well, I do not know if I’ll thank him or make her or him supper in a jail.”

 

“Are you accusing me, Colleen Mae?” sigaw nito sa akin na nakaagaw  ng atensiyon ng ibang bisista.

 

“Am I? Did I say that the name of the culprit is Colleen Angel Austria? I didn’t, my dear,” mahinahon kon na tanong ko dito, “lower down your voice, Colleen Angel, they might hear you,” nakangiti ko pang dugtong.

 

Hinampas niya ang table at namumula ang mukha niya ng dahil sa inis, “hindi mo alam ang mga sinsabi mo.”

 

“Owkay. I didn’t know what I am saying. Okay. You said it eh,” nakatawang sabi ko sa kanya at sumandal ako sa upuan, “but now, I am become too curious who’s the culprit is. Thanks to you, Colleen Angel Austria.”