Without Doubt

Kabanata 42

Call

Saniela sips from her cup of coffee while her eyes are still focus on the medical history she's reviewing. Nagtungo siya sa mesa niya at doon ipinagpatuloy ang pagbabasa. She sat on her swivel chair and placed the cup of coffee above the table.

"Bakit ba ang daming may sakit sa puso?" she whispered to herself.

She flipped the record to the next page and read the patient's current medications. Halos wala naman itong pinagka-iba sa iba pang mga pasyente, the only difference are their symptoms, how severe they are and how often the symptoms assault. Dahil sa huli, iisa lang naman ang nagpapasakit sa kanila...puso.

Buntong-hiningang inihilig niya ang likod sa kina-uupuan at inabot ang fountain pen sa kanyang harap. She stared on her name embroided on it. Dra. SV Clemente. Hindi pa man pero pinapanindigan na niya ang pagiging doktora niya. Napangisi siya. Who cares?

"Oh my god! Get that needle away from me! It's a monster, oh god! Ayoko niyan, shoo, alis!"

Iyon ang nabungaran ni Saniela pagpasok niya sa isang kwarto. Her forehead knotted. Panay ang hiyaw ng dalagitang babae na masakit sa tenga ang matinis nitong boses.

"Kalma ka lang, miss." Mahinahong sabi rito ng nurse. There are six people in the room excluding her. Tatlong nurses, iyong pasyente, at mga magulang no'ng pasyente.

"What's happening here?" singit niya sa usapan. Napalingon ang mga ito sa kanya at napakamot sa noo ang isang nurse. The other two gave her a poor look, mukhang nahihirapan ang mga ito sa dalagitang pasyente.

Nilapitan niya ang mga ito at nakita ang nakasimangot at bwisit na mukha ng pasyente. She looked like a spoiled brat, kinda reminds her of her younger days.

Kinuha niya sa nurse ang hawak na injection at inalis ang takip nito. She prepared everything while they watch her. Nakakunot na ang noo sa kanya ng dalagitang pasyente at pinagmamasdan ang bawat galaw niya.

"Have you already checked her blood pressure? Urine test?" tanong niya.

"Yes, Dra. Clemente. Blood tests nalang ang kulang. Nakahanda na rin po ang Examination Room at naroon na si Dra. Rama." Sagot ng isa sa mga nurses.

Isang tango ang pagtugon niya. Pagkatapos ay humarap na siya sa dalagitang pasyente na nagsimula na namang mag-ingay. Based on the medical history she read a while ago, nasa labing-pitong taong gulang pa lang ito, she was diagnosed last year having a cardiovascular disease. Her symptoms come and go kaya paliban-liban sa klase. And nurses were really having a hard time everytime they'll conduct blood tests with this little girl. Ayaw na ayaw kasi sa injection.

"Shut your mouth up, kiddo, kung ayaw mong iturok ko ito sa dila mo." Pananakot niya rito na mabilis itinikom ang bibig at nahihintakutang tumingin sa kanya. Even the nurses and the patient's parents gaped on her. Mukhang nagulat sa sinabi niya.

Lihim na napangisi naman siya. She knew she was supposed to smile, be gentle, and friendly to patients, but that won't work when patients are like this one. Hindi kasi talaga titigil kaka-sigaw ang babaeng ito kung hindi mo pa pagbabantaan. Mukhang effective naman kasi natahimik ito.

Inabot niya ang kamay ng dalagitang pasyente at ramdam niya ang panginginig nito. She looked on the patient's face, kagat nito ang labi at parang maiiyak na. What's so scared about needles?

Mabuti pa ang anak niya hindi ngumangawa kapag tinuturukan. Kailangan mo lang suhulan ng fruit tea o kaya'y milktea.

"Mahilig ka sa milktea?" she asked her. Pinahiran niya ng alcohol ang parte kung saan niya ito tuturukan at tinalian ang bandang ibabaw nito.